آموزش Virtualizor جلد اول

Virtualizor یک پنل مدیریت ماشین‌های مجازی است که توسط Softaculous توسعه یافته است. این ابزار به مدیران سرور اجازه می‌دهد تا ماشین‌های مجازی (VM) را به‌راحتی روی Hypervisorهای مختلف مانند KVM، Xen، OpenVZ و LXC مدیریت کنند.

هدف Virtualizor این است که مدیریت ماشین‌های مجازی را ساده، سریع و کارآمد کند. با استفاده از این ابزار، می‌توان سرورها را به‌صورت مجازی‌سازی شده راه‌اندازی، مدیریت و مانیتور کرد.

---

ویژگی‌های کلیدی Virtualizor

1. پشتیبانی از Hypervisorهای مختلف
   Virtualizor با فناوری‌های مختلف مجازی‌سازی مانند KVM، Xen، OpenVZ و LXC سازگار است.
2. رابط گرافیکی کاربرپسند
   دارای یک داشبورد مبتنی بر وب است که امکان ایجاد، مدیریت و مانیتورینگ VMها را با چند کلیک ساده فراهم می‌کند.
3. مدیریت منابع سرور
   امکان تخصیص و کنترل پردازنده (CPU)، حافظه (RAM)، فضای دیسک (Disk)، شبکه و سایر منابع به ماشین‌های مجازی.
4. API و خط فرمان (CLI)
   به کاربران اجازه می‌دهد عملیات خودکارسازی و اسکریپت‌نویسی را با استفاده از APIها و دستورات CLI انجام دهند.
5. اتصال به WHMCS برای فروش VPS
   می‌توان Virtualizor را به WHMCS متصل کرد و از آن برای ارائه و فروش سرورهای مجازی (VPS) به مشتریان استفاده کرد.
6. مانیتورینگ و گزارش‌دهی پیشرفته
   امکان نظارت بر مصرف منابع ماشین‌های مجازی و ارائه گزارش‌های دوره‌ای به مدیران سرور.

---

نصب Virtualizor روی سرور

برای نصب Virtualizor روی یک سرور لینوکسی (مانند CentOS، Ubuntu یا Debian)، می‌توان از دستورات زیر استفاده کرد:

wget -N http://files.virtualizor.com/install.sh
chmod 0755 install.sh
./install.sh email=your@email.com kernel=kvm

توجه: در این مثال، KVM به عنوان hypervisor انتخاب شده است. اگر از Xen، OpenVZ یا LXC استفاده می‌کنید، مقدار kernel=kvm را تغییر دهید.

پس از اتمام نصب، Virtualizor از طریق آدرس IP سرور و پورت 4085 در دسترس خواهد بود:

https://<your-server-ip>:4085

برای ورود از نام کاربری root و رمز عبور سرور خود استفاده کنید.

---

جمع‌بندی

• Virtualizor یک پنل مدیریت ماشین‌های مجازی است که از Hypervisorهای مختلف پشتیبانی می‌کند.
• دارای رابط گرافیکی و همچنین دستورات CLI و API برای خودکارسازی است.
• امکان مدیریت منابع، اتصال به WHMCS و نظارت بر عملکرد سرورها را فراهم می‌کند.
• با چند دستور ساده می‌توان آن را روی سرور نصب و راه‌اندازی کرد.

Virtualizor محصولی از Softaculous Ltd است که به عنوان یک پنل مدیریت ماشین‌های مجازی توسعه یافته است. Softaculous که بیشتر برای نصب‌کننده‌های خودکار اسکریپت‌های وب شناخته می‌شود، این ابزار را برای مدیریت ساده‌تر و کارآمدتر سرورهای مجازی ایجاد کرد.

---

مراحل توسعه و تکامل Virtualizor

1. معرفی اولیه (2011)
   • Virtualizor در سال 2011 توسط Softaculous معرفی شد.
   • در ابتدا از OpenVZ و Xen به‌عنوان Hypervisorهای اولیه پشتیبانی می‌کرد.
   • اولین نسخه دارای داشبورد تحت وب ساده‌ای برای مدیریت VMها بود.
2. افزودن پشتیبانی از KVM و XenServer (2013-2014)
   • پشتیبانی از KVM اضافه شد که یکی از پرکاربردترین فناوری‌های مجازی‌سازی مبتنی بر Kernel در لینوکس است.
   • امکان استفاده از XenServer به‌عنوان یک گزینه مجازی‌سازی دیگر فراهم شد.
3. پشتیبانی از VMware و Proxmox (2017-2018)
   • در سال 2017، Virtualizor امکان مدیریت ماشین‌های مجازی VMware را فراهم کرد.
   • در 2018، پشتیبانی از Proxmox به این پلتفرم اضافه شد.
4. ادغام با WHMCS و بهینه‌سازی API (2020-2022)
   • قابلیت اتصال به WHMCS برای فروش VPS خودکار افزوده شد.
   • بهینه‌سازی API و دستورات CLI برای خودکارسازی بهتر فرآیندها انجام شد.
   • امکان مدیریت از طریق دستورات SSH و REST API اضافه شد.
5. پشتیبانی از LXC و بهینه‌سازی UI (2023-اکنون)
   • افزودن پشتیبانی از LXC به‌عنوان یک گزینه سبک‌تر از KVM و OpenVZ.
   • بهبود رابط کاربری گرافیکی (UI) و ارتقای امنیت.
   • افزودن قابلیت Snapshot و Backup پیشرفته برای حفظ اطلاعات VMها.

---

بررسی تنظیمات Virtualizor در نسخه‌های جدید

در نسخه‌های جدید، می‌توان ماشین‌های مجازی را از طریق خط فرمان (CLI) و API مدیریت کرد. مثال‌هایی از دستورات مدیریتی در Virtualizor:

ایجاد یک ماشین مجازی KVM از طریق CLI

virtualizor createvm --type=kvm --hostname=vps1.example.com --os=ubuntu --ram=2048 --disk=50G --cpu=2

توضیحات: این دستور یک VM KVM با 2 گیگابایت RAM، 50 گیگابایت دیسک و 2 هسته CPU ایجاد می‌کند.

لیست تمام VMهای روی سرور

virtualizor listvm

نمایش تمام ماشین‌های مجازی موجود در سرور.

حذف یک ماشین مجازی خاص

virtualizor deletevm --vmid=1001

حذف ماشین مجازی با شناسه 1001.

ریستارت کردن Virtualizor از خط فرمان

service virtualizor restart

راه‌اندازی مجدد سرویس Virtualizor روی سرور.

---

جمع‌بندی

• Virtualizor از سال 2011 توسعه یافته و در هر نسخه قابلیت‌های جدیدی اضافه کرده است.
• ابتدا از OpenVZ و Xen پشتیبانی می‌کرد، اما اکنون KVM، VMware، LXC و Proxmox را نیز مدیریت می‌کند.
• اتصال به WHMCS، بهینه‌سازی API و بهبود UI از جمله پیشرفت‌های جدید این ابزار است.
• مدیریت ماشین‌های مجازی نه تنها از طریق داشبورد گرافیکی، بلکه از طریق CLI و API نیز امکان‌پذیر است.

استفاده از Virtualizor در مدیریت سرورهای مجازی اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا این پنل مدیریت مجازی‌سازی باعث سهولت در ایجاد، مدیریت و نظارت بر ماشین‌های مجازی می‌شود. در ادامه، دلایل اصلی اهمیت استفاده از Virtualizor بررسی می‌شود.

---

۱. مدیریت متمرکز و آسان سرورهای مجازی

• Virtualizor یک داشبورد تحت وب ارائه می‌دهد که مدیران سرور می‌توانند ماشین‌های مجازی (VMs) را به‌راحتی ایجاد، حذف، و مدیریت کنند.
• این ابزار از چندین مجازی‌ساز معروف مانند KVM، OpenVZ، Xen، VMware، Proxmox و LXC پشتیبانی می‌کند.
• امکان مانیتورینگ منابع سیستم مانند پردازنده، رم، فضای دیسک و پهنای باند از طریق رابط کاربری ساده وجود دارد.

مثال: لیست کردن تمامی ماشین‌های مجازی از طریق CLI

virtualizor listvm

نمایش اطلاعات مربوط به تمام VMهای سرور.

---

۲. افزایش بهره‌وری در مدیریت VPS و خودکارسازی فرآیندها

• Virtualizor دارای API قدرتمند برای خودکارسازی فرآیندهای مدیریت ماشین‌های مجازی است.
• این سیستم می‌تواند با WHMCS، Blesta و سایر پلتفرم‌های فروش VPS ادغام شود تا فرآیند ایجاد و تحویل ماشین‌های مجازی به مشتریان به‌صورت خودکار انجام شود.

مثال: ایجاد خودکار یک VPS جدید با استفاده از CLI

virtualizor createvm --type=kvm --hostname=vps1.example.com --os=ubuntu --ram=4096 --disk=100G --cpu=4

این دستور یک سرور مجازی KVM با ۴ گیگابایت رم، ۱۰۰ گیگابایت دیسک و ۴ هسته CPU ایجاد می‌کند.

---

۳. بهینه‌سازی استفاده از منابع سرور

• با استفاده از Virtualizor، می‌توان منابع سخت‌افزاری را به‌صورت بهینه تخصیص داد و میزان استفاده از پردازنده، رم و فضای ذخیره‌سازی را کنترل کرد.
• امکان Overcommit منابع در برخی از هایپروایزرها مانند KVM وجود دارد، که باعث می‌شود چندین ماشین مجازی بتوانند از یک مجموعه از منابع به‌صورت اشتراکی استفاده کنند.

مثال: بررسی میزان استفاده از منابع سرور

virtualizor stats

این دستور وضعیت مصرف منابع CPU، RAM و دیسک را نمایش می‌دهد.

---

۴. امنیت و ایزوله‌سازی ماشین‌های مجازی

• Virtualizor از جداسازی کامل منابع ماشین‌های مجازی پشتیبانی می‌کند، به این معنی که یک VPS تحت تأثیر عملکرد دیگر VPSها قرار نمی‌گیرد.
• امکان ایجاد فایروال، مسدودسازی پورت‌ها و محدود کردن دسترسی به VMها وجود دارد.
• قابلیت Snapshot و Backup برای محافظت از داده‌های سرورهای مجازی ارائه شده است.

مثال: ایجاد Snapshot از یک VM

virtualizor snapshot --vmid=101 --name=snapshot1

این دستور یک اسنپ‌شات از VM شماره 101 ایجاد می‌کند.

---

۵. سازگاری با محیط‌های مختلف و پشتیبانی از چندین هایپروایزر

• پشتیبانی از انواع هایپروایزرها مانند KVM، Xen، OpenVZ، VMware، LXC و Proxmox.
• مدیران سرور می‌توانند بسته به نیاز خود، نوع مجازی‌سازی موردنظر را انتخاب کنند.

---

۶. مانیتورینگ و گزارش‌گیری دقیق

• Virtualizor گزارش‌های دقیق از عملکرد VMها و سرورها ارائه می‌دهد که شامل مصرف منابع، وضعیت شبکه و لاگ‌های سیستم است.
• امکان ارسال هشدارهای خودکار از طریق ایمیل یا پیامک در صورت مشکلات سخت‌افزاری یا افزایش مصرف منابع وجود دارد.

مثال: مشاهده لاگ‌های یک ماشین مجازی خاص

virtualizor logs --vmid=102

نمایش لاگ‌های مربوط به VM شماره 102.

---

۷. کاهش هزینه‌ها و مدیریت بهینه سرورها

• استفاده از Virtualizor به مدیران دیتاسنتر و شرکت‌های هاستینگ کمک می‌کند تا هزینه‌های مدیریت سرور را کاهش دهند.
• امکان اتصال چندین سرور فیزیکی و مدیریت تمامی ماشین‌های مجازی در یک داشبورد واحد وجود دارد.
• کاهش نیاز به نیروی انسانی برای مدیریت سرورها، زیرا بسیاری از فرآیندها به‌صورت خودکار انجام می‌شوند.

---

۸. قابلیت‌های پیشرفته شبکه و اتصال به Storageهای مختلف

• پشتیبانی از VLAN، Bridge Networking و تنظیمات پیشرفته شبکه برای بهبود ارتباط بین ماشین‌های مجازی.
• امکان اتصال به NFS، iSCSI و Ceph برای استفاده از فضای ذخیره‌سازی ابری و شبکه‌ای.

مثال: تنظیم یک IP اختصاصی برای VM از طریق CLI

virtualizor setip --vmid=103 --ip=192.168.1.10

این دستور یک آدرس IP اختصاصی را برای VM شماره 103 تنظیم می‌کند.

---

جمع‌بندی

• Virtualizor ابزار قدرتمندی برای مدیریت سرورهای مجازی است که امکاناتی مانند داشبورد تحت وب، API، CLI و ادغام با WHMCS را ارائه می‌دهد.
• مدیریت منابع، بهینه‌سازی عملکرد و امنیت ماشین‌های مجازی از طریق این پلتفرم ساده‌تر و کارآمدتر می‌شود.
• پشتیبانی از انواع هایپروایزرها مانند KVM، OpenVZ، VMware، LXC و Proxmox امکان استفاده در محیط‌های مختلف را فراهم کرده است.
• امکاناتی مانند Snapshot، Backup، فایروال و مدیریت شبکه باعث بهبود امنیت و پایداری ماشین‌های مجازی می‌شود.
• کاهش هزینه‌ها و خودکارسازی فرآیندها، Virtualizor را به یکی از بهترین ابزارهای مدیریت سرورهای مجازی تبدیل کرده است.

Virtualizor یک پنل مدیریت مجازی‌سازی قوی و انعطاف‌پذیر است که از چندین نوع هایپروایزر پشتیبانی می‌کند. این پشتیبانی امکان استفاده از روش‌های مختلف مجازی‌سازی را برای کاربران فراهم کرده و به آنها اجازه می‌دهد بسته به نیاز خود، بهترین گزینه را انتخاب کنند. در این مقاله، به بررسی چهار نوع اصلی مجازی‌سازی که در Virtualizor پشتیبانی می‌شوند، می‌پردازیم.

---

۱. KVM (Kernel-based Virtual Machine)

تعریف و ویژگی‌ها

• KVM یک مجازی‌ساز مبتنی بر هسته لینوکس است که امکان اجرای ماشین‌های مجازی (VMs) با هسته اختصاصی را فراهم می‌کند.
• در این روش، هر ماشین مجازی به‌صورت کامل ایزوله شده و می‌تواند سیستم‌عامل‌های مختلفی مانند لینوکس، ویندوز و BSD را اجرا کند.
• از قابلیت Hardware Virtualization (VT-x و AMD-V) استفاده می‌کند که باعث بهبود عملکرد ماشین‌های مجازی می‌شود.
• امکان تخصیص دقیق منابع مانند CPU، RAM، دیسک و شبکه به هر VM وجود دارد.

مزایا

✅ عملکرد بالا و نزدیک به سیستم‌های فیزیکی
✅ پشتیبانی از انواع سیستم‌عامل‌ها
✅ امنیت بالا به دلیل ایزوله بودن ماشین‌های مجازی
✅ امکان استفاده از ویژگی‌های پیشرفته مانند Snapshots و Live Migration

دستورات کاربردی KVM در Virtualizor

ایجاد یک VM جدید با KVM:

virtualizor createvm --type=kvm --hostname=vm1.example.com --os=ubuntu --ram=4096 --disk=100G --cpu=4

نمایش وضعیت منابع VM در KVM:

virsh list --all

این دستور لیست تمامی ماشین‌های مجازی را در محیط KVM نمایش می‌دهد.

---

۲. Xen (Xen Hypervisor)

تعریف و ویژگی‌ها

• Xen یکی از هایپروایزرهای قدیمی و پرکاربرد است که به دو صورت Xen PV (Paravirtualization) و Xen HVM (Hardware Virtual Machine) کار می‌کند.
• Xen PV برای اجرای سیستم‌عامل‌های لینوکسی بدون نیاز به پشتیبانی سخت‌افزاری VT-x/AMD-V مناسب است.
• Xen HVM امکان اجرای ویندوز و سایر سیستم‌عامل‌ها را با استفاده از مجازی‌سازی سخت‌افزاری فراهم می‌کند.

مزایا

✅ کارایی بالا در محیط‌های ابری
✅ پشتیبانی از Paravirtualization برای بهینه‌سازی عملکرد
✅ امکان استفاده از Migration برای انتقال ماشین‌های مجازی بدون قطعی

دستورات کاربردی Xen در Virtualizor

ایجاد یک VM جدید با Xen:

virtualizor createvm --type=xen --hostname=vm2.example.com --os=centos --ram=2048 --disk=50G --cpu=2

لیست ماشین‌های مجازی Xen:

xl list

این دستور اطلاعات مربوط به تمامی VMهای در حال اجرا روی Xen را نمایش می‌دهد.

---

۳. OpenVZ (Open Virtuozzo)

تعریف و ویژگی‌ها

• OpenVZ یک فناوری مجازی‌سازی مبتنی بر Container است که از کرنل مشترک لینوکس استفاده می‌کند.
• برخلاف KVM و Xen، ماشین‌های مجازی در OpenVZ به‌صورت کامل ایزوله نیستند و همه از یک کرنل مشترک استفاده می‌کنند.
• بسیار سبک‌تر از KVM و Xen بوده و برای سرورهای اشتراکی و میزبانی VPS ایده‌آل است.
• امکان استفاده کارآمد از منابع و راه‌اندازی سریع ماشین‌های مجازی را فراهم می‌کند.

مزایا

✅ عملکرد سریع و کم‌مصرف
✅ مناسب برای سرورهای VPS و هاستینگ اشتراکی
✅ امکان مدیریت تعداد زیادی کانتینر با حداقل منابع

دستورات کاربردی OpenVZ در Virtualizor

ایجاد یک VM جدید با OpenVZ:

virtualizor createvm --type=openvz --hostname=vm3.example.com --os=debian --ram=1024 --disk=20G --cpu=1

لیست کردن تمامی کانتینرهای OpenVZ:

vzlist -a

این دستور لیست تمام کانتینرهای OpenVZ روی سرور را نمایش می‌دهد.

---

۴. LXC (Linux Containers)

تعریف و ویژگی‌ها

• LXC یک فناوری مجازی‌سازی مبتنی بر کانتینر مشابه OpenVZ است، اما برخلاف OpenVZ، استقلال بیشتری نسبت به کرنل دارد.
• در LXC هر کانتینر به‌صورت نیمه ایزوله اجرا می‌شود و اجرای چندین توزیع لینوکس در یک سرور امکان‌پذیر است.
• بسیار سبک بوده و برای اجرای سریع کانتینرها و سرویس‌های میکروسرویس مناسب است.
• معمولاً در کنار Docker و Kubernetes برای مدیریت محیط‌های کانتینری استفاده می‌شود.

مزایا

✅ سبک و سریع
✅ مناسب برای محیط‌های توسعه و تست
✅ امکان اجرای چندین توزیع لینوکس روی یک سرور

دستورات کاربردی LXC در Virtualizor

ایجاد یک کانتینر LXC:

virtualizor createvm --type=lxc --hostname=vm4.example.com --os=ubuntu --ram=512 --disk=10G --cpu=1

مشاهده لیست کانتینرهای LXC:

lxc-ls --fancy

این دستور لیست تمامی کانتینرهای موجود در سرور را نمایش می‌دهد.

---

مقایسه انواع مجازی‌سازی در Virtualizor

ویژگی	KVM	Xen	OpenVZ	LXC
نوع مجازی‌سازی	سخت‌افزاری	سخت‌افزاری و پاراویژوال	کانتینر	کانتینر
پشتیبانی از ویندوز	بله	فقط Xen HVM	خیر	خیر
عملکرد و منابع	متوسط تا بالا	متوسط تا بالا	بسیار کم‌مصرف	بسیار کم‌مصرف
ایزوله‌سازی	بالا	بالا	کم	متوسط
سرعت راه‌اندازی	متوسط	متوسط	بسیار سریع	بسیار سریع
مناسب برای	سرورهای اختصاصی، میزبانی ابری	سرورهای ابری، دیتاسنترها	هاستینگ اشتراکی، VPS	محیط‌های تست و توسعه

---

جمع‌بندی

• Virtualizor از چندین فناوری مجازی‌سازی شامل KVM، Xen، OpenVZ و LXC پشتیبانی می‌کند که هر کدام کاربردهای خاص خود را دارند.
• KVM و Xen برای ایزوله‌سازی قوی‌تر و پشتیبانی از ویندوز مناسب‌تر هستند.
• OpenVZ و LXC برای عملکرد سریع‌تر و سبک‌تر در محیط‌های لینوکسی و هاستینگ اشتراکی ایده‌آل هستند.
• بسته به نیاز خود، می‌توانید بهترین گزینه را انتخاب کرده و از طریق Virtualizor مدیریت آسان و پیشرفته‌ای روی ماشین‌های مجازی خود داشته باشید.

Virtualizor یک کنترل پنل گرافیکی (GUI) قوی برای مدیریت آسان ماشین‌های مجازی است. این کنترل پنل توسط Softaculous توسعه داده شده و با رابط کاربری ساده و کارآمد به کاربران این امکان را می‌دهد که ماشین‌های مجازی (VMs) را ایجاد، مدیریت و مانیتور کنند. در این بخش، به بررسی ویژگی‌ها، قابلیت‌ها و روش‌های مدیریت ماشین‌های مجازی از طریق کنترل پنل گرافیکی Virtualizor می‌پردازیم.

---

ویژگی‌های کنترل پنل گرافیکی Virtualizor

✅ رابط کاربری ساده و کاربرپسند: طراحی بصری برای مدیریت ماشین‌های مجازی بدون نیاز به خط فرمان
✅ ایجاد، حذف و مدیریت VMها: امکان ایجاد، تغییر منابع، حذف و روشن/خاموش کردن VMها
✅ مانیتورینگ لحظه‌ای: نمایش وضعیت مصرف منابع (CPU، RAM، دیسک، شبکه) به‌صورت گرافیکی
✅ مدیریت کاربران و سطوح دسترسی: امکان تعریف کاربران و اختصاص VMها به کاربران خاص
✅ پشتیبانی از انواع هایپروایزرها: مدیریت KVM، Xen، OpenVZ و LXC از یک داشبورد یکپارچه
✅ پشتیبانی از API و CLI: امکان انجام خودکارسازی وظایف از طریق API و خط فرمان
✅ پشتیبان‌گیری و بازیابی: امکان ایجاد بکاپ و بازیابی ماشین‌های مجازی از طریق پنل

---

دسترسی به کنترل پنل Virtualizor

بعد از نصب Virtualizor، می‌توانید از طریق مرورگر به داشبورد مدیریت آن دسترسی داشته باشید.

ورود به کنترل پنل Virtualizor

۱. آدرس پنل را در مرورگر باز کنید:

https://your-server-ip:4085

یا برای پنل کاربران:

https://your-server-ip:4084

۲. نام کاربری و رمز عبور (که در هنگام نصب تنظیم کرده‌اید) را وارد کنید.
۳. وارد داشبورد مدیریت Virtualizor خواهید شد.

---

مدیریت ماشین‌های مجازی از طریق کنترل پنل

۱. ایجاد یک ماشین مجازی جدید (VM)

برای ایجاد یک VM جدید:
۱. وارد بخش “Create VM” شوید.
۲. نوع هایپروایزر (KVM، Xen، OpenVZ، LXC) را انتخاب کنید.
3. تنظیمات VM را انجام دهید:

• Hostname (نام ماشین مجازی)
• سیستم‌عامل (Ubuntu، CentOS، Windows و …)
• میزان RAM و CPU مورد نیاز
• فضای دیسک و تنظیمات شبکه

4. روی “Create Virtual Machine” کلیک کنید.

ایجاد VM از طریق خط فرمان (CLI)

virtualizor createvm --type=kvm --hostname=vm1.example.com --os=ubuntu --ram=4096 --disk=100G --cpu=4

---

۲. روشن، خاموش و ریستارت کردن VMها

در بخش “Manage VMs” می‌توانید:

• Start: روشن کردن VM
• Stop: خاموش کردن VM
• Restart: ریستارت کردن VM
• Suspend: متوقف کردن موقت VM

مدیریت VM از طریق خط فرمان (CLI)

روشن کردن یک VM خاص:

virtualizor startvm --vmid=101

خاموش کردن یک VM خاص:

virtualizor stopvm --vmid=101

---

۳. مشاهده و مانیتورینگ منابع مصرفی VMها

در داشبورد Virtualizor، می‌توانید نمودارهای لحظه‌ای مصرف منابع را مشاهده کنید:

• CPU Usage: مقدار پردازنده مصرف‌شده
• Memory Usage: مقدار RAM استفاده‌شده
• Disk I/O: میزان خواندن و نوشتن داده‌ها روی دیسک
• Network Traffic: میزان مصرف پهنای باند

مانیتورینگ منابع از طریق CLI

نمایش مصرف منابع VM:

virtualizor vmstats --vmid=101

بررسی مصرف کلی CPU در سرور:

top

---

۴. مدیریت کاربران و تخصیص VMها

ایجاد حساب کاربری برای مشتریان و کاربران:
۱. وارد بخش “Users” شوید.
۲. روی “Create User” کلیک کنید.
3. اطلاعات کاربر (نام، ایمیل، رمز عبور) را وارد کنید.
4. VMهای موردنظر را به کاربر اختصاص دهید.

ایجاد کاربر از طریق CLI

virtualizor createuser --username=user1 --email=user1@example.com --password=StrongPass123

این دستور یک کاربر جدید در Virtualizor ایجاد می‌کند.

---

۵. بکاپ‌گیری و بازیابی ماشین‌های مجازی

Virtualizor امکان تهیه نسخه پشتیبان از VMها را فراهم کرده است.

✅ ایجاد بکاپ دستی:

• وارد بخش “Backups” شوید.
• روی “Create Backup” کلیک کنید.
• VM موردنظر را انتخاب کرده و گزینه “Backup Now” را بزنید.

✅ بازیابی بکاپ:

• وارد بخش “Backups” شوید.
• بکاپ موردنظر را انتخاب کنید و روی “Restore” کلیک کنید.

ایجاد بکاپ از طریق CLI

virtualizor backupvm --vmid=101

بازیابی بکاپ از طریق CLI

virtualizor restorevm --vmid=101 --backupid=20240226

---

جمع‌بندی

• کنترل پنل گرافیکی Virtualizor امکان مدیریت آسان ماشین‌های مجازی را فراهم می‌کند.
• از طریق این داشبورد می‌توان VMها را ایجاد، روشن/خاموش، مدیریت و مانیتور کرد.
• امکان مدیریت کاربران، تخصیص منابع و مشاهده مصرف لحظه‌ای سرور از ویژگی‌های کلیدی این پنل است.
• کاربران می‌توانند از API و خط فرمان (CLI) نیز برای مدیریت خودکار VMها استفاده کنند.
• با قابلیت بکاپ‌گیری و بازیابی، کاربران می‌توانند از داده‌های خود محافظت کرده و در صورت نیاز، VMها را به حالت قبل بازگردانند.

✅ با استفاده از کنترل پنل Virtualizor، مدیریت ماشین‌های مجازی به ساده‌ترین شکل ممکن انجام خواهد شد!

Virtualizor به عنوان یک کنترل پنل قدرتمند برای مدیریت ماشین‌های مجازی، دارای قابلیت‌های خودکارسازی و مدیریت منابع پیشرفته است. این قابلیت‌ها به مدیران سرور و ارائه‌دهندگان خدمات هاستینگ کمک می‌کند تا عملیات مدیریت سرورها، تخصیص منابع و تنظیم خودکار وظایف را با حداقل دخالت دستی انجام دهند. در این بخش، به بررسی امکانات خودکارسازی و مدیریت منابع در Virtualizor می‌پردازیم.

---

۱. خودکارسازی در Virtualizor

✅ ایجاد و حذف خودکار ماشین‌های مجازی
✅ مدیریت خودکار منابع CPU، RAM و دیسک
✅ زمان‌بندی وظایف سیستمی و نگهداری سرور
✅ پشتیبان‌گیری خودکار از ماشین‌های مجازی
✅ مانیتورینگ و ارسال هشدارهای خودکار
✅ استفاده از API برای انجام وظایف خودکار
✅ مدیریت شبکه، آی‌پی‌ها و فایروال به‌صورت خودکار

---

۲. ایجاد و حذف خودکار ماشین‌های مجازی

با استفاده از Virtualizor API، امکان ایجاد و حذف خودکار VMها فراهم است. این قابلیت برای ارائه‌دهندگان سرورهای مجازی بسیار مهم است تا بتوانند سرویس‌های خود را به‌صورت خودکار به مشتریان ارائه دهند.

ایجاد ماشین مجازی جدید به‌صورت خودکار

virtualizor createvm --type=kvm --hostname=vm1.example.com --os=ubuntu --ram=4096 --disk=50G --cpu=2

حذف خودکار یک ماشین مجازی

virtualizor deletevm --vmid=102

این دستور، یک ماشین مجازی را از سرور حذف می‌کند.

---

۳. مدیریت خودکار منابع (CPU، RAM، دیسک)

✅ تخصیص خودکار منابع براساس مصرف واقعی
✅ بهینه‌سازی استفاده از RAM، CPU و فضای ذخیره‌سازی
✅ محدودسازی منابع برای جلوگیری از مصرف بیش‌ازحد
✅ انتقال VMها بین سرورها برای تعادل بار (Load Balancing)

بررسی مصرف منابع از طریق CLI

virtualizor vmstats --vmid=101

این دستور، مصرف CPU، RAM و دیسک یک ماشین مجازی را نمایش می‌دهد.

تخصیص خودکار منابع به یک VM

virtualizor modifyvm --vmid=101 --ram=8192 --cpu=4

این دستور، مقدار RAM را به ۸ گیگابایت و تعداد CPUها را به ۴ عدد افزایش می‌دهد.

---

۴. زمان‌بندی وظایف سیستمی و نگهداری سرور

✅ برنامه‌ریزی برای ریستارت خودکار VMها
✅ پاک‌سازی خودکار لاگ‌ها و داده‌های اضافی
✅ به‌روزرسانی خودکار سیستم‌عامل VMها و کنترل پنل Virtualizor

زمان‌بندی ریستارت خودکار VMها (Cron Job)

echo "0 3 * * * virtualizor restartvm --vmid=101" >> /etc/crontab

این دستور باعث می‌شود هر روز ساعت ۳ بامداد، ماشین مجازی ریستارت شود.

---

۵. پشتیبان‌گیری خودکار از ماشین‌های مجازی

✅ زمان‌بندی بکاپ‌گیری خودکار
✅ ذخیره نسخه‌های پشتیبان در سرورهای خارجی
✅ امکان بازیابی سریع ماشین‌های مجازی از بکاپ

ایجاد بکاپ خودکار با زمان‌بندی مشخص

echo "0 2 * * * virtualizor backupvm --vmid=101" >> /etc/crontab

این دستور، هر روز ساعت ۲ بامداد از ماشین مجازی بکاپ تهیه می‌کند.

بازیابی یک بکاپ مشخص از طریق CLI

virtualizor restorevm --vmid=101 --backupid=20240226

این دستور، ماشین مجازی را از بکاپ ۲۶ فوریه ۲۰۲۴ بازیابی می‌کند.

---

۶. مانیتورینگ و ارسال هشدارهای خودکار

✅ مانیتورینگ مصرف منابع به‌صورت لحظه‌ای
✅ ارسال هشدارهای ایمیلی هنگام افزایش مصرف منابع
✅ شناسایی و جلوگیری از حملات DDoS و فعالیت‌های مشکوک

مشاهده وضعیت کلی منابع سرور

virtualizor listvms

این دستور، لیست تمام VMهای سرور و وضعیت مصرف منابع آن‌ها را نمایش می‌دهد.

تنظیم هشدار برای مصرف بیش‌ازحد منابع

virtualizor setalert --vmid=101 --cpu=80 --ram=90

این دستور، اگر مصرف CPU بالاتر از ۸۰٪ و مصرف RAM بالاتر از ۹۰٪ برود، هشدار ارسال می‌کند.

---

۷. استفاده از API برای خودکارسازی وظایف

✅ ایجاد و مدیریت VMها از طریق API
✅ اتصال Virtualizor به سیستم‌های مدیریت مشتریان (WHMCS، Blesta و …)
✅ مدیریت کاربران، آی‌پی‌ها و منابع از طریق درخواست‌های API

نمونه درخواست API برای ایجاد یک VM

curl -X POST -H "Authorization: Bearer YOUR_API_KEY" \
     -d "action=createvm&type=kvm&hostname=vm1.example.com&os=ubuntu&ram=4096&cpu=2&disk=50G" \
     https://your-virtualizor-server:4085/api

این درخواست، یک VM جدید با ۲ هسته پردازنده، ۴ گیگابایت RAM و ۵۰ گیگابایت دیسک ایجاد می‌کند.

---

۸. مدیریت شبکه، آی‌پی‌ها و فایروال به‌صورت خودکار

✅ مدیریت و تخصیص خودکار IPها به VMها
✅ پیکربندی فایروال و قوانین امنیتی
✅ ایجاد VLAN و شبکه‌های خصوصی به‌صورت خودکار

اضافه کردن یک آی‌پی جدید به VM

virtualizor addip --vmid=101 --ip=192.168.1.100

این دستور، یک آی‌پی جدید به ماشین مجازی اضافه می‌کند.

ایجاد یک قانون فایروال برای مسدود کردن یک پورت

iptables -A INPUT -p tcp --dport 22 -j DROP

این دستور، پورت ۲۲ (SSH) را مسدود می‌کند تا فقط آی‌پی‌های مجاز بتوانند دسترسی داشته باشند.

---

جمع‌بندی

• Virtualizor دارای قابلیت‌های خودکارسازی گسترده برای مدیریت ماشین‌های مجازی، منابع، بکاپ‌گیری و امنیت است.
• API و CLI امکان مدیریت خودکار VMها، کاربران و شبکه‌ها را فراهم می‌کنند.
• پشتیبان‌گیری، زمان‌بندی وظایف و مانیتورینگ خودکار به مدیران کمک می‌کند عملیات روزمره را بهینه کنند.
• استفاده از اسکریپت‌های Bash و Cron Jobs می‌تواند بسیاری از کارها را بدون دخالت دستی انجام دهد.

✅ با استفاده از قابلیت‌های خودکارسازی در Virtualizor، مدیریت سرورها سریع‌تر، ساده‌تر و بهینه‌تر خواهد شد!

یکی از ویژگی‌های برجسته Virtualizor، نصب و راه‌اندازی ساده و سریع آن است. این ابزار به گونه‌ای طراحی شده که با چند دستور ساده می‌توان آن را روی سرور نصب کرد و بدون نیاز به انجام تنظیمات پیچیده، بلافاصله به مدیریت ماشین‌های مجازی پرداخت.

---

مراحل نصب Virtualizor

برای نصب Virtualizor، کافی است مراحل زیر را طی کنید:

1. به‌روزرسانی سیستم
   قبل از هر کاری، ابتدا سیستم عامل را به‌روز کنید تا مطمئن شوید همه بسته‌های لازم در جدیدترین نسخه خود قرار دارند.

   yum update -y  # در CentOS/RHEL
   apt update && apt upgrade -y  # در Ubuntu/Debian
   

2. دانلود و اجرای اسکریپت نصب
   Virtualizor یک اسکریپت خودکار برای نصب دارد که تمام وابستگی‌های مورد نیاز را نصب کرده و سرویس را راه‌اندازی می‌کند.

   wget -N http://files.virtualizor.com/install.sh
   chmod +x install.sh
   ./install.sh email=your@email.com kernel=kvm
   

   • مقدار email=your@email.com را با ایمیل خود جایگزین کنید.
   • گزینه kernel=kvm را بر اساس نوع مجازی‌سازی خود تغییر دهید (به‌عنوان مثال، kernel=openvz یا kernel=xen).
3. منتظر بمانید تا نصب تکمیل شود
   این فرآیند ممکن است چند دقیقه طول بکشد. پس از پایان نصب، اطلاعات ورود به کنترل پنل گرافیکی به شما نمایش داده خواهد شد.

---

دسترسی به کنترل پنل Virtualizor

بعد از اتمام نصب، می‌توانید با مرورگر به آدرس زیر بروید:

https://<server-ip>:4085

• نام کاربری پیش‌فرض: root
• رمز عبور: همان رمز عبور سرور شما

پس از ورود، می‌توانید ماشین‌های مجازی را ایجاد، حذف یا مدیریت کنید.

---

چرا نصب Virtualizor ساده و سریع است؟

• نصب خودکار: Virtualizor تمام وابستگی‌های لازم را نصب کرده و پیکربندی‌های مورد نیاز را انجام می‌دهد.
• عدم نیاز به دانش عمیق فنی: برخلاف برخی سیستم‌های مجازی‌سازی، نیازی به تنظیمات دستی پیچیده در فایل‌های سیستمی نیست.
• کنترل پنل تحت وب: پس از نصب، نیازی به استفاده از خط فرمان برای مدیریت ماشین‌های مجازی ندارید.
• پشتیبانی از انواع مجازی‌سازی: شما می‌توانید بسته به نیاز خود از KVM، Xen، OpenVZ یا LXC استفاده کنید.

با این روش، حتی افراد با دانش فنی محدود نیز می‌توانند به راحتی سرور مجازی خود را راه‌اندازی و مدیریت کنند.

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های Virtualizor، رابط کاربری گرافیکی (GUI) آن است که به کاربران اجازه می‌دهد تا بدون نیاز به دستورات پیچیده، سرورهای مجازی خود را مدیریت کنند. این رابط کاربری کاملاً تحت وب است و از طریق هر مرورگری قابل دسترسی است.

---

ویژگی‌های کلیدی رابط کاربری Virtualizor

✔ پنل مدیریت ساده و قدرتمند

• داشبورد مرکزی برای مشاهده وضعیت کلی سرور
• نمایش آمار لحظه‌ای منابع (CPU، RAM، فضای دیسک و شبکه)
• امکان ایجاد، ویرایش، تعلیق، حذف و راه‌اندازی مجدد ماشین‌های مجازی با چند کلیک

✔ دسترسی سریع به تمامی امکانات

• ایجاد و مدیریت ماشین‌های مجازی با چند کلیک
• کنترل پنل کاربر نهایی برای مدیریت ماشین‌های مجازی اختصاصی کاربران
• نمایش و مدیریت IPها، دیسک‌ها، تصاویر ISO و Snapshots
• امکان انجام عملیات‌های مهم مانند نصب مجدد سیستم‌عامل، تغییر منابع ماشین مجازی و مانیتورینگ لحظه‌ای

✔ مدیریت منابع از طریق نمودارهای گرافیکی

• ارائه نمودارهای تحلیل مصرف منابع
• نمایش میزان استفاده از CPU، RAM، فضای ذخیره‌سازی و پهنای باند

✔ پشتیبانی از چند زبان و تم‌های مختلف

• رابط کاربری چندزبانه برای راحتی کاربران مختلف
• امکان تغییر تم (پوسته) ظاهری برای تنظیم محیط بر اساس نیاز کاربران

✔ دسترسی از طریق موبایل و تبلت

• طراحی ریسپانسیو که در تمامی دستگاه‌ها (کامپیوتر، موبایل و تبلت) به‌خوبی نمایش داده می‌شود
• مدیریت کامل ماشین‌های مجازی حتی از طریق موبایل

---

نحوه دسترسی به رابط گرافیکی Virtualizor

پس از نصب، برای ورود به پنل مدیریت، در مرورگر آدرس زیر را وارد کنید:

https://<server-ip>:4085  (برای مدیر سرور)
https://<server-ip>:4084  (برای کاربران)

• نام کاربری: root (برای مدیر) یا کاربر نهایی
• رمز عبور: همان رمز عبور سرور یا تنظیم‌شده توسط مدیر

---

نمونه‌ای از رابط کاربری Virtualizor

پس از ورود، یک داشبورد مشابه تصویر زیر را مشاهده می‌کنید که تمام امکانات مدیریت ماشین‌های مجازی را در اختیار شما قرار می‌دهد:

---

چرا رابط کاربری Virtualizor انتخاب مناسبی است؟

✅ سادگی در استفاده: نیازی به دانستن دستورات پیچیده لینوکس نیست.
✅ مدیریت از طریق وب: امکان کنترل کامل از هر نقطه دنیا بدون نیاز به دسترسی SSH.
✅ مدیریت یکپارچه: همه امکانات در یک داشبورد متمرکز برای ساده‌تر شدن مدیریت سرورها.
✅ انعطاف‌پذیری بالا: مناسب برای مدیران سرور، فروشندگان VPS و کاربران عادی.

با استفاده از رابط کاربری ساده و گرافیکی Virtualizor، حتی کاربران مبتدی نیز می‌توانند به‌راحتی ماشین‌های مجازی خود را ایجاد و مدیریت کنند.

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های Virtualizor، قابلیت مقیاس‌پذیری (Scalability) و انعطاف‌پذیری (Flexibility) در مدیریت منابع سرورهای مجازی است. این ابزار امکان تخصیص و بهینه‌سازی منابع را بر اساس نیازهای متغیر کاربران فراهم می‌کند.

---

ویژگی‌های مقیاس‌پذیری و انعطاف‌پذیری در Virtualizor

• افزایش و کاهش منابع به‌صورت داینامیک
  Virtualizor این امکان را فراهم می‌کند که میزان RAM، CPU، فضای دیسک و پهنای باند هر ماشین مجازی را بدون نیاز به خاموش کردن تغییر دهید.
• مدیریت چندین نود (Multi-Node Management)
  در صورتی که قصد مدیریت چندین سرور فیزیکی داشته باشید، Virtualizor به شما اجازه می‌دهد تمام نودها را از طریق یک کنترل پنل مرکزی مدیریت کنید.
• پشتیبانی از مجازی‌سازی KVM، OpenVZ، Xen و LXC
  این تنوع در پشتیبانی از فناوری‌های مختلف باعث انعطاف‌پذیری بیشتر در انتخاب نوع مجازی‌سازی می‌شود.
• تخصیص منابع مبتنی بر نیاز واقعی کاربران
  Virtualizor امکان تعریف سهمیه‌های منابع (Resource Quotas) را دارد که می‌توان از طریق آن، مصرف هر کاربر را محدود یا افزایش داد.
• قابلیت Load Balancing و High Availability
  امکان توزیع بار بین چندین سرور و استفاده از قابلیت HA (High Availability) برای افزایش پایداری و دسترس‌پذیری ماشین‌های مجازی وجود دارد.

---

نحوه افزایش منابع یک ماشین مجازی در Virtualizor

می‌توانید منابع یک ماشین مجازی را از طریق رابط گرافیکی یا دستورات CLI افزایش دهید.

روش گرافیکی:

1. وارد پنل Virtualizor شوید.
2. از منوی Virtual Servers، سرور موردنظر را انتخاب کنید.
3. روی گزینه Edit VPS کلیک کنید.
4. مقدار RAM، CPU، Disk و Bandwidth را تغییر دهید.
5. روی Save Changes کلیک کنید.

روش کامندی (CLI) برای KVM:

برای تغییر مقدار RAM، vCPU و Disk از دستورات زیر استفاده کنید:

# افزایش RAM به 8GB
virsh setmem VM_NAME 8G --config

# افزایش تعداد vCPU به 4
virsh setvcpus VM_NAME 4 --config

# افزایش حجم دیسک به 100GB
qemu-img resize /var/lib/libvirt/images/VM_NAME.qcow2 +20G

روش کامندی (CLI) برای OpenVZ:

# افزایش RAM به 8GB
vzctl set VM_ID --ram 8G --save

# افزایش vCPU به 4
vzctl set VM_ID --cpus 4 --save

# افزایش دیسک به 100GB
vzctl set VM_ID --diskspace 100G --save

روش کامندی (CLI) برای LXC:

# افزایش RAM به 8GB
lxc-cgroup -n VM_NAME memory.limit_in_bytes 8G

# افزایش تعداد vCPU به 4
lxc-cgroup -n VM_NAME cpuset.cpus 0-3

# افزایش دیسک به 100GB
lvresize -L +20G /dev/vg0/lxc_VM_NAME
resize2fs /dev/vg0/lxc_VM_NAME

---

جمع‌بندی

Virtualizor با ارائه ویژگی‌های مقیاس‌پذیری و انعطاف‌پذیری بالا، امکان مدیریت منابع را در سطح گسترده‌ای فراهم می‌کند. با استفاده از روش‌های گرافیکی و کامندی می‌توان به راحتی منابع ماشین‌های مجازی را تغییر داد و بهینه‌سازی کرد. این قابلیت‌ها باعث می‌شود که سرورها بر اساس نیاز واقعی کاربران تنظیم شده و هزینه‌ها بهینه شوند.

Virtualizor به‌عنوان یک پلتفرم مدیریت مجازی‌سازی، از انواع سیستم‌عامل‌ها شامل Linux و Windows پشتیبانی می‌کند. این قابلیت باعث می‌شود که کاربران بتوانند بر اساس نیازهای خود، ماشین‌های مجازی را با سیستم‌عامل‌های مختلف اجرا کرده و مدیریت کنند.

---

سیستم‌عامل‌های پشتیبانی‌شده در Virtualizor

• سیستم‌عامل‌های مبتنی بر Linux:
  • Ubuntu
  • CentOS
  • Debian
  • AlmaLinux
  • Rocky Linux
  • Arch Linux
  • OpenSUSE
  • Fedora
• سیستم‌عامل‌های مبتنی بر Windows:
  • Windows Server 2012
  • Windows Server 2016
  • Windows Server 2019
  • Windows Server 2022
  • Windows 10 و 11
• سیستم‌عامل‌های دیگر:
  • FreeBSD
  • NetBSD
  • OpenBSD

---

نحوه نصب سیستم‌عامل روی ماشین مجازی در Virtualizor

روش گرافیکی برای نصب سیستم‌عامل:

1. وارد کنترل پنل Virtualizor شوید.
2. از منوی Virtual Servers، گزینه Create VPS را انتخاب کنید.
3. نوع مجازی‌سازی (KVM، OpenVZ، Xen، LXC) را انتخاب کنید.
4. مقدار RAM، CPU، دیسک و پهنای باند را تعیین کنید.
5. در بخش OS Template، سیستم‌عامل موردنظر را انتخاب کنید.
6. روی Create VPS کلیک کنید.
7. پس از ایجاد ماشین مجازی، از طریق VNC یا SSH به آن متصل شوید و مراحل نصب را تکمیل کنید.

روش کامندی (CLI) برای نصب سیستم‌عامل روی KVM:

برای نصب یک سیستم‌عامل مانند Ubuntu 22.04 روی یک ماشین مجازی KVM از طریق CLI، مراحل زیر را انجام دهید:

# ایجاد یک دیسک 20 گیگابایتی برای ماشین مجازی
qemu-img create -f qcow2 /var/lib/libvirt/images/ubuntu.qcow2 20G

# ایجاد و راه‌اندازی ماشین مجازی جدید
virt-install \
  --name ubuntu-vm \
  --ram 2048 \
  --vcpus 2 \
  --disk path=/var/lib/libvirt/images/ubuntu.qcow2,format=qcow2 \
  --os-type linux \
  --os-variant ubuntu22.04 \
  --network bridge=br0,model=virtio \
  --graphics vnc \
  --cdrom /var/lib/libvirt/boot/ubuntu-22.04.iso

روش کامندی (CLI) برای نصب سیستم‌عامل روی OpenVZ:

در OpenVZ، نصب سیستم‌عامل به‌صورت Template انجام می‌شود. برای ایجاد یک کانتینر OpenVZ و نصب Debian، دستور زیر را اجرا کنید:

# دانلود قالب سیستم‌عامل Debian
wget -P /vz/template/cache/ http://download.openvz.org/template/precreated/debian-10-x86_64.tar.gz

# ایجاد کانتینر جدید
vzctl create 101 --ostemplate debian-10-x86_64 --hostname debian-vm

# تنظیم منابع کانتینر
vzctl set 101 --ram 2048M --cpus 2 --diskspace 20G --save

# راه‌اندازی کانتینر
vzctl start 101

روش کامندی (CLI) برای نصب سیستم‌عامل روی LXC:

برای نصب AlmaLinux روی یک کانتینر LXC، از دستورات زیر استفاده کنید:

# ایجاد کانتینر جدید با AlmaLinux
lxc-create -n almalinux-vm -t download -- --dist almalinux --release 8 --arch amd64

# راه‌اندازی کانتینر
lxc-start -n almalinux-vm -d

# اتصال به کانتینر
lxc-attach -n almalinux-vm

روش کامندی (CLI) برای نصب Windows روی KVM:

برای ایجاد یک ماشین مجازی Windows Server 2019 در KVM، از دستورات زیر استفاده کنید:

# ایجاد دیسک ماشین مجازی
qemu-img create -f qcow2 /var/lib/libvirt/images/windows.qcow2 40G

# نصب و راه‌اندازی ماشین مجازی ویندوز
virt-install \
  --name windows-vm \
  --ram 4096 \
  --vcpus 2 \
  --disk path=/var/lib/libvirt/images/windows.qcow2,format=qcow2 \
  --os-type windows \
  --os-variant win2k19 \
  --network bridge=br0,model=virtio \
  --graphics vnc \
  --cdrom /var/lib/libvirt/boot/windows-server-2019.iso

---

جمع‌بندی

Virtualizor با پشتیبانی از سیستم‌عامل‌های مختلف از جمله Linux و Windows، امکان مدیریت انعطاف‌پذیر ماشین‌های مجازی را فراهم می‌کند. کاربران می‌توانند به روش‌های گرافیکی و کامندی سیستم‌عامل موردنظر را روی ماشین‌های مجازی نصب و راه‌اندازی کنند. این قابلیت باعث می‌شود که مدیران سرور بتوانند انواع سرویس‌ها را بر اساس نیاز کاربران اجرا کرده و مدیریت کنند.

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های Virtualizor، قابلیت‌های پشتیبان‌گیری (Backup) و بازیابی (Restore) است که به مدیران سرور کمک می‌کند در صورت بروز خطا، خرابی سخت‌افزاری یا حملات سایبری، ماشین‌های مجازی خود را بازیابی کنند.

---

انواع روش‌های پشتیبان‌گیری در Virtualizor

Virtualizor از روش‌های متعددی برای پشتیبان‌گیری از ماشین‌های مجازی پشتیبانی می‌کند که شامل موارد زیر است:

• پشتیبان‌گیری کامل (Full Backup): شامل گرفتن نسخه کاملی از دیسک ماشین مجازی و تنظیمات آن می‌شود.
• پشتیبان‌گیری افزایشی (Incremental Backup): تنها تغییرات جدید پس از آخرین پشتیبان‌گیری ذخیره می‌شود، که باعث صرفه‌جویی در فضای ذخیره‌سازی و کاهش زمان بکاپ‌گیری می‌شود.
• پشتیبان‌گیری خودکار زمان‌بندی‌شده: امکان تنظیم بکاپ‌گیری خودکار در بازه‌های زمانی مشخص (روزانه، هفتگی، ماهانه) وجود دارد.
• پشتیبان‌گیری در فضای ذخیره‌سازی راه دور: می‌توان بکاپ‌ها را روی سرورهای راه دور (FTP، SSH، NFS، Amazon S3 و غیره) ذخیره کرد.

---

نحوه پشتیبان‌گیری از ماشین‌های مجازی در Virtualizor

روش گرافیکی برای پشتیبان‌گیری:

1. به پنل مدیریت Virtualizor وارد شوید.
2. از منوی Backups گزینه Create Backup را انتخاب کنید.
3. ماشین مجازی موردنظر را از لیست انتخاب کنید.
4. روش پشتیبان‌گیری (Full یا Incremental) را مشخص کنید.
5. محل ذخیره‌سازی (محلی یا راه دور) را تعیین کنید.
6. روی دکمه Start Backup کلیک کنید تا فرآیند پشتیبان‌گیری آغاز شود.

روش کامندی (CLI) برای پشتیبان‌گیری:

برای گرفتن یک نسخه پشتیبان کامل از یک ماشین مجازی KVM، از دستور زیر استفاده کنید:

# گرفتن بکاپ از ماشین مجازی KVM
virsh shutdown ubuntu-vm
qemu-img convert -O qcow2 /var/lib/libvirt/images/ubuntu.qcow2 /backups/ubuntu-backup.qcow2
virsh start ubuntu-vm

برای بکاپ‌گیری از یک کانتینر LXC، از دستور زیر استفاده کنید:

# بکاپ‌گیری از کانتینر LXC
lxc-stop -n almalinux-vm
tar -cvpzf /backups/almalinux-backup.tar.gz /var/lib/lxc/almalinux-vm/
lxc-start -n almalinux-vm

برای بکاپ‌گیری از OpenVZ، از دستور زیر استفاده کنید:

# گرفتن بکاپ از یک کانتینر OpenVZ
vzdump 101 --dumpdir /backups --mode suspend --compress gzip

---

نحوه بازیابی (Restore) ماشین‌های مجازی در Virtualizor

روش گرافیکی برای بازیابی:

1. به کنترل پنل Virtualizor بروید.
2. از منوی Backups گزینه Restore Backup را انتخاب کنید.
3. فایل بکاپ موردنظر را از لیست انتخاب کنید.
4. روی Restore کلیک کنید تا فرآیند بازیابی آغاز شود.

روش کامندی (CLI) برای بازیابی:

برای بازیابی یک ماشین مجازی KVM از بکاپ:

# بازیابی ماشین مجازی از بکاپ
virsh shutdown ubuntu-vm
qemu-img convert -O qcow2 /backups/ubuntu-backup.qcow2 /var/lib/libvirt/images/ubuntu.qcow2
virsh start ubuntu-vm

برای بازیابی یک کانتینر LXC از بکاپ:

# بازیابی کانتینر LXC
lxc-stop -n almalinux-vm
tar -xvpzf /backups/almalinux-backup.tar.gz -C /
lxc-start -n almalinux-vm

برای بازیابی یک کانتینر OpenVZ:

# بازیابی کانتینر OpenVZ
vzrestore 101 /backups/vzdump-101.tar.gz

---

جمع‌بندی

قابلیت پشتیبان‌گیری و بازیابی در Virtualizor از مهم‌ترین ویژگی‌های این سیستم برای حفظ امنیت و پایداری ماشین‌های مجازی محسوب می‌شود. کاربران می‌توانند از روش‌های گرافیکی و کامندی برای انجام بکاپ‌گیری و ریستور استفاده کنند. همچنین امکان ذخیره بکاپ‌ها به‌صورت محلی یا در سرورهای راه دور فراهم شده است تا امنیت داده‌ها تضمین شود.

انتخاب یک پلتفرم مجازی‌سازی مناسب برای مدیریت سرورها و ماشین‌های مجازی، بستگی به نیازهای سازمانی، هزینه، کارایی و امکانات موردنظر دارد. در این بخش، Virtualizor و VMware را از نظر قابلیت‌ها، هزینه و کاربرد در محیط‌های مختلف مقایسه خواهیم کرد.

---

۱. مقایسه کلی Virtualizor و VMware

ویژگی‌ها	Virtualizor	VMware (vSphere, ESXi)
نوع مجازی‌سازی	KVM، Xen، OpenVZ، LXC	ESXi (Type-1 Hypervisor)
مدیریت گرافیکی	پنل مدیریت تحت وب	vSphere Web Client
پشتیبانی از سیستم‌عامل‌ها	Linux و Windows	Linux و Windows
پشتیبانی از هاستینگ	مناسب برای ارائه‌دهندگان VPS و هاستینگ	بیشتر مناسب سازمان‌ها و دیتاسنترها
امکان خودکارسازی	API و اسکریپت‌های CLI	vSphere Automation SDK و PowerCLI
پشتیبان‌گیری و بازیابی	بومی و از طریق اسکریپت	vSphere Data Protection و ابزارهای جانبی
هزینه	هزینه لایسنس کمتر	هزینه لایسنس بالا
سطح امنیت	امنیت مطلوب با SELinux و IPTables	امنیت پیشرفته با NSX و vShield
قابلیت مقیاس‌پذیری	مناسب برای سرورهای کوچک و متوسط	مناسب برای دیتاسنترهای بزرگ
پشتیبانی از SAN/NAS	از طریق KVM/Xen	بومی و یکپارچه با vSAN

---

۲. مقایسه در زمینه قابلیت‌ها

پشتیبانی از انواع مجازی‌سازی

• Virtualizor از چندین نوع هایپروایزر شامل KVM، Xen، OpenVZ و LXC پشتیبانی می‌کند که آن را گزینه‌ای مناسب برای محیط‌های متنوع و منعطف می‌سازد.
• VMware ESXi یک هایپروایزر Type-1 است که به‌طور اختصاصی برای عملکرد بهینه در سرورهای سازمانی توسعه یافته و از پردازش‌های سنگین و دیتاسنترهای بزرگ پشتیبانی می‌کند.

مدیریت گرافیکی و رابط کاربری

• Virtualizor دارای یک کنترل پنل تحت وب کاربرپسند است که برای ارائه‌دهندگان VPS و هاستینگ بسیار مناسب است.
• VMware vSphere دارای یک رابط مدیریت پیشرفته‌تر است که برای سازمان‌های بزرگ و دیتاسنترهای پیشرفته گزینه‌ای قدرتمند محسوب می‌شود.

خودکارسازی و API

• Virtualizor از APIهای RESTful و WHMCS پشتیبانی می‌کند که امکان خودکارسازی مدیریت ماشین‌های مجازی را در محیط‌های هاستینگ و VPS فراهم می‌کند.
• VMware دارای vSphere Automation SDK و PowerCLI است که قابلیت‌های گسترده‌ای برای مدیریت دیتاسنترهای بزرگ و پردازش‌های ابری دارد.

---

۳. مقایسه از نظر هزینه

هزینه لایسنس و استفاده

• Virtualizor به دلیل قیمت کمتر و مدل پرداخت ماهانه برای ارائه‌دهندگان VPS و شرکت‌های هاستینگ مناسب‌تر است.
• VMware دارای هزینه لایسنس بالا است و اغلب در دیتاسنترهای بزرگ و سازمان‌های Enterprise مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مقایسه قیمت‌ها

پلتفرم	نوع لایسنس	قیمت تقریبی
Virtualizor	ماهانه	از 9 دلار به ازای هر سرور
VMware ESXi	نسخه رایگان	محدودیت در امکانات مدیریتی
VMware vSphere Standard	سالانه	حدود 995 دلار به ازای هر سرور
VMware vSphere Enterprise Plus	سالانه	حدود 4,495 دلار به ازای هر سرور

---

۴. استفاده در محیط‌های مختلف

محیط‌های هاستینگ و VPS

• Virtualizor به دلیل پشتیبانی از چندین نوع مجازی‌سازی (KVM, Xen, OpenVZ) و امکان مدیریت ساده VPS، گزینه‌ای مناسب برای هاستینگ و ارائه‌دهندگان سرور مجازی است.

دیتاسنترهای سازمانی

• VMware با امکانات امنیتی پیشرفته، مقیاس‌پذیری بالا و قابلیت‌های مدیریتی قوی، برای دیتاسنترهای بزرگ و سازمان‌های Enterprise مناسب‌تر است.

کسب‌وکارهای کوچک و متوسط (SMB)

• Virtualizor به دلیل هزینه پایین و نصب آسان برای شرکت‌های کوچک و متوسط که به راهکارهای مجازی‌سازی کم‌هزینه و منعطف نیاز دارند، گزینه‌ای ایده‌آل محسوب می‌شود.
• VMware بیشتر برای سازمان‌هایی که نیاز به زیرساخت‌های پیشرفته و یکپارچه دارند توصیه می‌شود.

---

جمع‌بندی

• اگر به یک راهکار مقرون‌به‌صرفه، انعطاف‌پذیر و مناسب برای هاستینگ و VPS نیاز دارید، Virtualizor انتخاب مناسبی است.
• اگر در یک سازمان بزرگ یا دیتاسنتر نیاز به امنیت بالا، مقیاس‌پذیری گسترده و پشتیبانی از محیط‌های ابری دارید، VMware vSphere گزینه قدرتمندتری خواهد بود.
• Virtualizor برای استفاده در محیط‌های لینوکسی و ترکیبی با هزینه پایین‌تر ایده‌آل است، در حالی که VMware برای سازمان‌های بزرگ و محیط‌های ابری پیچیده توصیه می‌شود.

Virtualizor و Proxmox دو ابزار محبوب در دنیای مجازی‌سازی هستند که هر یک مزایا و معایب خاص خود را دارند. در این بخش، این دو پلتفرم را از نظر امکانات، پشتیبانی از مجازی‌سازی، مدیریت، هزینه و کاربرد در محیط‌های مختلف بررسی خواهیم کرد.

---

۱. مقایسه کلی Virtualizor و Proxmox

ویژگی‌ها	Virtualizor	Proxmox
نوع مجازی‌سازی	KVM، Xen، OpenVZ، LXC	KVM و LXC
مدیریت گرافیکی	کنترل پنل تحت وب	Proxmox Web UI
پشتیبانی از سیستم‌عامل‌ها	Linux و Windows	Linux (Debian-based)
پشتیبانی از هاستینگ	مناسب برای ارائه‌دهندگان VPS	مناسب برای دیتاسنترها و شرکت‌های خصوصی
امکان خوشه‌بندی (Clustering)	ندارد	بله (HA و Ceph)
پشتیبان‌گیری و بازیابی	بومی	Proxmox Backup Server
ابزارهای مدیریت منابع	مانیتورینگ ساده	ZFS، Ceph، HA، SDN
هزینه	لایسنس ماهانه	رایگان با گزینه اشتراکی (Enterprise Support)
مقیاس‌پذیری	مناسب برای سرورهای مجازی	مناسب برای دیتاسنترهای حرفه‌ای
پشتیبانی از SAN/NAS	از طریق KVM/Xen	پشتیبانی داخلی (ZFS و Ceph)

---

۲. مقایسه در زمینه قابلیت‌ها

پشتیبانی از انواع مجازی‌سازی

• Virtualizor از KVM، Xen، OpenVZ و LXC پشتیبانی می‌کند که باعث انعطاف‌پذیری بیشتری در محیط‌های مختلف هاستینگ و VPS می‌شود.
• Proxmox از KVM و LXC پشتیبانی می‌کند و تمرکز آن بر روی مدیریت مجازی‌سازی در سطح سازمانی است.

مدیریت و رابط کاربری

• Virtualizor دارای یک کنترل پنل تحت وب ساده و مناسب برای هاستینگ VPS است.
• Proxmox دارای رابط تحت وب مدرن و پیشرفته با قابلیت‌های مدیریتی بیشتر است که برای دیتاسنترها و سرورهای سازمانی گزینه‌ای مناسب‌تر محسوب می‌شود.

خودکارسازی و API

• Virtualizor از APIهای WHMCS و RESTful پشتیبانی می‌کند که مناسب برای ارائه‌دهندگان VPS و هاستینگ است.
• Proxmox دارای API، CLI و یکپارچگی با Ansible و Terraform است که مناسب برای مدیریت خودکار و سازمانی می‌باشد.

پشتیبان‌گیری و بازیابی

• Virtualizor از ابزارهای داخلی و اسکریپت‌ها برای بکاپ استفاده می‌کند.
• Proxmox دارای Proxmox Backup Server (PBS) است که به‌صورت تخصصی برای بازیابی سریع و نگهداری از داده‌ها طراحی شده است.

مدیریت ذخیره‌سازی

• Virtualizor از سیستم‌های ذخیره‌سازی استاندارد (LVM, RAID, NFS, SAN) پشتیبانی می‌کند.
• Proxmox دارای ZFS داخلی، Ceph، iSCSI و پشتیبانی از Clustering Storage است که مناسب دیتاسنترهای مقیاس‌پذیر است.

---

۳. مقایسه از نظر هزینه

لایسنس و هزینه استفاده

• Virtualizor نیاز به لایسنس دارد که ماهانه بین ۹ تا ۵۰ دلار برای هر سرور متغیر است.
• Proxmox کاملاً رایگان است اما برای دریافت پشتیبانی سازمانی، باید اشتراک Enterprise خریداری شود.

مقایسه قیمت‌ها

پلتفرم	نوع لایسنس	قیمت تقریبی
Virtualizor	ماهانه	۹ تا ۵۰ دلار برای هر سرور
Proxmox	رایگان	بدون هزینه، اما پشتیبانی Enterprise بین ۹۹ تا ۹۳۸ دلار سالانه

---

۴. استفاده در محیط‌های مختلف

محیط‌های هاستینگ و VPS

• Virtualizor به دلیل پشتیبانی از چندین نوع مجازی‌سازی (KVM, Xen, OpenVZ) و امکان مدیریت ساده VPS، گزینه‌ای مناسب برای ارائه‌دهندگان هاستینگ است.
• Proxmox برای هاستینگ مناسب نیست اما در محیط‌هایی که نیاز به زیرساخت قوی و مدیریت خوشه‌ای دارند، عملکرد بهتری دارد.

دیتاسنترهای سازمانی

• Proxmox به دلیل پشتیبانی از خوشه‌بندی (Clustering)، قابلیت HA، ZFS و Ceph در دیتاسنترهای سازمانی و زیرساخت‌های ابری خصوصی عملکرد بهتری دارد.
• Virtualizor برای دیتاسنترهای کوچک و متوسط مناسب است اما در سطح سازمانی مانند Proxmox عملکرد ندارد.

کسب‌وکارهای کوچک و متوسط (SMB)

• Virtualizor برای شرکت‌های ارائه‌دهنده VPS و خدمات ابری خصوصی گزینه مناسبی است.
• Proxmox برای کسب‌وکارهایی که به HA، Clustering و قابلیت‌های ذخیره‌سازی سازمانی نیاز دارند بهتر است.

---

۵. مزایا و معایب هر دو ابزار

مزایا و معایب Virtualizor

✅ مزایا:

• پشتیبانی از KVM، Xen، OpenVZ و LXC
• رابط کاربری ساده و مدیریت آسان VPS
• ادغام WHMCS و API برای خودکارسازی
• هزینه کمتر نسبت به VMware

❌ معایب:

• عدم پشتیبانی از Clustering و HA
• محدودیت در ابزارهای پیشرفته مدیریت منابع
• پشتیبان‌گیری ساده‌تر نسبت به Proxmox

مزایا و معایب Proxmox

✅ مزایا:

• رایگان و متن‌باز
• پشتیبانی از Clustering، HA، Ceph و ZFS
• ابزارهای قوی برای پشتیبان‌گیری و مانیتورینگ
• امنیت و یکپارچگی با فایروال داخلی

❌ معایب:

• نیاز به دانش فنی بالا برای پیکربندی
• عدم پشتیبانی رسمی از Xen و OpenVZ
• مدیریت هاستینگ و VPS دشوارتر نسبت به Virtualizor

---

جمع‌بندی

• اگر به یک پلتفرم ساده برای مدیریت VPS و هاستینگ نیاز دارید، Virtualizor گزینه بهتری است.
• اگر به مدیریت سازمانی، مقیاس‌پذیری بالا و Clustering نیاز دارید، Proxmox انتخاب بهتری خواهد بود.
• Virtualizor برای هاستینگ VPS و ارائه‌دهندگان خدمات سرور مجازی مناسب‌تر است.
• Proxmox برای دیتاسنترهای سازمانی، سرورهای خصوصی و محیط‌های مقیاس‌پذیر کاربرد بیشتری دارد.

Virtualizor و KVM دو مفهوم متفاوت در دنیای مجازی‌سازی هستند. KVM (Kernel-based Virtual Machine) یک ماژول مجازی‌سازی در سطح کرنل لینوکس است که به عنوان یک هایپروایزر نوع ۱ عمل می‌کند. Virtualizor یک کنترل پنل مدیریت مجازی‌سازی است که از KVM، Xen، OpenVZ و LXC پشتیبانی می‌کند.

در این بخش، این دو را از نظر معماری، عملکرد، مدیریت منابع، قابلیت‌های مدیریتی، پشتیبانی از سیستم‌عامل‌ها و امنیت بررسی خواهیم کرد.

---

۱. تفاوت در معماری

Virtualizor

• یک نرم‌افزار مدیریت مجازی‌سازی است که بر روی KVM، Xen، OpenVZ و LXC کار می‌کند.
• به عنوان یک لایه مدیریتی گرافیکی روی KVM نصب می‌شود و امکان مدیریت آسان ماشین‌های مجازی را فراهم می‌کند.
• از API، WHMCS و کنترل پنل تحت وب پشتیبانی می‌کند.

KVM

• یک هایپروایزر نوع ۱ است که مستقیماً در کرنل لینوکس اجرا می‌شود.
• تبدیل لینوکس به یک هایپروایزر کامل را امکان‌پذیر می‌کند.
• برای مدیریت، نیاز به ابزارهایی مانند Virt-Manager، Cockpit، یا Virtualizor دارد.

---

۲. تفاوت در عملکرد و مدیریت منابع

ویژگی‌ها	Virtualizor	KVM
نوع تکنولوژی	کنترل پنل مجازی‌سازی	هایپروایزر (Kernel Module)
پشتیبانی از مجازی‌سازی	KVM، Xen، OpenVZ، LXC	فقط KVM
سرعت پردازش	وابسته به KVM	عملکرد بالا به دلیل اجرا در سطح کرنل
مدیریت منابع	مدیریت آسان منابع از طریق پنل	نیاز به تنظیم دستی از طریق CLI
خودکارسازی	API، WHMCS، یکپارچگی با هاستینگ	نیاز به اسکریپت‌نویسی و ابزارهای خارجی
پشتیبانی از سیستم‌عامل‌ها	Windows، Linux	Windows، Linux، BSD
مدیریت ذخیره‌سازی	GUI برای مدیریت ذخیره‌سازی	LVM، Ceph، ZFS (بدون GUI داخلی)

---

۳. مدیریت و کنترل منابع

Virtualizor

• امکان مدیریت گرافیکی منابع CPU، RAM و Storage از طریق پنل تحت وب
• دارای ابزارهای مانیتورینگ داخلی
• امکان تعریف پلن‌های منابع برای VPSها

KVM

• نیاز به ابزارهایی مانند libvirt و virsh برای مدیریت منابع از طریق CLI
• پشتیبانی از Overcommit Memory، HugePages، I/O Throttling
• نیاز به ابزارهای خارجی برای مدیریت گرافیکی (مانند Virtualizor یا Cockpit)

---

۴. تفاوت در قابلیت‌های مدیریتی

Virtualizor

✅ مدیریت سرورهای مجازی (VPS) با کنترل پنل گرافیکی
✅ یکپارچگی با WHMCS و API برای فروش VPS
✅ امکان اتصال چندین نود و مدیریت مرکزی
✅ قابلیت بکاپ‌گیری و ریستور ماشین‌های مجازی

KVM

✅ انعطاف‌پذیری بالا در تنظیمات CPU، RAM و شبکه
✅ امکان اجرای مجازی‌سازی Nested
✅ پشتیبانی از PCI Passthrough برای GPU
✅ دارای بهینه‌سازی عملکرد بالا در سطح کرنل

---

۵. پشتیبانی از سیستم‌عامل‌ها

ویژگی	Virtualizor	KVM
پشتیبانی از ویندوز	بله	بله
پشتیبانی از لینوکس	بله	بله
پشتیبانی از BSD	خیر	بله
پشتیبانی از MacOS	خیر	محدود (با هکینتاش)

---

۶. امنیت و ایزوله‌سازی ماشین‌های مجازی

Virtualizor

• از ویژگی‌های امنیتی KVM و OpenVZ استفاده می‌کند
• امکان فایروال نرم‌افزاری و مدیریت سطح دسترسی کاربران
• وابسته به هایپروایزر زیرساختی (مانند KVM) برای ایزوله‌سازی

KVM

• ایزوله‌سازی قوی‌تر با استفاده از SELinux و AppArmor
• پشتیبانی از Nested Virtualization و Secure Boot
• امکان استفاده از TPM و Encrypted Disk برای امنیت بالا

---

۷. مقایسه در محیط‌های مختلف

مناسب برای ارائه‌دهندگان هاستینگ و VPS

✅ Virtualizor به دلیل رابط گرافیکی و یکپارچگی با WHMCS مناسب‌تر است.
❌ KVM نیاز به مدیریت دستی از طریق ابزارهایی مانند virsh و libvirt دارد.

مناسب برای سرورهای اختصاصی و دیتاسنترهای سازمانی

✅ KVM گزینه بهتری است زیرا امکان کانفیگ پیشرفته و دسترسی مستقیم به سخت‌افزار را دارد.
❌ Virtualizor تنها یک لایه مدیریتی است و قدرت کنترل مستقیم کمتری دارد.

مناسب برای کاربران مبتدی و متوسط

✅ Virtualizor رابط کاربری ساده‌تری دارد و مدیریت از طریق پنل وب امکان‌پذیر است.
❌ KVM نیاز به دانش تخصصی در CLI و اسکریپت‌نویسی دارد.

---

۸. مزایا و معایب هر دو ابزار

مزایا و معایب Virtualizor

✅ مزایا:

• نصب و راه‌اندازی آسان
• مدیریت گرافیکی از طریق وب
• یکپارچگی با WHMCS و ابزارهای هاستینگ
• پشتیبانی از چندین نوع مجازی‌سازی

❌ معایب:

• وابستگی به KVM برای عملکرد اصلی
• قابلیت‌های محدود در مدیریت پیشرفته سخت‌افزار
• عدم پشتیبانی از BSD و برخی سیستم‌عامل‌های خاص

مزایا و معایب KVM

✅ مزایا:

• کارایی بالا در سطح کرنل
• امکان مجازی‌سازی تو در تو (Nested Virtualization)
• ایزوله‌سازی قوی و امنیت بالا
• پشتیبانی از PCI Passthrough برای GPU

❌ معایب:

• فاقد رابط گرافیکی داخلی (نیاز به Cockpit یا Virtualizor)
• تنظیمات پیچیده برای کاربران مبتدی
• نیاز به مدیریت دستی از طریق virsh و libvirt

---

جمع‌بندی

• اگر به یک پلتفرم مدیریت آسان برای VPSها نیاز دارید، Virtualizor انتخاب بهتری است.
• اگر به کنترل کامل روی منابع سخت‌افزاری و امنیت بالاتر نیاز دارید، KVM گزینه مناسب‌تری است.
• Virtualizor برای شرکت‌های هاستینگ و VPS مفیدتر است، درحالی‌که KVM برای دیتاسنترهای سازمانی و مجازی‌سازی در سطح سخت‌افزار عملکرد بهتری دارد.
• KVM یک هایپروایزر مستقل است، اما Virtualizor بدون KVM یا هایپروایزر دیگر قابل استفاده نیست.

در این بخش، به بررسی مزایا و معایب هر ابزار مدیریت ماشین‌های مجازی، به ویژه در سناریوهای مختلف خواهیم پرداخت. همچنین، در صورتی که برای تنظیمات و پیکربندی‌ها نیاز به کد باشد، آن را همراه با روش‌های گرافیکی آورده و مقایسه خواهیم کرد.

1. Virtualizor

مزایا

• سادگی در استفاده: رابط گرافیکی ساده و کاربرپسند که حتی برای افراد مبتدی نیز قابل فهم است.
• پشتیبانی از انواع مختلف سیستم‌عامل‌ها: این ابزار از سیستم‌عامل‌های مختلف مانند لینوکس، ویندوز و FreeBSD پشتیبانی می‌کند.
• امکانات مدیریتی کامل: شامل ابزارهایی برای مانیتورینگ منابع، مدیریت ماشین‌های مجازی، نصب و حذف خودکار سیستم‌عامل‌ها، و قابلیت‌های پشتیبان‌گیری.
• قابلیت اتوماسیون: امکان انجام کارهای معمولی از طریق APIها یا اسکریپت‌ها.

معایب

• هزینه: نسبت به برخی از ابزارهای رایگان، Virtualizor ممکن است هزینه‌بر باشد.
• محدودیت در تعداد کاربران: بسته به لایسنس خریداری شده، ممکن است تعداد محدودی کاربر یا سرور را بتوانید مدیریت کنید.

سناریوهای مختلف

• سناریوهای مبتنی بر استفاده از منابع کم: برای کاربردهای ساده که نیاز به مدیریت چندین ماشین مجازی با حجم کاربری پایین دارند، Virtualizor ابزار مناسبی است.
• سناریوهای سازمانی با تعداد زیادی ماشین مجازی: ممکن است هزینه‌ها و محدودیت‌ها در تعداد کاربران مشکل‌ساز شود، به‌ویژه در صورتی که نیاز به مدیریت تعداد زیادی سرور باشد.

پیکربندی گرافیکی Virtualizor

برای نصب یک ماشین مجازی از طریق رابط گرافیکی در Virtualizor، می‌توانید مراحل زیر را دنبال کنید:

1. وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید.
2. از بخش “Create a Virtual Machine” گزینه‌ی مورد نظر خود را انتخاب کنید.
3. تنظیمات سخت‌افزاری و نرم‌افزاری ماشین مجازی را تنظیم کنید.
4. سیستم‌عامل را از لیست انتخاب کنید و نصب را آغاز کنید.

برای انجام این کار از طریق کد، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

virtualizor -v vm create --os <OS_Name> --cpu <number_of_cpus> --ram <ram_size> --disk <disk_size>

---

2. Proxmox VE

مزایا

• کد باز و رایگان: Proxmox VE یک ابزار متن‌باز است که برای مدیریت ماشین‌های مجازی و کلاسترهای چندگانه مناسب است.
• پشتیبانی از LXC و KVM: از ماشین‌های مجازی بر پایه KVM و همچنین کانتینرهای لینوکس (LXC) پشتیبانی می‌کند.
• کلاسترینگ و مدیریت متمرکز: قابلیت مدیریت چندین سرور از یک پنل مدیریتی را فراهم می‌آورد.
• پشتیبانی از ویژگی‌های پیشرفته: مانند HA (High Availability)، بکاپ‌گیری و مهاجرت زنده ماشین‌های مجازی.

معایب

• پیچیدگی در پیکربندی: برای افراد مبتدی ممکن است کمی پیچیده باشد، زیرا نیاز به تسلط به تنظیمات سرور دارد.
• پشتیبانی محدود: چون یک ابزار متن‌باز است، پشتیبانی آن به صورت رسمی محدود است و بیشتر به انجمن‌های آنلاین وابسته است.

سناریوهای مختلف

• سناریوهای سازمانی با نیاز به مدیریت کلاستر: Proxmox VE برای سازمان‌هایی که نیاز به کلاسترینگ ماشین‌های مجازی دارند، بسیار مناسب است.
• سناریوهای پیچیده با نیاز به پشتیبانی: اگر نیاز به پشتیبانی 24/7 و پیکربندی پیچیده‌تری دارید، ممکن است این ابزار مناسب نباشد.

پیکربندی گرافیکی Proxmox VE

برای ایجاد یک ماشین مجازی در Proxmox VE از طریق رابط گرافیکی، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. وارد محیط مدیریتی Proxmox VE شوید.
2. از نوار ابزار “Create VM” را انتخاب کنید.
3. تنظیمات سخت‌افزاری و سیستم‌عامل را انتخاب کرده و ماشین مجازی جدید را ایجاد کنید.

برای انجام این کار از طریق کد، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

qm create <vmid> --name <vm_name> --memory <memory_size> --cores <cpu_cores> --net0 virtio,bridge=vmbr0

---

3. VMware vSphere

مزایا

• پشتیبانی از ویژگی‌های پیشرفته: امکاناتی مانند vMotion برای مهاجرت زنده، HA برای جلوگیری از خرابی‌های سیستم، و DRS برای توزیع بار مناسب.
• مدیریت متمرکز و قابل گسترش: به‌ویژه برای سازمان‌های بزرگ که نیاز به مدیریت تعداد زیادی ماشین مجازی دارند، VMware vSphere ابزار بسیار مناسبی است.
• پشتیبانی از سخت‌افزارهای مختلف: VMware از اکثر سخت‌افزارهای موجود در بازار پشتیبانی می‌کند.

معایب

• هزینه بالا: به‌طور معمول VMware برای استفاده‌های تجاری هزینه‌بر است.
• نیاز به منابع بالا: این ابزار ممکن است برای برخی از سازمان‌ها که منابع سخت‌افزاری کمی دارند، سنگین باشد.

سناریوهای مختلف

• سناریوهای سازمانی با نیاز به ویژگی‌های پیشرفته: برای سازمان‌های بزرگ که به ویژگی‌هایی مانند HA، vMotion و DRS نیاز دارند، VMware vSphere انتخاب مناسبی است.
• سناریوهای با منابع محدود: به دلیل هزینه‌های بالا و نیاز به منابع زیاد، برای محیط‌های کوچک یا پروژه‌های ساده مناسب نیست.

پیکربندی گرافیکی VMware vSphere

برای ایجاد یک ماشین مجازی در VMware vSphere از طریق رابط گرافیکی، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. وارد محیط vSphere شوید.
2. از منوی “New Virtual Machine” گزینه “Create New Virtual Machine” را انتخاب کنید.
3. تنظیمات مربوط به سیستم‌عامل، سخت‌افزار و منابع را تنظیم کنید.

برای انجام این کار از طریق کد، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

vim-cmd vmsvc/createdummyvm <vm_name> <datastore_path>

---

4. Microsoft Hyper-V

مزایا

• یکپارچگی با ویندوز: چون Hyper-V بخشی از سیستم‌عامل ویندوز است، برای سازمان‌هایی که از ویندوز سرور استفاده می‌کنند، یکپارچگی بالایی دارد.
• پشتیبانی از چندین نسخه ویندوز و لینوکس: از انواع مختلف سیستم‌عامل‌ها، از جمله نسخه‌های مختلف ویندوز و لینوکس پشتیبانی می‌کند.
• قابلیت اتوماسیون از طریق PowerShell: این امکان را به کاربران می‌دهد که بسیاری از عملیات‌های مدیریتی را به‌صورت خودکار انجام دهند.

معایب

• محدودیت در پشتیبانی از ماشین‌های مجازی لینوکس: اگرچه لینوکس پشتیبانی می‌شود، اما در برخی مواقع پشتیبانی از درایورها و تنظیمات پیچیده محدود است.
• نیاز به سخت‌افزار قدرتمند: برای استفاده از ویژگی‌های پیشرفته مانند Virtual Machine Live Migration، نیاز به سخت‌افزار مناسب دارید.

سناریوهای مختلف

• سناریوهای مبتنی بر ویندوز سرور: برای سازمان‌هایی که از ویندوز سرور استفاده می‌کنند، Hyper-V گزینه مناسبی است.
• سناریوهای با نیاز به اتوماسیون: برای محیط‌هایی که نیاز به اسکریپت‌های PowerShell برای مدیریت دارند، Hyper-V به‌خوبی عمل می‌کند.

پیکربندی گرافیکی Microsoft Hyper-V

برای ایجاد یک ماشین مجازی در Hyper-V از طریق رابط گرافیکی، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. وارد “Hyper-V Manager” شوید.
2. از منوی “Action”، گزینه “New” و سپس “Virtual Machine” را انتخاب کنید.
3. تنظیمات سخت‌افزاری و سیستم‌عامل را وارد کرده و ماشین مجازی را ایجاد کنید.

برای انجام این کار از طریق کد PowerShell، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

New-VM -Name "<vm_name>" -MemoryStartupBytes <memory_size> -Generation 2 -Path <vm_path> -SwitchName <virtual_switch>

---

جمع‌بندی

• برای سناریوهایی که به سادگی در مدیریت ماشین‌های مجازی نیاز دارند، Virtualizor مناسب است.
• در محیط‌های سازمانی با نیاز به کلاسترینگ و پشتیبانی از انواع مختلف ماشین‌های مجازی، Proxmox VE گزینه مناسبی است.
• VMware vSphere برای سازمان‌های بزرگ با نیاز به ویژگی‌های پیشرفته و مدیریت متمرکز بهترین انتخاب است.
• Microsoft Hyper-V برای محیط‌های مبتنی بر ویندوز و نیاز به اتوماسیون مناسب است.

با توجه به نیازهای هر سناریو و ویژگی‌های مختلف هر ابزار، انتخاب ابزار مدیریت ماشین‌های مجازی باید بر اساس منابع، ویژگی‌های مورد نیاز و بودجه سازمان انجام شود.

مجازی‌سازی Type 1 یا Bare-metal Hypervisor به نوعی از تکنولوژی مجازی‌سازی گفته می‌شود که به طور مستقیم بر روی سخت‌افزار نصب می‌شود. این نوع از مجازی‌سازی به جای نصب بر روی یک سیستم‌عامل میزبان، به صورت مستقل عمل کرده و از منابع سخت‌افزاری به طور مستقیم استفاده می‌کند. در این مدل، Hypervisor به عنوان سیستم‌عامل اصلی شناخته شده و ماشین‌های مجازی را بر اساس نیازهای خاص هر سیستم به‌طور جداگانه اجرا می‌کند.

---

ویژگی‌ها و مزایای مجازی‌سازی Type 1

1. نصب مستقیم روی سخت‌افزار
   در مجازی‌سازی Type 1، Hypervisor به طور مستقیم روی سخت‌افزار نصب می‌شود. این امر باعث افزایش کارایی و کاهش تأخیر در دسترسی به منابع می‌شود. برخلاف نوع 2، نیازی به یک سیستم‌عامل میزبان (Host OS) نیست و این موضوع باعث کاهش هزینه‌های اضافی و پیچیدگی‌های سیستمی می‌شود.
2. امنیت بیشتر
   به دلیل نبود سیستم‌عامل میزبان، نقاط حمله و آسیب‌پذیری‌های ممکن کاهش یافته و سطح امنیت افزایش می‌یابد. در مجازی‌سازی Type 1، Hypervisor به عنوان لایه‌ی اصلی بر روی سخت‌افزار عمل می‌کند و دیگر هیچ‌گونه دسترسی اضافی از سیستم‌عامل‌های میانه وجود ندارد.
3. عملکرد بهتر و بهینه‌تر
   با این که در مجازی‌سازی Type 2، یک سیستم‌عامل میانه منابع را مدیریت می‌کند، در Type 1، Hypervisor به طور مستقیم با سخت‌افزار ارتباط برقرار کرده و منابع به صورت بهینه‌تر توزیع می‌شوند. این به معنای عملکرد بالا و تأخیر کمتر در پردازش‌های ماشین‌های مجازی است.
4. پشتیبانی از ماشین‌های مجازی متعدد و مقیاس‌پذیری
   Type 1 قابلیت پشتیبانی از تعداد زیادی ماشین مجازی را با استفاده بهینه از منابع سخت‌افزاری دارد. این قابلیت برای محیط‌های بزرگ مثل دیتاسنترها و زیرساخت‌های ابری بسیار مفید است.

---

کاربردها و سناریوهای استفاده از Hypervisor Type 1

1. محیط‌های دیتاسنتر و Cloud
   در محیط‌های دیتاسنتر و فضای ابری، که نیاز به مدیریت منابع و ماشین‌های مجازی متعدد و مقیاس‌پذیر است، استفاده از Hypervisor Type 1 بسیار رایج است. این نوع از مجازی‌سازی به دلیل عملکرد بالا و مدیریت منابع بهینه، می‌تواند نیازهای بسیاری از سازمان‌ها را پوشش دهد.
2. سخت‌افزار با منابع بالا
   در صورتی که نیاز به ماشین‌های مجازی با منابع بالا (مثل CPU و RAM) دارید، استفاده از مجازی‌سازی Type 1 توصیه می‌شود، زیرا این نوع از Hypervisor قادر به تخصیص منابع به طور بهینه به ماشین‌های مجازی مختلف است.
3. ایجاد محیط‌های آزمایشی
   برای آزمایش و توسعه نرم‌افزارها یا سیستم‌های مختلف در محیط‌های ایزوله، استفاده از Hypervisor Type 1 می‌تواند مفید باشد. این نوع مجازی‌سازی امکان آزمایش بدون تأثیر بر سیستم اصلی را فراهم می‌کند.

---

تنظیمات و پیکربندی Hypervisor Type 1

نصب VMware ESXi

برای نصب VMware ESXi به عنوان یک Hypervisor Type 1 روی سرور، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. دانلود VMware ESXi
   ابتدا آخرین نسخه VMware ESXi را از وب‌سایت VMware دانلود کنید. این فایل به صورت ISO ارائه می‌شود.
2. راه‌اندازی سیستم از طریق USB یا CD/DVD
   فایل ISO را روی یک درایو USB یا CD/DVD رایت کرده و سیستم خود را از طریق آن بوت کنید.
3. نصب ESXi
   پس از بوت سیستم، مراحل نصب VMware ESXi به صورت زیر انجام می‌شود:
   • انتخاب زبان نصب
   • انتخاب هارد دیسک مقصد برای نصب
   • وارد کردن رمز عبور برای حساب ریشه (Root)

   پس از انجام این مراحل، نصب آغاز می‌شود.

4. راه‌اندازی و پیکربندی ESXi
   پس از نصب کامل، سرور ESXi راه‌اندازی می‌شود. برای پیکربندی اولیه از طریق رابط کاربری آن، از طریق آدرس IP که در هنگام نصب نمایش داده می‌شود، به محیط مدیریت ESXi (vSphere Client) وارد شوید.

---

استفاده از دستورهای ESXi CLI

پس از نصب، می‌توانید از دستورهای CLI (Command Line Interface) برای پیکربندی بیشتر استفاده کنید. در اینجا چند دستور کاربردی آورده شده است:

• برای مشاهده وضعیت شبکه:

  esxcli network ip interface ipv4 get
  

• برای اضافه کردن یک ماشین مجازی:

  vim-cmd vmsvc/createdummyvm "VMName" /vmfs/volumes/datastore1
  

• برای شروع یک ماشین مجازی:

  vim-cmd vmsvc/power.on VMID
  

---

مزایا و معایب Hypervisor Type 1

مزایا

• کارایی بالا: به دلیل نصب مستقیم روی سخت‌افزار و عدم وجود لایه میانه، عملکرد بهینه‌ای ارائه می‌شود.
• امنیت بیشتر: کاهش تعداد لایه‌ها باعث افزایش امنیت و کاهش حملات احتمالی می‌شود.
• پشتیبانی از مقیاس‌های بزرگ: در محیط‌های بزرگ و پیچیده، امکان مدیریت و نظارت بر ماشین‌های مجازی متعدد وجود دارد.

معایب

• نیاز به سخت‌افزار خاص: ممکن است برخی از ویژگی‌های Hypervisor Type 1 نیاز به سخت‌افزار خاص یا پشتیبانی از ویژگی‌های خاصی مانند VT-x داشته باشد.
• پیچیدگی نصب و پیکربندی: نصب و پیکربندی آن نسبت به نوع 2 پیچیده‌تر است و نیاز به دانش فنی دارد.
• انعطاف‌پذیری کمتر: برخلاف Type 2، که می‌تواند روی هر سیستم‌عاملی نصب شود، این نوع فقط روی سخت‌افزارهای خاص قابل نصب است.

---

جمع بندی

Hypervisor Type 1 یا Bare-metal به عنوان یک گزینه قدرتمند برای مجازی‌سازی، ویژگی‌هایی مانند عملکرد بالا، امنیت و مقیاس‌پذیری مناسب را فراهم می‌کند. این نوع از مجازی‌سازی برای محیط‌های ابری، دیتاسنترها و سیستم‌هایی که نیاز به منابع بالا دارند، بسیار مناسب است. تنظیمات و پیکربندی‌هایی که شامل استفاده از دستورات کامندی برای مدیریت ماشین‌های مجازی است، به شما کمک می‌کند تا به سادگی بر سرورهای مجازی نظارت کنید و عملکرد آن‌ها را بهینه سازید.

مجازی‌سازی Type 2 یا Hosted Hypervisor به نوعی از مجازی‌سازی گفته می‌شود که به‌طور مستقیم روی یک سیستم‌عامل میزبان (Host OS) نصب می‌شود. در این نوع از مجازی‌سازی، Hypervisor به عنوان یک نرم‌افزار کاربردی عمل کرده و ماشین‌های مجازی را مدیریت می‌کند. این مدل نسبت به Type 1 انعطاف‌پذیری بیشتری دارد، اما معمولاً عملکرد کمتری ارائه می‌دهد، زیرا تمام منابع سخت‌افزاری توسط سیستم‌عامل میزبان کنترل می‌شوند.

---

ویژگی‌ها و مزایای مجازی‌سازی Type 2

1. نصب آسان و پیکربندی ساده
   مجازی‌سازی Type 2 به‌راحتی روی سیستم‌عامل‌های مختلف نصب می‌شود و نیاز به نصب مستقیم روی سخت‌افزار ندارد. کاربران معمولاً می‌توانند به‌راحتی نرم‌افزار Hypervisor را از اینترنت دانلود کرده و نصب کنند. این ویژگی آن را برای کاربران مبتدی و افرادی که به راحتی نیاز دارند ماشین‌های مجازی را اجرا کنند، مناسب می‌سازد.
2. انعطاف‌پذیری بالا
   چون این نوع از مجازی‌سازی روی سیستم‌عامل‌های مختلف مانند Windows، Linux و macOS قابل نصب است، انعطاف‌پذیری بیشتری برای انتخاب سیستم‌عامل میزبان وجود دارد. این ویژگی به کاربران این امکان را می‌دهد که از سخت‌افزارهای موجود خود بهترین استفاده را ببرند.
3. حمایت از محیط‌های مختلف
   مجازی‌سازی Type 2 از محیط‌های مختلف میزبانی به خوبی پشتیبانی می‌کند و به کاربران اجازه می‌دهد تا ماشین‌های مجازی با سیستم‌عامل‌های مختلف را در کنار یکدیگر اجرا کنند.
4. مناسب برای استفاده‌های خانگی و آزمایشگاهی
   این نوع از مجازی‌سازی برای استفاده در محیط‌های خانگی و آزمایشگاهی مناسب است که نیاز به راه‌اندازی سریع و آزمایش نرم‌افزارها بدون تأثیرگذاری بر سیستم اصلی دارند.

---

معایب مجازی‌سازی Type 2

1. عملکرد کمتر نسبت به Type 1
   یکی از معایب اصلی مجازی‌سازی Type 2، عملکرد پایین‌تر نسبت به Type 1 است. به دلیل اینکه Hypervisor باید از طریق سیستم‌عامل میزبان اجرا شود، ممکن است منابع سخت‌افزاری به طور بهینه‌تر تخصیص نیابند و عملکرد کمتری در ماشین‌های مجازی تجربه شود.
2. مصرف منابع بیشتر
   در مجازی‌سازی Type 2، سیستم‌عامل میزبان نیز به منابع نیاز دارد و این موضوع باعث می‌شود تا مصرف کلی منابع بیشتر از Type 1 باشد. به همین دلیل، استفاده از این نوع مجازی‌سازی در سرورهای با بار کاری سنگین توصیه نمی‌شود.
3. وابستگی به سیستم‌عامل میزبان
   یکی دیگر از مشکلات مجازی‌سازی Type 2 این است که به سیستم‌عامل میزبان وابسته است. این وابستگی ممکن است مشکلاتی را در هنگام بروز خطا یا نیاز به به‌روزرسانی سیستم‌عامل میزبان ایجاد کند.

---

کاربردها و سناریوهای استفاده از Hypervisor Type 2

1. محیط‌های خانگی و آموزشی
   مجازی‌سازی Type 2 معمولاً برای محیط‌های خانگی یا آزمایشگاهی استفاده می‌شود که نیاز به یک یا چند ماشین مجازی برای آزمایش نرم‌افزارها و سیستم‌عامل‌ها دارند. کاربران معمولی که فقط به‌طور گاه‌به‌گاه نیاز به ماشین‌های مجازی دارند، این نوع از مجازی‌سازی را ترجیح می‌دهند.
2. توسعه نرم‌افزار
   برای توسعه‌دهندگانی که نیاز به آزمایش و اجرای نرم‌افزارها در محیط‌های مختلف دارند، استفاده از Type 2 یک گزینه مناسب است. این نوع از مجازی‌سازی امکان اجرای چندین سیستم‌عامل را به‌طور همزمان فراهم می‌آورد و به این ترتیب محیط آزمایشگاهی مناسبی ایجاد می‌کند.
3. آزمایش نرم‌افزار و محیط‌های ایزوله
   هنگامی که نیاز به محیط‌های ایزوله برای آزمایش برنامه‌ها یا سیستم‌های جدید بدون تأثیرگذاری بر سیستم اصلی وجود دارد، مجازی‌سازی Type 2 انتخاب مناسبی است.

---

تنظیمات و پیکربندی Hypervisor Type 2

نصب VirtualBox (یک Hypervisor Type 2)

1. دانلود VirtualBox
   ابتدا به وب‌سایت رسمی VirtualBox (https://www.virtualbox.org) مراجعه کرده و آخرین نسخه نرم‌افزار را برای سیستم‌عامل خود دانلود کنید.
2. نصب VirtualBox
   فایل دانلود شده را اجرا کرده و دستورالعمل‌های نصب را دنبال کنید. پس از اتمام نصب، VirtualBox آماده استفاده است.
3. ایجاد ماشین مجازی
   برای ایجاد یک ماشین مجازی جدید، مراحل زیر را دنبال کنید:
   • باز کردن VirtualBox
   • کلیک بر روی گزینه “New”
   • انتخاب نوع سیستم‌عامل (Windows، Linux، macOS)
   • تخصیص منابع (RAM، هارد دیسک، پردازنده)
   • نصب سیستم‌عامل مورد نظر از طریق ISO

استفاده از دستورات VirtualBox CLI

• لیست ماشین‌های مجازی

  VBoxManage list vms
  

• شروع یک ماشین مجازی

  VBoxManage startvm "VMName" --type headless
  

• متوقف کردن ماشین مجازی

  VBoxManage controlvm "VMName" poweroff
  

• نمایش اطلاعات ماشین مجازی

  VBoxManage showvminfo "VMName"
  

---

تفاوت‌های کلیدی میان Hypervisor Type 1 و Type 2

1. نصب و پیکربندی
   • Type 1: نصب مستقیم روی سخت‌افزار و بدون نیاز به سیستم‌عامل میزبان
   • Type 2: نصب روی سیستم‌عامل میزبان (Windows، Linux، macOS)
2. عملکرد
   • Type 1: عملکرد بهتر به دلیل دسترسی مستقیم به منابع سخت‌افزاری
   • Type 2: عملکرد پایین‌تر به دلیل نیاز به سیستم‌عامل میزبان
3. امنیت
   • Type 1: امنیت بالاتر به دلیل عدم وابستگی به سیستم‌عامل میزبان
   • Type 2: امنیت کمتر به دلیل وابستگی به سیستم‌عامل میزبان

---

جمع بندی

Hypervisor Type 2 به عنوان یک گزینه مناسب برای محیط‌های خانگی، آموزشی و آزمایشگاهی شناخته می‌شود. این نوع مجازی‌سازی به دلیل نصب ساده و انعطاف‌پذیری بالا در انتخاب سیستم‌عامل میزبان، گزینه‌ای مناسب برای کاربرانی است که به‌طور گاه‌به‌گاه نیاز به ماشین‌های مجازی دارند. با این حال، باید توجه داشت که عملکرد آن نسبت به Type 1 کمتر بوده و ممکن است برای محیط‌های با بار کاری سنگین مناسب نباشد.

مزایا:

1. عملکرد بالا
   چون Hypervisor به طور مستقیم روی سخت‌افزار نصب می‌شود و هیچ سیستم‌عاملی به عنوان واسطه عمل نمی‌کند، به منابع سخت‌افزاری دسترسی مستقیم دارد که این موجب عملکرد بالاتر و استفاده مؤثرتر از منابع می‌شود.
2. امنیت بالا
   از آنجا که مجازی‌سازی Type 1 به هیچ سیستم‌عامل میانه‌ای نیاز ندارد، سطح آسیب‌پذیری‌های امنیتی به مراتب پایین‌تر از نوع Type 2 است. حملات به سیستم‌عامل میزبان نمی‌توانند تأثیر مستقیمی روی Hypervisor داشته باشند.
3. مقیاس‌پذیری بالا
   مجازی‌سازی Type 1 به دلیل طراحی ویژه برای مراکز داده و محیط‌های سازمانی، مقیاس‌پذیری بالایی دارد و می‌تواند تعداد زیادی ماشین مجازی را همزمان مدیریت کند. این ویژگی آن را برای کاربرانی که نیاز به محیط‌های مجازی‌سازی با ظرفیت بالا دارند، مناسب می‌سازد.
4. پشتیبانی از ویژگی‌های پیشرفته
   بسیاری از Hypervisor‌های Type 1 مانند VMware ESXi، ویژگی‌هایی نظیر مدیریت پیشرفته شبکه، پشتیبانی از virtual CPU‌ها، ذخیره‌سازی مقیاس‌پذیر و ابزارهای مدیریت خودکار منابع را ارائه می‌دهند که باعث بهبود کارایی در محیط‌های پیچیده می‌شود.

معایب:

1. پیچیدگی نصب و پیکربندی
   نصب و پیکربندی این نوع مجازی‌سازی نسبت به Type 2 پیچیده‌تر است. برای نصب Hypervisor Type 1، نیاز به تنظیمات دقیق سخت‌افزاری و نرم‌افزاری است و ممکن است برای کاربران مبتدی دشوار باشد.
2. هزینه بالا
   به دلیل نیاز به سخت‌افزار قدرتمند و منابع اضافی برای مدیریت، هزینه‌های راه‌اندازی و نگهداری مجازی‌سازی Type 1 معمولاً بیشتر از Type 2 است. به همین دلیل، این نوع مجازی‌سازی بیشتر در محیط‌های سازمانی و مراکز داده استفاده می‌شود.
3. نیاز به سخت‌افزار سازگار
   برای عملکرد بهینه، Hypervisor Type 1 نیاز به سخت‌افزار خاص و قابل پشتیبانی دارد. در صورتی که سخت‌افزار مناسب در دسترس نباشد، عملکرد آن به طور قابل توجهی کاهش می‌یابد.

---

مزایا و معایب مجازی‌سازی Type 2 (Hosted Hypervisor)

مزایا:

1. سادگی نصب و پیکربندی
   نصب مجازی‌سازی Type 2 بسیار ساده‌تر از Type 1 است. شما فقط نیاز دارید که Hypervisor را به عنوان یک نرم‌افزار روی سیستم‌عامل میزبان نصب کنید، بدون نیاز به پیکربندی سخت‌افزار یا BIOS.
2. هزینه کم
   به دلیل استفاده از سیستم‌عامل میزبان، این نوع مجازی‌سازی نیازی به سخت‌افزار خاص ندارد و می‌توان آن را روی سیستم‌های موجود اجرا کرد. این ویژگی باعث می‌شود که هزینه‌های اجرای Type 2 کمتر از Type 1 باشد.
3. مناسب برای محیط‌های کوچک و آزمایشی
   مجازی‌سازی Type 2 به دلیل سادگی در استفاده، برای محیط‌های کوچک، تست و توسعه یا برای کاربران خانگی بسیار مناسب است.
4. دسترس‌پذیری بالا برای کاربران مبتدی
   این نوع از مجازی‌سازی بیشتر برای افرادی که نیاز به راه‌حل ساده و سریع دارند، مانند توسعه‌دهندگان یا تست‌کنندگان، مناسب است.

معایب:

1. عملکرد پایین‌تر نسبت به Type 1
   به دلیل این که Type 2 وابسته به سیستم‌عامل میزبان است، عملکرد آن نسبت به Type 1 که به طور مستقیم روی سخت‌افزار اجرا می‌شود، پایین‌تر است. دسترسی به منابع سخت‌افزاری از طریق سیستم‌عامل میانه، موجب کاهش سرعت و کارایی می‌شود.
2. امنیت کمتر
   از آنجا که سیستم‌عامل میزبان مستقیماً با Hypervisor در ارتباط است، آسیب‌پذیری‌های سیستم‌عامل میزبان می‌توانند بر امنیت ماشین‌های مجازی تأثیر بگذارند. این به این معنی است که سیستم‌عامل میزبان می‌تواند هدف حملات قرار گیرد که امنیت Hypervisor را تهدید می‌کند.
3. محدودیت مقیاس‌پذیری
   مجازی‌سازی Type 2 برای محیط‌های کوچک یا آزمایشی مناسب است و نمی‌تواند مانند Type 1 ماشین‌های مجازی زیادی را به طور همزمان و با کارایی بالا مدیریت کند.
4. نیاز به منابع بیشتر
   Type 2 علاوه بر منابع سخت‌افزاری برای ماشین‌های مجازی، به منابع اضافی برای سیستم‌عامل میزبان نیز نیاز دارد. این باعث می‌شود که مصرف منابع بیشتر از Type 1 باشد، به خصوص در محیط‌های با نیاز پردازشی بالا.

---

جمع بندی

مجازی‌سازی Type 1 و Type 2 هر کدام مزایا و معایب خود را دارند که بر اساس نیازهای محیط و کاربردهای مختلف انتخاب می‌شوند. اگر به عملکرد بالا، امنیت بیشتر و مقیاس‌پذیری نیاز دارید، مجازی‌سازی Type 1 گزینه مناسبی است. از سوی دیگر، اگر نیاز به راه‌حل‌های ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر دارید و برای استفاده‌های کوچک یا آزمایشی به دنبال یک گزینه هستید، مجازی‌سازی Type 2 انتخاب بهتری خواهد بود.

با توجه به تحولات سریع در دنیای فناوری اطلاعات و رشد روزافزون نیاز به بهینه‌سازی منابع و کاهش هزینه‌ها، بازار مجازی‌سازی برای محیط‌های مختلف، از جمله سازمان‌ها، توسعه‌دهندگان، و کاربران خانگی، دستخوش تغییرات عمده‌ای شده است. در این بخش به تحلیل نیازهای بازار و کاربردهای خاص هر یک از انواع مجازی‌سازی (Type 1 و Type 2) پرداخته می‌شود.

---

نیازهای بازار و موارد استفاده خاص مجازی‌سازی Type 1 (Bare-metal Hypervisor)

1. محیط‌های سازمانی و مراکز داده

یکی از نیازهای اساسی در این نوع از مجازی‌سازی، مدیریت منابع پردازشی و ذخیره‌سازی در مقیاس بزرگ است. مراکز داده به دنبال راه‌حل‌هایی هستند که بتوانند تعداد زیادی ماشین مجازی را به طور همزمان و با کارایی بالا اجرا کنند. ویژگی‌هایی مانند مقیاس‌پذیری، مدیریت پیشرفته منابع، و امنیت بالا برای آنها حیاتی است.

موارد استفاده خاص:

• سرویس‌دهی به مشتریان در مقیاس بزرگ: مراکز داده با استفاده از Hypervisor‌های Type 1 مانند VMware ESXi یا Microsoft Hyper-V می‌توانند زیرساخت‌هایی را برای اجرای چندین سرویس به طور همزمان فراهم کنند.
• محیط‌های پردازش داده‌های بزرگ: سازمان‌ها و شرکت‌های فناوری اطلاعات که نیاز به پردازش داده‌های عظیم دارند، از Type 1 برای بهره‌برداری بهینه از منابع پردازشی و ذخیره‌سازی استفاده می‌کنند.

2. بهینه‌سازی عملکرد و امنیت در محیط‌های حساس

در محیط‌های حساس از نظر امنیتی مانند سازمان‌های دولتی، بانک‌ها و موسسات مالی، نیاز به سیستم‌های مجازی‌سازی با امنیت بالا و عملکرد مؤثر به شدت حس می‌شود. نوع Type 1 به دلیل عملکرد مستقیم بر روی سخت‌افزار و نبود واسطه سیستم‌عامل میزبان، گزینه ایده‌آلی برای چنین محیط‌هایی است.

موارد استفاده خاص:

• زیرساخت‌های مالی و بانکی: استفاده از Hypervisor‌هایی که دارای ویژگی‌های امنیتی پیشرفته مانند تقسیم‌بندی شبکه و انزوا (Isolation) هستند، برای محیط‌های مالی و بانکی ضروری است.
• شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN): استفاده از Type 1 در راه‌اندازی و مدیریت شبکه‌های خصوصی مجازی، امنیت بالا و مدیریت مؤثر ماشین‌های مجازی را امکان‌پذیر می‌سازد.

3. محیط‌های با نیاز به پردازش سنگین

در برخی از صنایع، مانند پزشکی و علمی، که نیاز به پردازش محاسباتی پیچیده دارند، Type 1 به دلیل برخورداری از عملکرد بالاتر و مدیریت منابع به صورت بهینه، انتخابی مناسب است.

موارد استفاده خاص:

• تحقیقات علمی و پردازش داده‌های ژنومی: استفاده از Hypervisor‌های Type 1 برای مدیریت زیرساخت‌های پردازش داده‌های سنگین علمی مانند شبیه‌سازی‌ها و تجزیه و تحلیل‌های داده‌های ژنومی.
• تحلیل داده‌های بزرگ (Big Data): محیط‌های تحلیل داده‌های بزرگ با استفاده از Type 1 به راحتی می‌توانند منابع مختلف را به صورت مؤثر تقسیم‌بندی کنند و از حداکثر توان پردازشی بهره ببرند.

---

نیازهای بازار و موارد استفاده خاص مجازی‌سازی Type 2 (Hosted Hypervisor)

1. توسعه‌دهندگان و محیط‌های آزمایشی

برای توسعه‌دهندگان نرم‌افزار و تیم‌های تحقیق و توسعه که نیاز به محیط‌های آزمایشی و تست دارند، مجازی‌سازی Type 2 می‌تواند یک گزینه ساده و سریع باشد. این نوع مجازی‌سازی، سادگی در نصب و راه‌اندازی را فراهم می‌آورد و نیاز به سخت‌افزار قدرتمند ندارد.

موارد استفاده خاص:

• تست و شبیه‌سازی نرم‌افزارها: استفاده از Type 2 برای توسعه‌دهندگان برای تست نرم‌افزارها در محیط‌های مختلف و شبیه‌سازی ویژگی‌ها و قابلیت‌های جدید.
• آزمایش بر روی سیستم‌های مختلف: توسعه‌دهندگان می‌توانند با استفاده از Type 2 سیستم‌های مختلف مانند Linux، Windows و macOS را بدون نیاز به تغییرات عمده در سیستم میزبان تست کنند.

2. کاربر خانگی و اداری

کاربران خانگی که نیاز به اجرا و آزمایش برنامه‌های مختلف در محیط‌های مجازی دارند، می‌توانند از مجازی‌سازی Type 2 استفاده کنند. این کاربران معمولاً به دنبال راه‌حل‌هایی کم‌هزینه و ساده هستند که نیازی به منابع سخت‌افزاری خاص نداشته باشد.

موارد استفاده خاص:

• اجرای سیستم‌عامل‌های مختلف: کاربران خانگی می‌توانند با استفاده از Type 2 چندین سیستم‌عامل را به طور همزمان روی یک کامپیوتر شخصی اجرا کنند.
• آزمایش نرم‌افزارهای مختلف: افرادی که به تست و بررسی نرم‌افزارهای مختلف علاقه دارند، می‌توانند از Type 2 برای اجرای آن‌ها بدون خطر ایجاد تداخل در سیستم عامل اصلی استفاده کنند.

3. نیازهای آموزشی و محیط‌های یادگیری

Type 2 برای استفاده در محیط‌های آموزشی نیز کاربرد فراوانی دارد. اساتید و دانش‌آموزان می‌توانند از این نوع مجازی‌سازی برای یادگیری اصول کار با سیستم‌عامل‌ها و نرم‌افزارهای مختلف در محیطی ایمن و بدون آسیب رساندن به سیستم‌عامل اصلی استفاده کنند.

موارد استفاده خاص:

• آموزش مجازی‌سازی و شبکه: کلاس‌های آموزشی که به تدریس مفاهیم مجازی‌سازی و شبکه‌های کامپیوتری می‌پردازند، می‌توانند از Type 2 برای شبیه‌سازی سناریوهای مختلف استفاده کنند.
• یادگیری سیستم‌عامل‌های مختلف: دانش‌آموزان و دانشجویان می‌توانند با استفاده از Type 2 تجربه کار با سیستم‌عامل‌های مختلف مانند Linux و Windows را به طور همزمان داشته باشند.

---

جمع بندی

تحلیل نیازهای بازار و کاربردهای خاص مجازی‌سازی Type 1 و Type 2 نشان می‌دهد که انتخاب این تکنولوژی‌ها به طور مستقیم به نوع نیاز و محیط کاری بستگی دارد. مجازی‌سازی Type 1 به دلیل عملکرد بالا، مقیاس‌پذیری و امنیت در محیط‌های سازمانی و پردازش‌های سنگین مورد استفاده قرار می‌گیرد، در حالی که Type 2 به دلیل سادگی در نصب، هزینه کم و مناسب بودن برای تست و توسعه، برای کاربران خانگی و توسعه‌دهندگان بهترین گزینه است.

با توجه به رشد روزافزون تقاضا برای خدمات میزبانی وب، مدیریت ماشین‌های مجازی، و افزایش وابستگی به زیرساخت‌های فناوری اطلاعات، استفاده از پلتفرم‌های مجازی‌سازی پیشرفته برای تسهیل این فرایندها تبدیل به یک نیاز اساسی در صنایع مختلف، از جمله میزبانی وب، دیتاسنترها، و شرکت‌های IT شده است. Virtualizor به عنوان یک ابزار مجازی‌سازی قدرتمند با قابلیت‌های متعدد می‌تواند به طور مؤثری نیازهای این صنایع را پوشش دهد. در این بخش به بررسی تطابق Virtualizor با نیازهای این صنایع پرداخته می‌شود.

---

صنعت میزبانی وب

1. مدیریت بهینه منابع و مقیاس‌پذیری

در صنعت میزبانی وب، مدیریت منابع به شکل مؤثر و بهینه از اهمیت بالایی برخوردار است. Virtualizor این امکان را فراهم می‌کند که سرورها و ماشین‌های مجازی به راحتی مدیریت شوند و منابع به طور داینامیک به هر ماشین تخصیص یابد. این ویژگی برای ارائه‌دهندگان خدمات میزبانی وب که با تعداد زیادی مشتری و نیازهای متنوع روبه‌رو هستند، اهمیت ویژه‌ای دارد.

ویژگی‌ها و تطابق‌ها:

• مدیریت آسان VPS‌ها (ماشین‌های مجازی): Virtualizor با رابط گرافیکی ساده و دستورات خط فرمان (CLI) به مدیران این امکان را می‌دهد که به راحتی تعداد زیادی ماشین مجازی را بر روی سرورهای فیزیکی مختلف راه‌اندازی و مدیریت کنند.
• مقیاس‌پذیری بالا: این ابزار می‌تواند از طریق قابلیت‌های تنظیمات اتوماتیک و منابع داینامیک، سرویس‌دهی به هزاران وب‌سایت و مشتری را بدون کاهش عملکرد تسهیل کند.

2. نصب و پیکربندی ساده

Virtualizor قابلیت نصب و پیکربندی سریع را دارد، که این امر در محیط‌های میزبانی وب که نیاز به پیکربندی سریع و بدون مشکل دارند، بسیار ارزشمند است.

ویژگی‌ها و تطابق‌ها:

• پشتیبانی از سیستم‌عامل‌های مختلف: Virtualizor از انواع سیستم‌عامل‌های محبوب مانند Linux و Windows پشتیبانی می‌کند، که به ارائه‌دهندگان خدمات میزبانی وب این امکان را می‌دهد تا سرویس‌های مختلفی از جمله سرویس‌های هاستینگ لینوکس و ویندوزی را به مشتریان خود ارائه دهند.

---

دیتاسنترها

1. مدیریت منابع در مقیاس بزرگ

دیتاسنترها به عنوان هاب‌های مرکزی برای ذخیره‌سازی و پردازش داده‌ها به مدیریت بهینه منابع نیاز دارند. یکی از ویژگی‌های برجسته Virtualizor که آن را برای دیتاسنترها مناسب می‌سازد، قابلیت مدیریت مقیاس‌پذیر ماشین‌های مجازی است. این ابزار به مدیران دیتاسنتر این امکان را می‌دهد که به راحتی منابع را تخصیص دهند و نیازهای پردازشی و ذخیره‌سازی خود را بهینه کنند.

ویژگی‌ها و تطابق‌ها:

• پشتیبانی از زیرساخت‌های بزرگ: Virtualizor قادر است محیط‌های بسیار بزرگ با تعداد زیاد ماشین‌های مجازی را مدیریت کند. این ویژگی به دیتاسنترها کمک می‌کند که بارهای کاری سنگین را به راحتی مدیریت کنند.
• پشتیبانی از KVM و OpenVZ: از آنجا که بسیاری از دیتاسنترها از KVM یا OpenVZ برای ایجاد ماشین‌های مجازی استفاده می‌کنند، Virtualizor این پشتیبانی را به طور کامل ارائه می‌دهد، که باعث افزایش انعطاف‌پذیری در انتخاب نوع مجازی‌سازی می‌شود.

2. امنیت و کنترل دسترسی

امنیت در دیتاسنترها از اهمیت بسیار بالایی برخوردار است، زیرا داده‌های حساس و حجم بالایی از اطلاعات در آن‌ها ذخیره می‌شود. Virtualizor امکانات امنیتی مختلفی برای حفاظت از ماشین‌های مجازی و دسترسی به آن‌ها ارائه می‌دهد.

ویژگی‌ها و تطابق‌ها:

• تنظیمات فایروال و امنیتی: قابلیت پیکربندی فایروال و تنظیمات امنیتی برای هر ماشین مجازی به مدیران دیتاسنتر این امکان را می‌دهد که امنیت داده‌ها و ترافیک شبکه را در سطح ماشین‌های مجازی و دیتاسنتر به صورت مؤثر مدیریت کنند.
• کنترل دسترسی مبتنی بر نقش (Role-Based Access Control): Virtualizor از قابلیت RBAC (کنترل دسترسی مبتنی بر نقش) پشتیبانی می‌کند که این امر به مدیران دیتاسنتر کمک می‌کند تا دسترسی‌ها را به طور دقیق کنترل کنند و محدودیت‌هایی برای کاربران مختلف ایجاد کنند.

---

شرکت‌های IT

1. مدیریت ماشین‌های مجازی برای تیم‌های توسعه و تست

شرکت‌های IT که نیاز به آزمایش نرم‌افزارها، توسعه اپلیکیشن‌ها و تست‌های متعدد دارند، به سیستم‌های مجازی‌سازی نیاز دارند که بتوانند محیط‌های مختلف را شبیه‌سازی کنند. Virtualizor به توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهد که چندین ماشین مجازی با ویژگی‌های مختلف راه‌اندازی کرده و آن‌ها را برای اهداف تست و توسعه مدیریت کنند.

ویژگی‌ها و تطابق‌ها:

• ایجاد محیط‌های تست و توسعه مجازی: با Virtualizor می‌توان محیط‌های متنوعی از سیستم‌عامل‌های مختلف را ایجاد کرده و به سرعت آن‌ها را برای تست‌های مختلف پیکربندی کرد.
• پشتیبانی از Automation: قابلیت‌های اتوماسیون در Virtualizor کمک می‌کند تا فرآیندهای تست و توسعه به صورت خودکار انجام شود.

2. ذخیره‌سازی و مدیریت پایدار داده‌ها

برای شرکت‌های IT که به‌طور مداوم در حال مدیریت پایگاه‌های داده و ذخیره‌سازی هستند، مدیریت حجم داده‌ها در ماشین‌های مجازی می‌تواند به چالشی بزرگ تبدیل شود. Virtualizor با قابلیت مدیریت بهینه فضای ذخیره‌سازی و ایجاد نسخه‌های پشتیبان، به تیم‌های IT کمک می‌کند تا داده‌ها را به طور مؤثر ذخیره و بازیابی کنند.

ویژگی‌ها و تطابق‌ها:

• مدیریت ذخیره‌سازی و پشتیبان‌گیری: با استفاده از Virtualizor می‌توان فرآیندهای پشتیبان‌گیری را برای هر ماشین مجازی به صورت خودکار انجام داد، و از طرفی، تخصیص منابع ذخیره‌سازی به‌طور داینامیک و مؤثر انجام می‌شود.

---

جمع بندی

Virtualizor به عنوان یک ابزار مجازی‌سازی کارآمد و مقیاس‌پذیر، تطابق زیادی با نیازهای مختلف صنایع دارد. این پلتفرم توانسته است نیازهای اساسی صنعت میزبانی وب، دیتاسنترها و شرکت‌های IT را از طریق مدیریت بهینه منابع، مقیاس‌پذیری بالا، امنیت پیشرفته، و توانایی اتوماسیون فرآیندها پوشش دهد. با ویژگی‌های متعدد خود، Virtualizor گزینه‌ای ایده‌آل برای راه‌اندازی، مدیریت و بهینه‌سازی زیرساخت‌های مجازی در این صنایع به شمار می‌آید.

Virtualizor به عنوان یک پلتفرم مجازی‌سازی قدرتمند، قادر است در هر دو نوع محیط‌های کوچک و بزرگ، کاربردهای متعددی ارائه دهد. این ابزار با ارائه ویژگی‌های متنوع و مقیاس‌پذیر، می‌تواند به‌طور مؤثری نیازهای مختلف را در این دو نوع محیط پوشش دهد. در این بخش به بررسی کاربردهای Virtualizor در محیط‌های کوچک و بزرگ پرداخته می‌شود.

---

محیط‌های کوچک

1. مدیریت آسان ماشین‌های مجازی

در محیط‌های کوچک، نیاز به یک پلتفرم مجازی‌سازی ساده و کاربرپسند برای مدیریت منابع به‌طور مؤثر وجود دارد. Virtualizor این امکان را می‌دهد که مدیران سیستم بتوانند ماشین‌های مجازی را به‌راحتی راه‌اندازی و مدیریت کنند.

ویژگی‌ها و کاربردها:

• ایجاد ماشین‌های مجازی به‌صورت سریع: در محیط‌های کوچک، اغلب سازمان‌ها نیاز دارند تا به‌سرعت ماشین‌های مجازی جدیدی ایجاد کنند. Virtualizor این امکان را با رابط گرافیکی ساده و کاربرپسند خود فراهم می‌کند.
• پشتیبانی از سیستم‌عامل‌های مختلف: این پلتفرم از انواع سیستم‌عامل‌های محبوب پشتیبانی می‌کند که به مدیران کمک می‌کند تا محیط‌هایی با نیازهای خاص راه‌اندازی کنند.

2. تست و توسعه نرم‌افزار در مقیاس کوچک

شرکت‌های کوچک که به‌طور مداوم در حال توسعه نرم‌افزارهای جدید هستند، می‌توانند از Virtualizor برای راه‌اندازی محیط‌های تست و توسعه استفاده کنند. این پلتفرم به آن‌ها این امکان را می‌دهد که بدون نیاز به سخت‌افزار اختصاصی، چندین محیط مجازی را برای تست محصولات خود ایجاد کنند.

ویژگی‌ها و کاربردها:

• راه‌اندازی سریع محیط‌های تست: با استفاده از Virtualizor، توسعه‌دهندگان می‌توانند به سرعت محیط‌های مختلف سیستم‌عاملی را برای تست‌های نرم‌افزاری راه‌اندازی کنند.
• مدیریت منابع محدود: با توجه به منابع محدود در محیط‌های کوچک، Virtualizor امکان تخصیص بهینه منابع مانند CPU، حافظه و فضای دیسک به ماشین‌های مجازی را فراهم می‌آورد.

3. صرفه‌جویی در هزینه‌ها

در محیط‌های کوچک، اغلب هزینه‌ها محدود هستند و Virtualizor می‌تواند با بهینه‌سازی استفاده از منابع سخت‌افزاری، هزینه‌های جاری را کاهش دهد. با مجازی‌سازی سرورها، کسب‌وکارها می‌توانند از یک سرور فیزیکی برای چندین ماشین مجازی استفاده کنند، که به کاهش هزینه‌های خرید و نگهداری سخت‌افزار کمک می‌کند.

ویژگی‌ها و کاربردها:

• مجازی‌سازی منابع سخت‌افزاری: Virtualizor می‌تواند به مدیران کمک کند تا از یک سرور فیزیکی برای میزبانی چندین ماشین مجازی استفاده کنند، که این امر منجر به کاهش هزینه‌های خرید و نگهداری سخت‌افزار می‌شود.

---

محیط‌های بزرگ

1. مدیریت چندین دیتاسنتر و سرور

در محیط‌های بزرگ مانند دیتاسنترها و شرکت‌های بزرگ، مدیریت چندین سرور و ماشین مجازی می‌تواند به چالش بزرگی تبدیل شود. Virtualizor با قابلیت مدیریت مقیاس‌پذیر خود، می‌تواند این فرآیندها را به‌طور مؤثری ساده‌سازی کند و به مدیران سیستم این امکان را می‌دهد که به‌راحتی چندین سرور و ماشین مجازی را از یک پنل واحد کنترل کنند.

ویژگی‌ها و کاربردها:

• مقیاس‌پذیری بالا: Virtualizor قادر است در مقیاس‌های بزرگ با تعداد زیادی سرور و ماشین مجازی به‌طور همزمان مدیریت کند.
• مدیریت از راه دور: قابلیت مدیریت از راه دور در Virtualizor به مدیران این امکان را می‌دهد که سرورها و ماشین‌های مجازی خود را از هر مکانی کنترل کنند.

2. تخصیص منابع به‌صورت داینامیک

در محیط‌های بزرگ، تخصیص منابع به‌صورت داینامیک و متناسب با نیازهای هر ماشین مجازی بسیار اهمیت دارد. Virtualizor این امکان را فراهم می‌کند که منابع سیستم به‌طور خودکار به هر ماشین مجازی اختصاص یابد، به‌طوری که بارهای کاری در زمان‌های مختلف به‌طور بهینه مدیریت شوند.

ویژگی‌ها و کاربردها:

• استفاده بهینه از منابع: Virtualizor می‌تواند به‌طور اتوماتیک منابعی مانند CPU، حافظه و فضای ذخیره‌سازی را به ماشین‌های مجازی اختصاص دهد و این امر باعث می‌شود که منابع به‌طور مؤثری در زمان‌های مختلف استفاده شوند.
• پشتیبانی از مدیریت چندین ماشین مجازی: در محیط‌های بزرگ که تعداد زیادی ماشین مجازی وجود دارد، Virtualizor می‌تواند منابع را به‌طور مؤثر میان این ماشین‌ها تقسیم کند.

3. امنیت و نظارت بر عملکرد ماشین‌های مجازی

در محیط‌های بزرگ، نظارت بر عملکرد ماشین‌های مجازی و حفظ امنیت آن‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. Virtualizor این قابلیت‌ها را از طریق امکانات مانیتورینگ و گزارش‌دهی خود ارائه می‌دهد.

ویژگی‌ها و کاربردها:

• نظارت بر عملکرد: با استفاده از ابزارهای مانیتورینگ Virtualizor، مدیران می‌توانند به‌طور مستمر عملکرد ماشین‌های مجازی و منابع سرورها را رصد کنند.
• امنیت داده‌ها: Virtualizor با ارائه قابلیت‌های امنیتی مانند فایروال، امنیت ماشین‌های مجازی را در برابر حملات خارجی و تهدیدات داخلی تضمین می‌کند.

4. مدیریت محیط‌های چندگانه و چندسرویسی

در محیط‌های بزرگ، ممکن است سازمان‌ها نیاز به ایجاد محیط‌های مختلف برای انواع خدمات مختلف (مانند خدمات وب، دیتابیس، ایمیل و…) داشته باشند. Virtualizor این امکان را فراهم می‌کند تا محیط‌های مختلف با ویژگی‌ها و تنظیمات خاص راه‌اندازی شوند.

ویژگی‌ها و کاربردها:

• مدیریت چندین سرویس: Virtualizor این امکان را به مدیران می‌دهد که به‌راحتی سرویس‌های مختلف را در ماشین‌های مجازی مختلف راه‌اندازی و مدیریت کنند، بدون اینکه نیاز به سخت‌افزار جداگانه باشد.

---

جمع بندی

Virtualizor با قابلیت‌های پیشرفته‌ای که دارد، می‌تواند در هر دو محیط کوچک و بزرگ به‌طور مؤثری کاربرد داشته باشد. در محیط‌های کوچک، این پلتفرم با مدیریت منابع و تسهیل فرآیندهای توسعه و تست نرم‌افزار به کسب‌وکارها کمک می‌کند تا هزینه‌ها را کاهش دهند و به‌طور مؤثری منابع سخت‌افزاری را استفاده کنند. در محیط‌های بزرگ، Virtualizor با مدیریت مقیاس‌پذیر و امنیت پیشرفته خود، به شرکت‌ها کمک می‌کند تا زیرساخت‌های پیچیده و منابع گسترده را به‌طور مؤثر مدیریت کنند. این ابزار با قابلیت‌های مقیاس‌پذیر و اتوماسیون، گزینه‌ای ایده‌آل برای کسب‌وکارهای کوچک و بزرگ است.

مجازی‌سازی یکی از مفاهیم کلیدی در دنیای فناوری اطلاعات است که به‌طور عمده به اجرای چندین سیستم‌عامل بر روی یک دستگاه فیزیکی واحد اشاره دارد. در این فرآیند، از دو عنصر اصلی به نام‌های ماشین مجازی (VM) و هایپروایزر (Hypervisor) استفاده می‌شود. این دو مولفه به‌طور قابل توجهی در پلتفرم‌های مجازی‌سازی و محیط‌های دیتاسنترها و سیستم‌های مبتنی بر ابر نقش دارند.

---

ماشین مجازی (VM)

ماشین مجازی یا Virtual Machine (VM)، یک محیط مجازی است که به‌طور نرم‌افزاری از یک سیستم فیزیکی (سخت‌افزار) شبیه‌سازی می‌شود. ماشین‌های مجازی به‌عنوان سیستم‌عامل‌هایی که به‌طور مستقل از یکدیگر اجرا می‌شوند، عمل می‌کنند، ولی در واقع بر روی یک سیستم‌عامل میزبان یا هایپروایزر اجرا می‌شوند.

ویژگی‌ها و کاربردهای ماشین مجازی:

• مجازی‌سازی منابع: هر ماشین مجازی منابع خاص خود مانند پردازنده، حافظه، فضای ذخیره‌سازی و شبکه را به‌صورت مستقل از دیگر ماشین‌های مجازی در اختیار دارد.
• استقلال سیستم‌عامل: ماشین‌های مجازی می‌توانند سیستم‌عامل‌های مختلفی مانند Windows، Linux یا حتی macOS را اجرا کنند، بدون اینکه بر روی دیگر سیستم‌ها تاثیر بگذارند.
• مقیاس‌پذیری و انعطاف‌پذیری: از آنجا که ماشین‌های مجازی به‌طور مستقل از یکدیگر اجرا می‌شوند، می‌توانند به‌راحتی مقیاس‌پذیر باشند. مدیران سیستم می‌توانند به‌سرعت ماشین‌های مجازی جدیدی ایجاد کنند یا ماشین‌های مجازی موجود را به‌طور داینامیک مقیاس‌دهی کنند.
• امکانات پشتیبان‌گیری و بازیابی: امکان پشتیبان‌گیری و بازیابی ماشین‌های مجازی به‌راحتی از طریق ابزارهای خاصی فراهم می‌شود، که این ویژگی در مدیریت ریسک و ایمنی سیستم‌ها اهمیت زیادی دارد.

کاربردهای ماشین مجازی:

1. ایجاد محیط‌های آزمایشی و توسعه: ماشین‌های مجازی می‌توانند به‌راحتی برای توسعه نرم‌افزار و تست‌های مختلف ایجاد شوند.
2. میزبانی وب و خدمات سرور: ماشین‌های مجازی می‌توانند به‌عنوان وب سرور، پایگاه داده و دیگر سرویس‌های مربوطه در محیط‌های تولیدی استفاده شوند.
3. افزایش بهره‌وری: از طریق مجازی‌سازی، چندین سرویس می‌توانند بر روی یک سرور فیزیکی واحد اجرا شوند، که باعث استفاده بهینه از منابع سخت‌افزاری می‌شود.

---

هایپروایزر (Hypervisor)

هایپروایزر (که به‌عنوان Virtual Machine Monitor یا VMM نیز شناخته می‌شود) نرم‌افزاری است که مسئول مدیریت ماشین‌های مجازی و تخصیص منابع به آن‌ها از سرور فیزیکی است. هایپروایزر به‌طور مستقیم با سخت‌افزار سیستم تعامل دارد و اجازه می‌دهد چندین ماشین مجازی به‌طور هم‌زمان بر روی آن اجرا شوند. این ابزار می‌تواند به‌عنوان یک لایه میان سیستم‌عامل‌های میزبان و ماشین‌های مجازی عمل کند.

انواع هایپروایزر:

1. هایپروایزر نوع 1 (Bare-metal Hypervisor): این نوع از هایپروایزر مستقیماً روی سخت‌افزار سرور اجرا می‌شود و هیچ سیستم‌عاملی به‌عنوان میانه‌گر عمل نمی‌کند. هایپروایزر نوع 1 معمولاً برای محیط‌های دیتاسنتر و سرورهای اختصاصی مناسب است.
   • مثال‌ها: VMware ESXi، Microsoft Hyper-V، Xen.
2. هایپروایزر نوع 2 (Hosted Hypervisor): این نوع هایپروایزر بر روی یک سیستم‌عامل میزبان اجرا می‌شود و ماشین‌های مجازی به‌طور غیرمستقیم از منابع سیستم میزبان استفاده می‌کنند. هایپروایزر نوع 2 بیشتر در محیط‌های دسکتاپ و توسعه استفاده می‌شود.
   • مثال‌ها: VirtualBox، VMware Workstation.

ویژگی‌ها و کاربردهای هایپروایزر:

• مدیریت منابع: هایپروایزر مسئول تخصیص منابعی مانند پردازنده، حافظه، فضای ذخیره‌سازی و شبکه به ماشین‌های مجازی است.
• محیط ایزوله: هر ماشین مجازی توسط هایپروایزر به‌طور کامل از ماشین‌های مجازی دیگر ایزوله می‌شود، که امنیت را افزایش می‌دهد.
• پشتیبانی از مقیاس‌پذیری: هایپروایزرها می‌توانند از تعداد زیادی ماشین مجازی پشتیبانی کنند و از این رو برای محیط‌های بزرگ مناسب هستند.

کاربردهای هایپروایزر:

1. میزبانی خدمات در دیتاسنترها: هایپروایزرها در دیتاسنترها برای میزبانی چندین ماشین مجازی به‌طور هم‌زمان استفاده می‌شوند.
2. ایجاد محیط‌های مجازی آزمایشی: در فرآیندهای توسعه و آزمایش، هایپروایزر می‌تواند محیط‌های مختلف را با سرعت بالا ایجاد کند.

---

جمع بندی

ماشین‌های مجازی (VM) و هایپروایزرها دو مولفه اصلی در دنیای مجازی‌سازی هستند. ماشین مجازی به‌عنوان یک سیستم‌عامل مستقل از یکدیگر اجرا می‌شود و می‌تواند برای اهداف مختلف مانند توسعه، تست و میزبانی سرویس‌ها استفاده شود. هایپروایزرها نیز به‌عنوان یک لایه مدیریتی بین ماشین‌های مجازی و سخت‌افزار عمل می‌کنند و منابع سرور را به‌طور بهینه تخصیص می‌دهند. این دو ابزار به‌طور مؤثری به سازمان‌ها کمک می‌کنند تا هزینه‌ها را کاهش دهند، منابع سخت‌افزاری را بهینه‌سازی کنند و زیرساخت‌های مقیاس‌پذیر ایجاد نمایند.

سرور فیزیکی و سرور مجازی دو نوع متفاوت از سرورها هستند که هرکدام ویژگی‌ها، مزایا و معایب خاص خود را دارند. انتخاب بین این دو به نیازهای خاص کسب‌وکار، بودجه و مقیاس‌پذیری بستگی دارد. در این بخش، تفاوت‌های کلیدی میان سرور فیزیکی و سرور مجازی را بررسی خواهیم کرد.

---

سرور فیزیکی

سرور فیزیکی یک دستگاه سخت‌افزاری مستقل است که تمام منابع پردازشی، ذخیره‌سازی و شبکه خود را به‌طور کامل اختصاصی برای خود استفاده می‌کند. این سرورها معمولاً به‌عنوان سرورهای اختصاصی شناخته می‌شوند.

ویژگی‌ها و مزایا:

• منابع اختصاصی: سرور فیزیکی تمامی منابع خود را به‌طور کامل به یک سیستم اختصاص می‌دهد، بنابراین نیازی به اشتراک منابع با دیگر سرورها یا ماشین‌های مجازی ندارد.
• عملکرد بالا: به دلیل اختصاصی بودن منابع، عملکرد سرور فیزیکی در بسیاری از موارد نسبت به سرورهای مجازی بهتر است.
• امنیت بیشتر: سرور فیزیکی به‌دلیل نداشتن لایه‌های مجازی‌سازی و ایزوله‌سازی بین سیستم‌ها، امنیت بالاتری نسبت به سرورهای مجازی دارد.
• قابلیت اطمینان بیشتر: سرور فیزیکی معمولاً به‌دلیل عدم وابستگی به تکنولوژی‌های مجازی‌سازی در شرایط بحرانی مانند خرابی سیستم‌های میزبان، آسیب نمی‌بیند.

معایب:

• هزینه بالاتر: خرید و نگهداری سرورهای فیزیکی به‌ویژه در مقیاس‌های بزرگ می‌تواند هزینه‌بر باشد.
• عدم مقیاس‌پذیری سریع: افزودن یا کاهش منابع در سرور فیزیکی به‌راحتی امکان‌پذیر نیست و معمولاً نیاز به تغییرات سخت‌افزاری دارد.
• فضای فیزیکی: سرور فیزیکی به فضای فیزیکی بیشتری برای نصب و راه‌اندازی نیاز دارد.

---

سرور مجازی

سرور مجازی، یک نسخه مجازی از سرور فیزیکی است که از تکنولوژی‌های مجازی‌سازی برای ایجاد و مدیریت ماشین‌های مجازی استفاده می‌کند. هر ماشین مجازی مانند یک سرور مستقل عمل می‌کند و منابع خود را از یک سرور فیزیکی می‌گیرد.

ویژگی‌ها و مزایا:

• هزینه کمتر: سرورهای مجازی به‌دلیل اشتراک منابع با دیگر ماشین‌های مجازی، هزینه کمتری نسبت به سرورهای فیزیکی دارند.
• مقیاس‌پذیری آسان: سرور مجازی به‌راحتی مقیاس‌پذیر است و می‌توان منابع را به‌صورت داینامیک افزایش یا کاهش داد.
• استفاده بهینه از منابع: از آنجا که چندین ماشین مجازی می‌توانند بر روی یک سرور فیزیکی اجرا شوند، استفاده بهینه از منابع سخت‌افزاری حاصل می‌شود.
• ایزوله‌سازی: هر ماشین مجازی از دیگر ماشین‌ها ایزوله شده و می‌تواند سیستم‌عامل خود را به‌طور مستقل اجرا کند.

معایب:

• عملکرد محدودتر: به‌دلیل اشتراک منابع سخت‌افزاری با دیگر ماشین‌های مجازی، عملکرد سرور مجازی ممکن است در برخی موارد به اندازه سرور فیزیکی بالا نباشد.
• وابستگی به سرور فیزیکی: اگر سرور فیزیکی دچار مشکل شود، تمامی ماشین‌های مجازی تحت تاثیر قرار می‌گیرند.
• نیاز به مدیریت هایپروایزر: برای مدیریت ماشین‌های مجازی، نیاز به یک هایپروایزر است که ممکن است پیچیدگی‌های اضافی ایجاد کند.

---

مقایسه عملکرد

1. عملکرد پردازشی: سرور فیزیکی به‌دلیل اختصاصی بودن منابع، معمولاً عملکرد پردازشی بهتری نسبت به سرور مجازی دارد. ماشین‌های مجازی باید منابع خود را با دیگر ماشین‌ها تقسیم کنند، که ممکن است باعث کاهش عملکرد شود.
2. امنیت: سرور فیزیکی به‌دلیل نداشتن لایه‌های مجازی‌سازی اضافی، امنیت بیشتری دارد. در مقابل، سرور مجازی می‌تواند تحت تاثیر مشکلات هایپروایزر یا سایر ماشین‌های مجازی قرار بگیرد.
3. مقیاس‌پذیری: سرورهای مجازی در مقایسه با سرورهای فیزیکی مقیاس‌پذیری بهتری دارند. برای افزایش ظرفیت در سرور فیزیکی باید سخت‌افزار جدید اضافه شود، اما در سرور مجازی، افزایش منابع به‌راحتی از طریق هایپروایزر امکان‌پذیر است.

---

جمع بندی

انتخاب بین سرور فیزیکی و سرور مجازی بستگی به نیازهای خاص هر کسب‌وکار دارد. سرور فیزیکی برای کاربردهایی که به عملکرد بالا و منابع اختصاصی نیاز دارند، مناسب است، در حالی که سرور مجازی برای محیط‌هایی که به مقیاس‌پذیری بالا و هزینه کمتر نیاز دارند، بهترین گزینه محسوب می‌شود. در نهایت، تصمیم‌گیری بین این دو به عواملی مانند بودجه، نیاز به منابع، مقیاس و اهداف تجاری بستگی دارد.

Virtualizor یکی از محبوب‌ترین نرم‌افزارهای مدیریت ماشین‌های مجازی (Virtual Machine Manager) است که به‌ویژه برای استفاده در دیتاسنترها، سرویس‌های میزبانی و محیط‌های ابری طراحی شده است. این ابزار به مدیران سیستم کمک می‌کند تا منابع سیستم را به‌طور بهینه مدیریت کنند و ماشین‌های مجازی را به‌راحتی ایجاد، مدیریت و نظارت کنند. در این بخش، به بررسی نحوه عملکرد Virtualizor در مدیریت منابع سیستم خواهیم پرداخت.

---

ویژگی‌ها و اصول عملکرد Virtualizor

Virtualizor از چندین تکنولوژی مجازی‌سازی پشتیبانی می‌کند و می‌تواند بر روی سرورهای فیزیکی نصب شود تا منابع را بین ماشین‌های مجازی مختلف تقسیم کند. این ابزار به مدیران این امکان را می‌دهد تا منابعی مانند پردازنده، حافظه، دیسک و شبکه را به‌صورت مجازی تخصیص دهند و از آن‌ها استفاده بهینه کنند.

---

1. تخصیص منابع پردازشی (CPU)

Virtualizor به مدیران این امکان را می‌دهد تا منابع پردازشی را به ماشین‌های مجازی تخصیص دهند. این تخصیص می‌تواند به‌صورت ثابت یا داینامیک انجام شود. برای تخصیص منابع پردازشی، از ویژگی‌هایی مانند “CPU Shares” و “CPU Limits” استفاده می‌شود.

• CPU Shares: این ویژگی به ماشین‌های مجازی اجازه می‌دهد تا منابع پردازشی را به‌طور نسبی نسبت به سایر ماشین‌ها دریافت کنند. برای مثال، اگر یک ماشین مجازی ۲۰۰ CPU Shares و ماشین دیگری ۱۰۰ CPU Shares داشته باشد، ماشین اول دو برابر ماشین دوم منابع پردازشی دریافت خواهد کرد.
• CPU Limits: این ویژگی برای محدود کردن مقدار خاصی از منابع پردازشی که یک ماشین مجازی می‌تواند استفاده کند، مفید است. مثلاً می‌توانید تنظیم کنید که یک ماشین مجازی بیشتر از ۲ هسته پردازنده استفاده نکند.

برای تنظیم این ویژگی‌ها از دستوراتی مشابه دستور زیر در Virtualizor استفاده می‌شود:

virtualizor setcpu --vm_id 101 --cpu_limit 2 --cpu_shares 200

---

2. تخصیص حافظه (RAM)

تخصیص حافظه به ماشین‌های مجازی یکی از موارد حیاتی در مدیریت منابع است. Virtualizor به مدیران این امکان را می‌دهد که میزان حافظه اختصاصی به هر ماشین مجازی را تعیین کنند. همچنین، برای جلوگیری از مصرف بی‌رویه حافظه، می‌توان از ویژگی‌های “Memory Limit” و “Memory Swap” استفاده کرد.

• Memory Limit: این ویژگی به مدیران این امکان را می‌دهد که یک محدودیت خاص برای استفاده از حافظه برای هر ماشین مجازی تعیین کنند. این محدودیت می‌تواند به‌صورت ثابت یا داینامیک تنظیم شود.
• Memory Swap: این ویژگی به ماشین‌های مجازی اجازه می‌دهد که در صورت پر شدن حافظه، از فضای دیسک برای نگهداری داده‌ها استفاده کنند.

برای تنظیم حافظه در Virtualizor از دستور مشابه زیر استفاده می‌شود:

virtualizor setram --vm_id 101 --ram_limit 4096

---

3. تخصیص فضای ذخیره‌سازی (Disk)

Virtualizor به مدیران این امکان را می‌دهد که فضای ذخیره‌سازی را به ماشین‌های مجازی اختصاص دهند. این تخصیص معمولاً به‌صورت فایل‌های تصویری (VHD, QCOW) انجام می‌شود. ویژگی‌های مختلفی برای کنترل فضای ذخیره‌سازی وجود دارند که می‌توانند بهینه‌سازی استفاده از دیسک را فراهم کنند.

• Disk Space: در Virtualizor، می‌توانید فضای ذخیره‌سازی را به‌طور مشخص به هر ماشین مجازی اختصاص دهید. این تخصیص می‌تواند به‌صورت داینامیک نیز انجام شود تا ماشین مجازی در صورت نیاز به فضای بیشتر، بتواند از فضای اضافی استفاده کند.
• Disk I/O Limit: Virtualizor این امکان را فراهم می‌کند تا محدودیت‌هایی برای میزان استفاده از دیسک توسط هر ماشین مجازی ایجاد شود. این ویژگی می‌تواند در زمان‌های پیک بار برای حفظ عملکرد سیستم مفید باشد.

برای تنظیم فضای ذخیره‌سازی از دستور زیر استفاده می‌شود:

virtualizor setdisk --vm_id 101 --disk_size 50GB

---

4. مدیریت منابع شبکه (Networking)

یکی از قابلیت‌های مهم Virtualizor، مدیریت منابع شبکه است. این ابزار به مدیران اجازه می‌دهد تا ماشین‌های مجازی را به شبکه‌ها و اینترنت متصل کنند و محدودیت‌های مختلفی را برای استفاده از پهنای باند اعمال کنند.

• Bandwidth Limiting: Virtualizor این امکان را می‌دهد که محدودیت‌هایی برای پهنای باند ماشین‌های مجازی اعمال شود. این ویژگی می‌تواند برای جلوگیری از مصرف بیش از حد منابع شبکه یا اعمال قوانین کیفیت خدمات (QoS) مورد استفاده قرار گیرد.
• Network Interface Control: Virtualizor همچنین این امکان را فراهم می‌کند که برای هر ماشین مجازی کارت شبکه مجازی ایجاد و پیکربندی شود.

برای تنظیم محدودیت‌های پهنای باند از دستور زیر استفاده می‌شود:

virtualizor setnetwork --vm_id 101 --bw_limit 100Mbps

---

5. نظارت و بهینه‌سازی منابع

Virtualizor ابزارهایی برای نظارت بر منابع اختصاص داده‌شده به هر ماشین مجازی دارد. این نظارت به مدیران این امکان را می‌دهد که در صورت مشاهده مشکلات یا کمبود منابع، اقداماتی برای بهینه‌سازی انجام دهند.

• Resource Usage Monitoring: Virtualizor اطلاعاتی در مورد استفاده از منابع مانند پردازنده، حافظه و دیسک به‌صورت گرافیکی یا متنی فراهم می‌آورد.
• Alert System: این سیستم به مدیران هشدار می‌دهد در صورتی که استفاده از منابع از آستانه‌های تعریف‌شده بیشتر شود.

---

جمع بندی

در نهایت، Virtualizor با ارائه ابزارهای جامع برای مدیریت منابع سیستم، به مدیران این امکان را می‌دهد که منابع را به‌طور بهینه تخصیص داده و نظارت دقیقی بر آن‌ها داشته باشند. تخصیص منابع پردازشی، حافظه، فضای ذخیره‌سازی و شبکه به‌راحتی قابل تنظیم است و مدیران می‌توانند با استفاده از دستورات و تنظیمات مختلف، ماشین‌های مجازی را به‌طور مؤثر مدیریت کنند.

Virtualizor، به‌عنوان یک پلتفرم قدرتمند برای مدیریت ماشین‌های مجازی، همواره در حال به‌روزرسانی و اضافه کردن ویژگی‌های جدید برای ارتقای تجربه کاربری و عملکرد بهینه است. این به‌روزرسانی‌ها به‌ویژه در زمینه بهبود عملکرد، پشتیبانی از فناوری‌های جدید، افزایش امنیت، و گسترش قابلیت‌های مدیریتی و منابع سیستم قابل توجه هستند. در این بخش، برخی از ویژگی‌های جدید و به‌روزرسانی‌های اخیر Virtualizor را بررسی خواهیم کرد.

1. پشتیبانی از فناوری‌های مجازی‌سازی جدید

با توجه به پیشرفت‌های روزافزون در زمینه مجازی‌سازی، Virtualizor به‌طور مداوم قابلیت‌های جدیدی را برای پشتیبانی از فناوری‌های نوین به‌ویژه در زمینه پردازنده‌ها و هسته‌های جدید اضافه می‌کند. به‌عنوان مثال، پشتیبانی از پردازنده‌های نسل جدید Intel و AMD، به همراه قابلیت‌های خاص این پردازنده‌ها مانند Virtualization Technology (VT-x) و AMD-V، از جمله به‌روزرسانی‌های اخیر است.

2. بهبود رابط کاربری (UI) و تجربه کاربری (UX)

یکی از بزرگترین تغییرات اخیر در Virtualizor، بهبود رابط کاربری و تجربه کاربری بوده است. این تغییرات شامل طراحی ساده‌تر و کاربرپسندتر برای محیط مدیریتی، اضافه شدن پنل‌های اطلاعاتی دقیق‌تر، و همچنین امکان دسترسی سریع‌تر به ابزارهای مدیریتی است. به‌روزرسانی‌ها به کاربران این امکان را می‌دهند که به‌راحتی از تمام قابلیت‌ها استفاده کنند و عملکرد بهتری را در مدیریت ماشین‌های مجازی خود تجربه کنند.

3. قابلیت پشتیبانی از نسخه‌های جدید سیستم‌عامل‌ها

یکی دیگر از به‌روزرسانی‌های مهم Virtualizor، پشتیبانی از نسخه‌های جدید سیستم‌عامل‌ها است. در این به‌روزرسانی‌ها، پشتیبانی از آخرین نسخه‌های لینوکس و ویندوز بهبود یافته و همچنین قابلیت نصب و مدیریت ماشین‌های مجازی با این سیستم‌عامل‌ها به‌طور مؤثری ارتقا یافته است.

4. بهبود امنیت و پایداری

Virtualizor برای اطمینان از امنیت و پایداری محیط‌های مجازی، به‌طور مستمر به‌روزرسانی‌هایی در زمینه امنیت انجام می‌دهد. این به‌روزرسانی‌ها شامل بهبود تنظیمات امنیتی، فایروال‌های قوی‌تر، و به‌کارگیری روش‌های رمزنگاری به‌روز برای محافظت از داده‌های کاربران است. همچنین، قابلیت‌های پشتیبان‌گیری پیشرفته‌تر و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به منابع سیستم از جمله ویژگی‌های جدیدی است که در این به‌روزرسانی‌ها گنجانده شده‌اند.

5. پشتیبانی از APIهای پیشرفته

یکی از ویژگی‌های جدید مهم Virtualizor، بهبود پشتیبانی از APIها است که به مدیران سیستم امکان می‌دهد تا به‌راحتی از ابزارهای خودکار برای مدیریت ماشین‌های مجازی استفاده کنند. این APIها به‌ویژه برای شرکت‌های بزرگ و دیتاسنترها که نیاز به مدیریت مقیاس بزرگ دارند، بسیار مفید هستند.

6. بهبود عملکرد و بهینه‌سازی منابع

برای بهینه‌سازی استفاده از منابع و افزایش سرعت، Virtualizor به‌طور مستمر در حال بهبود عملکرد سیستم است. این به‌روزرسانی‌ها به‌ویژه در زمینه تخصیص منابع به ماشین‌های مجازی و عملکرد شبکه بسیار مؤثر بوده‌اند.

7. به‌روزرسانی‌های مربوط به مدیریت شبکه و ذخیره‌سازی

در این به‌روزرسانی‌ها، امکان مدیریت پیشرفته‌تر شبکه و ذخیره‌سازی به‌طور مؤثری بهبود یافته است. این شامل ارتقا پشتیبانی از انواع مختلف شبکه (مانند شبکه‌های خصوصی و عمومی)، بهبود مدیریت ذخیره‌سازی از طریق انواع مختلف دیسک‌ها، و به‌طور کلی مدیریت منابع با کارایی بالاتر است.

---

جمع‌بندی

با توجه به به‌روزرسانی‌های اخیر و ویژگی‌های جدیدی که در Virtualizor افزوده شده است، این ابزار به‌طور مداوم در حال بهبود و ارتقا عملکرد خود برای مدیریت ماشین‌های مجازی و پاسخ‌گویی به نیازهای صنعت‌های مختلف است. ویژگی‌هایی مانند پشتیبانی از فناوری‌های جدید، بهبود رابط کاربری، تقویت امنیت، و بهینه‌سازی عملکرد، همه و همه باعث شده‌اند تا Virtualizor به‌عنوان یک ابزار مدیریت مجازی‌سازی پیشرو در بازار شناخته شود.

Virtualizor، به‌عنوان یک پلتفرم قدرتمند برای مدیریت ماشین‌های مجازی، همواره در حال به‌روزرسانی و اضافه کردن ویژگی‌های جدید برای ارتقای تجربه کاربری و عملکرد بهینه است. این به‌روزرسانی‌ها به‌ویژه در زمینه بهبود عملکرد، پشتیبانی از فناوری‌های جدید، افزایش امنیت، و گسترش قابلیت‌های مدیریتی و منابع سیستم قابل توجه هستند. در این بخش، برخی از ویژگی‌های جدید و به‌روزرسانی‌های اخیر Virtualizor را بررسی خواهیم کرد.

1. پشتیبانی از فناوری‌های مجازی‌سازی جدید

با توجه به پیشرفت‌های روزافزون در زمینه مجازی‌سازی، Virtualizor به‌طور مداوم قابلیت‌های جدیدی را برای پشتیبانی از فناوری‌های نوین به‌ویژه در زمینه پردازنده‌ها و هسته‌های جدید اضافه می‌کند. به‌عنوان مثال، پشتیبانی از پردازنده‌های نسل جدید Intel و AMD، به همراه قابلیت‌های خاص این پردازنده‌ها مانند Virtualization Technology (VT-x) و AMD-V، از جمله به‌روزرسانی‌های اخیر است.

2. بهبود رابط کاربری (UI) و تجربه کاربری (UX)

یکی از بزرگترین تغییرات اخیر در Virtualizor، بهبود رابط کاربری و تجربه کاربری بوده است. این تغییرات شامل طراحی ساده‌تر و کاربرپسندتر برای محیط مدیریتی، اضافه شدن پنل‌های اطلاعاتی دقیق‌تر، و همچنین امکان دسترسی سریع‌تر به ابزارهای مدیریتی است. به‌روزرسانی‌ها به کاربران این امکان را می‌دهند که به‌راحتی از تمام قابلیت‌ها استفاده کنند و عملکرد بهتری را در مدیریت ماشین‌های مجازی خود تجربه کنند.

3. قابلیت پشتیبانی از نسخه‌های جدید سیستم‌عامل‌ها

یکی دیگر از به‌روزرسانی‌های مهم Virtualizor، پشتیبانی از نسخه‌های جدید سیستم‌عامل‌ها است. در این به‌روزرسانی‌ها، پشتیبانی از آخرین نسخه‌های لینوکس و ویندوز بهبود یافته و همچنین قابلیت نصب و مدیریت ماشین‌های مجازی با این سیستم‌عامل‌ها به‌طور مؤثری ارتقا یافته است.

4. بهبود امنیت و پایداری

Virtualizor برای اطمینان از امنیت و پایداری محیط‌های مجازی، به‌طور مستمر به‌روزرسانی‌هایی در زمینه امنیت انجام می‌دهد. این به‌روزرسانی‌ها شامل بهبود تنظیمات امنیتی، فایروال‌های قوی‌تر، و به‌کارگیری روش‌های رمزنگاری به‌روز برای محافظت از داده‌های کاربران است. همچنین، قابلیت‌های پشتیبان‌گیری پیشرفته‌تر و جلوگیری از دسترسی غیرمجاز به منابع سیستم از جمله ویژگی‌های جدیدی است که در این به‌روزرسانی‌ها گنجانده شده‌اند.

5. پشتیبانی از APIهای پیشرفته

یکی از ویژگی‌های جدید مهم Virtualizor، بهبود پشتیبانی از APIها است که به مدیران سیستم امکان می‌دهد تا به‌راحتی از ابزارهای خودکار برای مدیریت ماشین‌های مجازی استفاده کنند. این APIها به‌ویژه برای شرکت‌های بزرگ و دیتاسنترها که نیاز به مدیریت مقیاس بزرگ دارند، بسیار مفید هستند.

6. بهبود عملکرد و بهینه‌سازی منابع

برای بهینه‌سازی استفاده از منابع و افزایش سرعت، Virtualizor به‌طور مستمر در حال بهبود عملکرد سیستم است. این به‌روزرسانی‌ها به‌ویژه در زمینه تخصیص منابع به ماشین‌های مجازی و عملکرد شبکه بسیار مؤثر بوده‌اند.

7. به‌روزرسانی‌های مربوط به مدیریت شبکه و ذخیره‌سازی

در این به‌روزرسانی‌ها، امکان مدیریت پیشرفته‌تر شبکه و ذخیره‌سازی به‌طور مؤثری بهبود یافته است. این شامل ارتقا پشتیبانی از انواع مختلف شبکه (مانند شبکه‌های خصوصی و عمومی)، بهبود مدیریت ذخیره‌سازی از طریق انواع مختلف دیسک‌ها، و به‌طور کلی مدیریت منابع با کارایی بالاتر است.

---

جمع‌بندی

با توجه به به‌روزرسانی‌های اخیر و ویژگی‌های جدیدی که در Virtualizor افزوده شده است، این ابزار به‌طور مداوم در حال بهبود و ارتقا عملکرد خود برای مدیریت ماشین‌های مجازی و پاسخ‌گویی به نیازهای صنعت‌های مختلف است. ویژگی‌هایی مانند پشتیبانی از فناوری‌های جدید، بهبود رابط کاربری، تقویت امنیت، و بهینه‌سازی عملکرد، همه و همه باعث شده‌اند تا Virtualizor به‌عنوان یک ابزار مدیریت مجازی‌سازی پیشرو در بازار شناخته شود.

Virtualizor به‌عنوان یک ابزار مدیریت ماشین‌های مجازی، همواره در حال پیشرفت و توسعه است تا بتواند نیازهای روزافزون کاربران و سازمان‌ها را در دنیای پیچیده فناوری اطلاعات و مجازی‌سازی برآورده کند. با توجه به تغییرات سریع در تکنولوژی‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری، نیاز به نوآوری و بهبود مستمر در Virtualizor برای تطبیق با این تغییرات، امری ضروری است. در این بخش، به افق‌های پیشرفت و توسعه آتی Virtualizor و امکانات بالقوه‌ای که می‌تواند در آینده ارائه دهد، خواهیم پرداخت.

1. پشتیبانی از فناوری‌های نوین و نسل‌های جدید سخت‌افزاری

یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها برای هر پلتفرم مجازی‌سازی، توانایی پشتیبانی از نسل‌های جدید پردازنده‌ها و سخت‌افزارهای مرتبط است. در آینده، انتظار می‌رود که Virtualizor به‌طور مستمر با نسل‌های جدید پردازنده‌های AMD و Intel سازگار شود و ویژگی‌های خاص این پردازنده‌ها را مانند پردازش‌های چندگانه، سرعت بالا و کاهش تأخیر در پردازش داده‌ها بهبود بخشد. همچنین، با پیشرفت‌های بیشتری در زمینه پردازش گرافیکی (GPU)، Virtualizor احتمالاً به‌طور گسترده‌تری از پردازش‌های گرافیکی مجازی برای کاربردهایی نظیر هوش مصنوعی، یادگیری ماشین و پردازش‌های داده‌ای استفاده خواهد کرد.

2. افزایش بهره‌وری در محیط‌های مقیاس‌پذیر و خوشه‌ای

با توجه به رشد سریع نیازهای محاسباتی، محیط‌های مقیاس‌پذیر و خوشه‌ای (Clustered Environments) در حال تبدیل شدن به بخشی جدایی‌ناپذیر از زیرساخت‌های فناوری اطلاعات هستند. در این راستا، Virtualizor می‌تواند به توسعه ویژگی‌هایی مانند بهبود مدیریت منابع در محیط‌های خوشه‌ای، بهینه‌سازی توزیع بار (Load Balancing) و افزایش قابلیت‌های انطباق (Scalability) بپردازد. این ویژگی‌ها به کاربران این امکان را می‌دهد که ماشین‌های مجازی بیشتری را مدیریت کرده و منابع را به‌طور مؤثری توزیع کنند.

3. گسترش پشتیبانی از کانتینرها (Containers)

با گسترش استفاده از کانتینرها (مانند Docker و Kubernetes)، Virtualizor می‌تواند به پلتفرمی برای مدیریت هم‌زمان ماشین‌های مجازی و کانتینرها تبدیل شود. به‌ویژه در محیط‌های توسعه نرم‌افزار و برنامه‌نویسی، کاربران به ابزاری نیاز دارند که بتواند به‌طور یکپارچه هر دو فناوری مجازی‌سازی را مدیریت کند. این تحول در Virtualizor می‌تواند به مدیران سیستم این امکان را بدهد تا به‌طور همزمان ماشین‌های مجازی و کانتینرها را در یک محیط واحد کنترل و مدیریت کنند.

4. هوش مصنوعی و یادگیری ماشین برای مدیریت خودکار

با پیشرفت‌های اخیر در هوش مصنوعی و یادگیری ماشین، در آینده ممکن است Virtualizor به‌طور خودکار قادر به تحلیل و بهینه‌سازی عملکرد ماشین‌های مجازی باشد. این شامل شناسایی الگوهای مصرف منابع، پیش‌بینی مشکلات و خطاهای احتمالی، و حتی انجام اقدامات پیشگیرانه برای بهبود کارایی سیستم است. به‌طور مثال، در صورتی که میزان مصرف منابع یک ماشین مجازی به مقدار غیرطبیعی برسد، Virtualizor می‌تواند به‌طور خودکار منابع را برای بهبود عملکرد تخصیص دهد یا هشدارهای لازم را به مدیر سیستم ارسال کند.

5. ادغام با تکنولوژی‌های بلاک‌چین و امنیت پیشرفته

با توجه به رشد تقاضا برای راه‌حل‌های امنیتی پیشرفته، Virtualizor می‌تواند با افزودن ویژگی‌های امنیتی مبتنی بر بلاک‌چین و رمزنگاری پیشرفته، امنیت بیشتری را در محیط‌های مجازی فراهم کند. این ویژگی‌ها شامل مدیریت بهتر داده‌های حساس، جلوگیری از حملات سایبری، و حفاظت از ماشین‌های مجازی در برابر تهدیدات داخلی و خارجی می‌باشد.

6. پشتیبانی از واقعیت افزوده (AR) و واقعیت مجازی (VR)

یکی از زمینه‌های نوآورانه که می‌تواند مورد توجه Virtualizor قرار گیرد، پشتیبانی از محیط‌های مجازی مبتنی بر واقعیت افزوده و واقعیت مجازی است. با توجه به رشد استفاده از این فناوری‌ها در صنایع مختلف، Virtualizor ممکن است به یک پلتفرم برای مدیریت ماشین‌های مجازی در محیط‌های AR و VR تبدیل شود، به‌ویژه برای برنامه‌نویسان، طراحان، و پژوهشگران در حوزه‌های مختلف.

7. ادغام با سرویس‌های ابری و Hybrid Cloud

با گسترش استفاده از محیط‌های ابری و سرویس‌های Hybrid Cloud، Virtualizor می‌تواند قابلیت‌های خود را برای ادغام بهتر با این سرویس‌ها گسترش دهد. به‌ویژه در محیط‌های چند ابر (Multi-Cloud) و ترکیب ابر و دیتاسنترهای محلی (On-Premise)، بهبود مدیریت منابع و استقرار ماشین‌های مجازی در چندین پلتفرم ابری مختلف، برای ارائه عملکرد و انعطاف‌پذیری بیشتر به کاربران، ضروری خواهد بود.

---

جمع‌بندی

افق‌های پیشرفت و توسعه در Virtualizor به‌وضوح نشان‌دهنده جهش‌های عظیم در زمینه مدیریت ماشین‌های مجازی و محیط‌های مجازی هستند. از پشتیبانی از فناوری‌های نوین تا بهبود بهره‌وری در محیط‌های مقیاس‌پذیر و خوشه‌ای، Virtualizor با امکانات جدید و پیشرفته‌ای که ارائه می‌دهد، در مسیر پیشرفت مستمر قرار دارد. این ویژگی‌ها می‌توانند به کاربران این امکان را بدهند که به‌طور مؤثری زیرساخت‌های مجازی خود را مدیریت کرده و در دنیای پیچیده فناوری اطلاعات و فضای ابری، بهترین عملکرد را داشته باشند.

در این بخش، به بررسی نیازمندی‌های سخت‌افزاری و نرم‌افزاری Virtualizor می‌پردازیم و نحوه پیکربندی آن را به‌صورت عملی شرح می‌دهیم. این موارد به شما کمک می‌کنند تا محیط مجازی‌سازی را به‌درستی پیکربندی کرده و از عملکرد بهینه آن بهره‌برداری کنید.

---

نیازمندی‌های سخت‌افزاری

1. پردازنده (CPU)

پردازنده یکی از مهم‌ترین بخش‌ها در عملکرد مجازی‌سازی است. Virtualizor برای کارکرد بهینه به پردازنده‌ای با پشتیبانی از فناوری‌های مجازی‌سازی مثل Intel VT-x یا AMD-V نیاز دارد.

بررسی پشتیبانی از مجازی‌سازی در پردازنده‌ها:

• برای پردازنده‌های Intel، از دستور زیر برای بررسی پشتیبانی از مجازی‌سازی استفاده کنید:

  grep -E --color 'vmx' /proc/cpuinfo
  

• برای پردازنده‌های AMD:

  grep -E --color 'svm' /proc/cpuinfo
  

اگر خروجی حاوی کلمات “vmx” یا “svm” باشد، پردازنده شما از مجازی‌سازی پشتیبانی می‌کند.

2. حافظه (RAM)

حافظه RAM باید به‌قدر کافی در دسترس باشد تا بتواند ماشین‌های مجازی را پشتیبانی کند. برای هر ماشین مجازی، باید حداقل یک مقدار مشخص از حافظه اختصاص داده شود.

تنظیم حافظه برای ماشین مجازی: در پنل مدیریت Virtualizor، در هنگام ایجاد ماشین مجازی، می‌توانید مقدار حافظه مورد نظر را تعیین کنید. این مقدار باید متناسب با نیاز ماشین‌های مجازی باشد.

تنظیم حافظه از طریق خط فرمان: برای تنظیم مقدار حافظه به ماشین مجازی، از دستور زیر استفاده کنید:

vzctl set <CT_ID> --ram <RAM_VALUE> --save

جایگزین <CT_ID> شناسه ماشین مجازی و <RAM_VALUE> مقدار حافظه به مگابایت است.

3. فضای دیسک

Virtualizor به فضای دیسک مناسب برای ذخیره‌سازی فایل‌های ماشین‌های مجازی نیاز دارد. این فضا می‌تواند از دیسک سخت فیزیکی سیستم یا دیسک‌های مجازی پشتیبانی‌شده تأمین شود.

تنظیم فضای دیسک: در پنل مدیریتی Virtualizor، هنگام ایجاد یا پیکربندی ماشین مجازی، بخش “Disk” را پیدا کنید و فضای دیسک مورد نیاز برای آن را تعیین کنید.

تنظیم فضای دیسک از طریق خط فرمان: برای تنظیم فضای دیسک به ماشین مجازی، از دستور زیر استفاده کنید:

vzctl set <CT_ID> --diskspace <DISK_SIZE> --save

جایگزین <CT_ID> شناسه ماشین مجازی و <DISK_SIZE> مقدار فضای دیسک به گیگابایت است.

---

نیازمندی‌های نرم‌افزاری

1. سیستم‌عامل

برای اجرای Virtualizor، شما به یک سیستم‌عامل سازگار نیاز دارید. سیستم‌عامل‌های Linux از جمله CentOS، Ubuntu و Debian از جمله بهترین گزینه‌ها برای نصب Virtualizor هستند.

نصب Virtualizor روی CentOS: برای نصب Virtualizor روی CentOS، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. نصب وابستگی‌ها:

   yum install -y wget curl
   

2. دانلود اسکریپت نصب:

   wget https://www.virtualizor.com/install.sh
   

3. اجرای اسکریپت نصب:

   bash install.sh
   

2. وب سرور (Apache یا Nginx)

برای مدیریت و دسترسی به پنل مدیریتی Virtualizor، به یک وب‌سرور مانند Apache یا Nginx نیاز دارید.

نصب Apache: برای نصب Apache، از دستورات زیر استفاده کنید:

yum install -y httpd
systemctl start httpd
systemctl enable httpd

نصب Nginx: برای نصب Nginx، از دستورات زیر استفاده کنید:

yum install -y nginx
systemctl start nginx
systemctl enable nginx

3. دیتابیس (MySQL)

Virtualizor نیاز به پایگاه داده MySQL یا MariaDB برای ذخیره‌سازی اطلاعات دارد.

نصب MySQL: برای نصب MySQL، از دستورات زیر استفاده کنید:

yum install -y mysql-server
systemctl start mysqld
systemctl enable mysqld

---

پیکربندی منابع سیستم در Virtualizor

1. تخصیص پردازنده (CPU)

در هنگام ایجاد ماشین مجازی، می‌توانید تعداد هسته‌های پردازنده را به آن اختصاص دهید. این تخصیص باید متناسب با نیازهای عملکردی هر ماشین مجازی باشد.

تنظیم تعداد هسته‌های پردازنده:

1. به پنل Virtualizor بروید.
2. هنگام ایجاد ماشین مجازی جدید، در قسمت “CPU” تعداد هسته‌های پردازنده را مشخص کنید.

تنظیم هسته‌های پردازنده از طریق خط فرمان:

vzctl set <CT_ID> --cpus <CPU_COUNT> --save

جایگزین <CT_ID> شناسه ماشین مجازی و <CPU_COUNT> تعداد هسته‌های پردازنده است.

2. تخصیص حافظه (RAM)

در هنگام ایجاد یا پیکربندی ماشین مجازی، مقدار حافظه RAM به آن اختصاص داده می‌شود.

تنظیم حافظه از طریق پنل: در بخش “Memory”، مقدار حافظه برای ماشین مجازی را وارد کنید.

تنظیم حافظه از طریق خط فرمان:

vzctl set <CT_ID> --ram <RAM_VALUE> --save

جایگزین <CT_ID> شناسه ماشین مجازی و <RAM_VALUE> مقدار حافظه به مگابایت است.

3. تخصیص فضای دیسک

در Virtualizor می‌توانید فضای دیسک اختصاصی برای هر ماشین مجازی تنظیم کنید.

تنظیم فضای دیسک از طریق پنل: در بخش “Disk” مقدار فضای دیسک را برای ماشین مجازی وارد کنید.

تنظیم فضای دیسک از طریق خط فرمان:

vzctl set <CT_ID> --diskspace <DISK_SIZE> --save

جایگزین <CT_ID> شناسه ماشین مجازی و <DISK_SIZE> مقدار فضای دیسک به گیگابایت است.

---

جمع‌بندی

برای پیکربندی بهینه Virtualizor، باید منابع سخت‌افزاری مانند پردازنده، حافظه و فضای دیسک را به‌طور دقیق تخصیص دهید. همچنین انتخاب سیستم‌عامل و وب سرور مناسب برای نصب Virtualizor ضروری است.

در این بخش، به بررسی انواع سیستم‌عامل‌های مناسب برای نصب Virtualizor پرداخته می‌شود و تفاوت‌ها و ویژگی‌های هرکدام از آن‌ها بررسی خواهد شد. انتخاب صحیح سیستم‌عامل بستگی به نیازهای خاص شما و محیط کاری‌تان دارد. در ادامه، سیستم‌عامل‌های مختلفی از جمله Linux، CentOS، و Ubuntu را مورد بررسی قرار می‌دهیم تا بهترین گزینه برای نصب Virtualizor را پیدا کنید.

---

1. سیستم‌عامل Linux

سیستم‌عامل Linux به‌عنوان یک سیستم‌عامل منبع‌باز و پایدار، یکی از گزینه‌های اصلی برای نصب Virtualizor است. Linux به‌طور کلی به‌خاطر قابلیت‌های امنیتی، انعطاف‌پذیری، و هزینه پایین محبوب است.

ویژگی‌ها و مزایا:

• پایداری بالا: Linux سیستم‌عاملی پایدار است که می‌تواند به‌خوبی فشار کاری سنگین را تحمل کند.
• پشتیبانی از مجازی‌سازی: بیشتر توزیع‌های Linux از فناوری‌های مجازی‌سازی مانند KVM، Xen و LXC پشتیبانی می‌کنند.
• انعطاف‌پذیری: به راحتی می‌توان تنظیمات مختلف را بسته به نیاز تغییر داد.
• امنیت: سیستم‌عامل‌های لینوکسی با داشتن امکانات امنیتی مانند SELinux و AppArmor، گزینه‌های خوبی برای محیط‌های امنیتی هستند.

معایب:

• نیاز به دانش فنی: پیکربندی و مدیریت لینوکس ممکن است نیاز به دانش فنی و تجربه داشته باشد.

---

2. سیستم‌عامل CentOS

CentOS یکی از توزیع‌های محبوب Linux است که برای استفاده در سرور و میزبانی طراحی شده است. CentOS بر اساس نسخه‌های Enterprise Red Hat Linux ساخته شده است و به‌طور گسترده در محیط‌های تجاری استفاده می‌شود.

ویژگی‌ها و مزایا:

• پایداری و پشتیبانی بلندمدت: CentOS از Red Hat Enterprise Linux (RHEL) نشأت می‌گیرد، بنابراین دارای یک دوره پشتیبانی طولانی است.
• پشتیبانی از Virtualizor: CentOS به‌خوبی از Virtualizor پشتیبانی می‌کند و این سیستم‌عامل در بسیاری از سرورهای مجازی و فیزیکی استفاده می‌شود.
• مناسب برای دیتاسنترها: CentOS به‌خاطر پایداری و امنیت بالا برای استفاده در دیتاسنترها مناسب است.

معایب:

• پشتیبانی محدود از نرم‌افزارهای جدید: نسخه‌های CentOS به‌طور معمول به‌روز رسانی‌ها را با تأخیر دریافت می‌کنند، که ممکن است برای کسانی که نیاز به جدیدترین نسخه‌های نرم‌افزار دارند، مشکل‌ساز باشد.

نصب CentOS برای Virtualizor:

1. ابتدا فایل ISO CentOS را از سایت رسمی CentOS دانلود کنید.
2. از طریق دیسک یا USB بوت کرده و سیستم را نصب کنید.
3. پس از نصب CentOS، مراحل نصب Virtualizor را دنبال کنید:

   wget http://www.virtualizor.com/install.sh
   bash install.sh
   

---

3. سیستم‌عامل Ubuntu

Ubuntu یکی دیگر از توزیع‌های محبوب Linux است که برای کاربران مبتدی و حرفه‌ای طراحی شده است. این سیستم‌عامل به‌خاطر رابط کاربری آسان و پشتیبانی خوب از نرم‌افزارهای مختلف، محبوبیت زیادی دارد.

ویژگی‌ها و مزایا:

• رابط کاربری ساده: Ubuntu برای کاربرانی که به دنبال تجربه‌ای ساده هستند مناسب است.
• پشتیبانی گسترده از نرم‌افزارها: به‌دلیل توسعه‌دهندگان فعال، Ubuntu از بسیاری از نرم‌افزارها و ابزارها پشتیبانی می‌کند.
• پشتیبانی از Virtualizor: Ubuntu یکی از سیستم‌عامل‌هایی است که Virtualizor به‌خوبی روی آن نصب و پیکربندی می‌شود.

معایب:

• نیاز به منابع بیشتر: نسبت به CentOS و سایر توزیع‌ها، Ubuntu ممکن است منابع بیشتری را مصرف کند، به‌ویژه در نسخه‌های دسکتاپ.

نصب Ubuntu برای Virtualizor:

1. فایل ISO نسخه سرور Ubuntu را از سایت رسمی Ubuntu دانلود کنید.
2. سیستم را از طریق دیسک یا USB بوت کرده و نصب را انجام دهید.
3. پس از نصب، برای نصب Virtualizor مراحل زیر را دنبال کنید:

   wget http://www.virtualizor.com/install.sh
   bash install.sh
   

---

مقایسه سیستم‌عامل‌ها

ویژگی	Linux کلی	CentOS	Ubuntu
پایداری	بالا	بسیار بالا	بالا
امنیت	خوب	عالی	خوب
پشتیبانی از مجازی‌سازی	عالی	عالی	عالی
پشتیبانی نرم‌افزارها	خوب	متوسط	عالی
آسانی در استفاده	متوسط	متوسط	عالی
مناسب برای دیتاسنترها	خوب	عالی	خوب

---

جمع‌بندی

انتخاب سیستم‌عامل مناسب برای نصب Virtualizor به نیازهای شما بستگی دارد. اگر به پایداری و امنیت بلندمدت نیاز دارید و در محیط‌های تجاری یا دیتاسنترها فعالیت می‌کنید، CentOS گزینه مناسبی است. اگر به دنبال رابط کاربری ساده‌تری هستید و به‌دنبال پشتیبانی از نرم‌افزارهای مختلف هستید، Ubuntu می‌تواند انتخاب خوبی باشد. در نهایت، برای اکثر نیازها، Linux به‌طور کلی به‌عنوان یک سیستم‌عامل انعطاف‌پذیر و قابل پیکربندی عالی عمل می‌کند.

برای نصب و پیکربندی Virtualizor به‌صورت مؤثر، اطمینان از سازگاری صحیح سیستم‌عامل و نرم‌افزار با سخت‌افزار سرور و درایورهای مناسب امری حیاتی است. در این بخش، به نحوه بررسی سازگاری سخت‌افزار با Virtualizor پرداخته و عواملی را که باید هنگام انتخاب و نصب سخت‌افزار و درایورها در نظر بگیرید، بررسی خواهیم کرد.

---

1. بررسی سازگاری با پردازنده (CPU)

پردازنده (CPU) یکی از مهم‌ترین اجزای سخت‌افزاری است که در عملکرد مجازی‌سازی تأثیر زیادی دارد. برای استفاده از Virtualizor و راه‌اندازی ماشین‌های مجازی، پردازنده باید از ویژگی‌های خاصی مانند Intel VT-x یا AMD-V پشتیبانی کند که این ویژگی‌ها برای مجازی‌سازی سخت‌افزاری ضروری هستند.

ویژگی‌های پردازنده مورد نیاز:

• Intel VT-x یا AMD-V: این فناوری‌ها به مجازی‌سازی سخت‌افزاری کمک می‌کنند و باید در تنظیمات BIOS فعال باشند.
• پشتیبانی از Virtualization Extensions: اکثر پردازنده‌های مدرن از این ویژگی‌ها پشتیبانی می‌کنند، اما ممکن است لازم باشد که در BIOS یا UEFI آن‌ها را فعال کنید.

نحوه بررسی پردازنده:

1. برای بررسی فعال بودن Virtualization Extensions در پردازنده Intel یا AMD، می‌توانید از دستور زیر در سیستم عامل Linux استفاده کنید:

   egrep -c '(vmx|svm)' /proc/cpuinfo
   

   اگر عدد خروجی بیشتر از صفر باشد، پردازنده از مجازی‌سازی سخت‌افزاری پشتیبانی می‌کند.

2. همچنین، برای بررسی وضعیت Virtualization در BIOS، به تنظیمات BIOS/UEFI رفته و مطمئن شوید که گزینه‌های Intel VT-x یا AMD-V فعال هستند.

---

2. بررسی سازگاری با حافظه (RAM)

برای راه‌اندازی ماشین‌های مجازی و عملکرد بهینه Virtualizor، به میزان قابل توجهی از حافظه RAM نیاز دارید. مقدار RAM لازم بستگی به تعداد ماشین‌های مجازی و بار کاری هرکدام دارد.

مقدار RAM مورد نیاز:

• برای هر ماشین مجازی، حداقل 1 گیگابایت RAM توصیه می‌شود، اما بسته به نوع و نیاز نرم‌افزارهای نصب‌شده، این مقدار می‌تواند بیشتر باشد.
• علاوه بر RAM اختصاصی به ماشین‌های مجازی، خود سرور نیز به مقداری RAM برای سیستم‌عامل میزبان نیاز دارد.

نحوه بررسی RAM در سیستم:

1. برای بررسی میزان RAM موجود در سیستم، دستور زیر را وارد کنید:

   free -h
   

2. همچنین، برای بررسی وضعیت تخصیص RAM به ماشین‌های مجازی در Virtualizor، به تنظیمات مربوط به منابع سیستم در محیط مدیریتی Virtualizor رفته و مقدار RAM را مشاهده کنید.

---

3. بررسی فضای دیسک (Disk Space)

فضای دیسک به‌عنوان یکی دیگر از عوامل مهم در عملکرد و ذخیره‌سازی ماشین‌های مجازی باید به دقت مدیریت شود. فضای دیسک کافی برای ذخیره سیستم‌های عامل مجازی و داده‌ها ضروری است.

مقدار فضای دیسک مورد نیاز:

• هر ماشین مجازی به حداقل 10 تا 20 گیگابایت فضای دیسک نیاز دارد، این مقدار بسته به سیستم‌عامل و نرم‌افزارهای نصب‌شده ممکن است بیشتر شود.
• برای ذخیره اطلاعات و پشتیبان‌گیری، بهتر است که فضای دیسک به میزان قابل توجهی بیشتر از فضای مورد نیاز برای سیستم‌عامل‌های مجازی در نظر گرفته شود.

نحوه بررسی فضای دیسک:

1. برای بررسی فضای دیسک موجود در سیستم، دستور زیر را وارد کنید:

   df -h
   

   این دستور فضای دیسک موجود در سیستم را به‌صورت خوانا نمایش می‌دهد.

2. همچنین، برای ایجاد و مدیریت فضای دیسک برای ماشین‌های مجازی در Virtualizor، باید در تنظیمات ماشین‌های مجازی و درایوهای ذخیره‌سازی آن‌ها دقت کنید تا فضای کافی برای ذخیره‌سازی و پشتیبان‌گیری فراهم باشد.

---

4. بررسی سازگاری با کارت شبکه و درایورها

برای انتقال داده‌ها بین ماشین‌های مجازی و شبکه، نیاز به کارت شبکه و درایورهای مناسب است. کارت شبکه باید از فناوری‌هایی مانند VirtIO پشتیبانی کند تا بتوانید عملکرد بهتری از ماشین‌های مجازی دریافت کنید.

ویژگی‌های کارت شبکه مورد نیاز:

• VirtIO: این فناوری به بهبود عملکرد ماشین‌های مجازی در ارتباطات شبکه کمک می‌کند و باید در تنظیمات Virtualizor فعال شود.
• پشتیبانی از درایورهای مناسب: برای پشتیبانی از عملکرد مناسب کارت شبکه در ماشین‌های مجازی، باید درایورهای مربوطه به درستی نصب شوند.

نحوه بررسی کارت شبکه و درایورها:

1. برای بررسی وضعیت کارت شبکه در سیستم، دستور زیر را وارد کنید:

   lspci | grep -i ethernet
   

2. برای نصب درایورهای VirtIO در ماشین‌های مجازی، در محیط Virtualizor به بخش تنظیمات شبکه بروید و کارت شبکه مناسب را انتخاب کنید.

---

5. بررسی سازگاری با سایر درایورها (Storage, GPU)

در برخی از موارد، ممکن است نیاز به استفاده از درایورهای خاص برای اجزای دیگر سخت‌افزاری مانند دیسک‌های ذخیره‌سازی (HDD/SSD) و کارت‌های گرافیکی (GPU) باشد.

ویژگی‌های درایورهای مناسب:

• برای دیسک‌های ذخیره‌سازی، باید از درایورهایی مانند VirtIO Disk برای سرعت بیشتر و پشتیبانی بهینه استفاده شود.
• اگر نیاز به استفاده از GPU برای پردازش‌های سنگین دارید، به‌ویژه برای کاربردهایی مانند پردازش گرافیکی یا علم داده، باید از درایورهای مناسب GPU در ماشین‌های مجازی استفاده کنید.

نحوه نصب درایورهای اضافی:

1. برای نصب درایورهای VirtIO برای دیسک و شبکه در ماشین‌های مجازی، می‌توانید از CD یا ISO درایورهای VirtIO که در دسترس است، استفاده کنید و آن‌ها را به ماشین مجازی متصل کنید.
2. برای نصب درایورهای GPU، لازم است که بسته‌های مربوطه برای سیستم‌عامل مجازی نصب شوند.

---

جمع‌بندی

اطمینان از سازگاری کامل سخت‌افزار و درایورهای مورد نیاز برای نصب Virtualizor امری بسیار مهم است. این کار باعث می‌شود که سیستم‌عامل میزبان و ماشین‌های مجازی به‌درستی کار کرده و از عملکرد بهینه برخوردار باشند. بررسی پردازنده، حافظه، فضای دیسک، کارت شبکه و درایورهای مورد نیاز از جمله مراحل ضروری قبل از نصب است.

پیکربندی صحیح شبکه و تنظیمات فایروال بخش مهمی از فرآیند نصب و اجرای Virtualizor به‌حساب می‌آید. این تنظیمات به مدیریت ارتباطات شبکه‌ای ماشین‌های مجازی و سرور میزبان کمک می‌کنند و امنیت محیط مجازی را تضمین می‌کنند. در این بخش، به‌طور مفصل به بررسی نحوه پیکربندی شبکه و تنظیمات فایروال برای نصب Virtualizor می‌پردازیم.

---

1. پیکربندی شبکه برای ارتباطات ماشین‌های مجازی

برای راه‌اندازی و مدیریت ماشین‌های مجازی با Virtualizor، تنظیمات شبکه باید به‌درستی پیکربندی شوند تا ماشین‌های مجازی بتوانند به شبکه داخلی و اینترنت دسترسی داشته باشند. در این راستا، استفاده از Bridge Networking و NAT Networking از روش‌های معمول پیکربندی شبکه هستند.

Bridge Networking:

• در این روش، ماشین‌های مجازی به‌طور مستقیم به شبکه فیزیکی میزبان متصل می‌شوند و از آدرس IP خود میزبان استفاده می‌کنند. این روش معمولاً برای شبکه‌های محلی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
• این روش به ماشین‌های مجازی اجازه می‌دهد که به‌طور مستقیم از شبکه میزبان خارج شوند.

NAT Networking:

• در این روش، ماشین‌های مجازی از طریق میزبان به اینترنت دسترسی پیدا می‌کنند، اما در داخل شبکه ماشین‌های مجازی آدرس IP خاصی از شبکه داخلی دریافت می‌کنند.
• در این روش، استفاده از NAT برای ترجمه آدرس‌ها و ارائه امنیت بیشتر از طریق محدود کردن دسترسی مستقیم ماشین‌های مجازی به اینترنت صورت می‌گیرد.

نحوه پیکربندی شبکه در Virtualizor:

1. ابتدا وارد محیط مدیریتی Virtualizor شوید.
2. به بخش Network Settings بروید.
3. برای اضافه کردن یک رابط شبکه جدید، گزینه Add Bridge Network را انتخاب کنید.
4. سپس در تنظیمات رابط شبکه جدید، می‌توانید شبکه Bridge یا NAT را انتخاب کنید.

در صورتی که از Bridge Networking استفاده می‌کنید، باید دستگاه فیزیکی شبکه را به ماشین‌های مجازی متصل کنید.

برای NAT Networking، باید تنظیمات iptables را برای مسیریابی ترافیک بین شبکه‌ها پیکربندی کنید.

---

2. تنظیمات فایروال و امنیت شبکه

فایروال به‌عنوان یکی از مهم‌ترین ابزارهای امنیتی در سرور میزبان و ماشین‌های مجازی عمل می‌کند. پیکربندی درست فایروال می‌تواند از دسترسی غیرمجاز به ماشین‌های مجازی و سرور میزبان جلوگیری کند.

نحوه پیکربندی فایروال:

• برای سرور میزبان، استفاده از iptables در Linux برای مدیریت ترافیک ورودی و خروجی بسیار رایج است.
• Virtualizor به‌طور خودکار برخی از تنظیمات فایروال را برای ماشین‌های مجازی اعمال می‌کند، اما در صورت نیاز، شما می‌توانید تنظیمات فایروال را به‌صورت دستی نیز تغییر دهید.

پیکربندی فایروال با iptables:

1. برای مشاهده وضعیت فایروال فعلی:

   sudo iptables -L
   

2. برای افزودن یک قانون جدید که تمام ترافیک ورودی به پورت‌های خاص (مانند 80 یا 443) را مجاز می‌کند:

   sudo iptables -A INPUT -p tcp --dport 80 -j ACCEPT
   sudo iptables -A INPUT -p tcp --dport 443 -j ACCEPT
   

3. برای جلوگیری از دسترسی به برخی پورت‌ها از خارج:

   sudo iptables -A INPUT -p tcp --dport 22 -j REJECT
   

4. برای ذخیره تنظیمات فایروال:

   sudo service iptables save
   

استفاده از firewalld: در سیستم‌هایی که از firewalld به‌جای iptables استفاده می‌کنند، می‌توانید قوانین فایروال را از طریق دستورات زیر مدیریت کنید:

1. برای بررسی وضعیت:

   sudo firewall-cmd --state
   

2. برای اجازه دادن به یک پورت خاص:

   sudo firewall-cmd --zone=public --add-port=80/tcp --permanent
   sudo firewall-cmd --reload
   

---

3. مدیریت دسترسی به ماشین‌های مجازی

برای مدیریت دسترسی به ماشین‌های مجازی و اطمینان از اینکه تنها کاربران مجاز می‌توانند به ماشین‌های مجازی دسترسی پیدا کنند، می‌توانید تنظیمات فایروال و قوانین دسترسی را دقیق‌تر پیکربندی کنید.

تنظیمات فایروال برای ماشین‌های مجازی:

• اگر از Bridge Networking استفاده می‌کنید، ماشین‌های مجازی به شبکه میزبان متصل هستند و باید اطمینان حاصل کنید که فایروال سرور میزبان از دسترسی‌های غیرمجاز جلوگیری می‌کند.
• در صورت استفاده از NAT Networking، فایروال میزبان و ماشین‌های مجازی باید به‌طور مجزا پیکربندی شوند تا از دسترسی مستقیم به ماشین‌های مجازی از اینترنت جلوگیری شود.

پیکربندی فایروال برای دسترسی به ماشین‌های مجازی:

1. برای ایجاد یک قانون در فایروال که اجازه دسترسی به یک ماشین مجازی خاص از یک آدرس IP خاص را بدهد:

   sudo iptables -A INPUT -p tcp -s <IP_ADDRESS> --dport 22 -j ACCEPT
   

2. برای جلوگیری از دسترسی به یک ماشین مجازی:

   sudo iptables -A INPUT -p tcp --dport 22 -j DROP
   

---

4. بررسی وضعیت پیکربندی شبکه

پس از پیکربندی شبکه و فایروال، ضروری است که وضعیت پیکربندی شبکه را بررسی کنید تا از عملکرد صحیح آن مطمئن شوید.

بررسی وضعیت شبکه:

• برای بررسی وضعیت شبکه و اطمینان از اینکه ماشین‌های مجازی به درستی به شبکه متصل هستند:

  ping <IP_of_VM>
  

• برای بررسی وضعیت فایروال:

  sudo iptables -L
  

---

جمع‌بندی

پیکربندی شبکه و فایروال برای نصب و اجرای Virtualizor از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. انتخاب روش مناسب برای شبکه (Bridge یا NAT) و تنظیمات فایروال برای امنیت محیط مجازی از موارد ضروری است. همچنین، بررسی و اعمال قوانین دسترسی به ماشین‌های مجازی و اطمینان از اتصال درست شبکه به ماشین‌های مجازی، می‌تواند به عملکرد بهینه و امنیت بیشتر کمک کند.

برای اجرای ماشین‌های مجازی با استفاده از Virtualizor، باید مجازی‌سازی سخت‌افزاری در سطح BIOS یا UEFI سیستم فعال شود. این قابلیت به‌ویژه در پردازنده‌های Intel و AMD به نام‌های Intel VT-x و AMD-V شناخته می‌شود. در این بخش، نحوه فعال‌سازی این قابلیت‌ها در BIOS یا UEFI را بررسی می‌کنیم.

---

1. مراحل فعال‌سازی Intel VT-x در BIOS یا UEFI

Intel VT-x یک فناوری سخت‌افزاری است که توسط پردازنده‌های Intel برای مجازی‌سازی به‌صورت موثرتر و با سرعت بیشتر ارائه می‌شود. برای فعال‌سازی آن در BIOS یا UEFI، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. سیستم را روشن کرده و وارد BIOS یا UEFI شوید. معمولاً این کار با فشردن یک دکمه خاص مانند F2 یا DEL در زمان بوت سیستم انجام می‌شود.
2. پس از ورود به محیط BIOS/UEFI، به بخش Advanced یا CPU Configuration بروید. این بخش ممکن است بسته به مدل و برند مادربرد متفاوت باشد.
3. در این بخش، گزینه‌ای به نام Intel Virtualization Technology یا Intel VT-x را پیدا خواهید کرد.
4. این گزینه را انتخاب کرده و آن را به Enabled تغییر دهید.
5. تغییرات را ذخیره کرده و سیستم را ریبوت کنید.

برای دسترسی به تنظیمات دقیق‌تر در UEFI، معمولاً باید از گزینه Advanced Settings یا Advanced Mode استفاده کنید. این روش در اکثر سیستم‌های جدیدتر که از UEFI استفاده می‌کنند، مورد استفاده قرار می‌گیرد.

---

2. مراحل فعال‌سازی AMD-V در BIOS یا UEFI

برای پردازنده‌های AMD، ویژگی معادل Intel VT-x به نام AMD-V وجود دارد. برای فعال‌سازی این قابلیت در BIOS یا UEFI، مراحل مشابهی انجام می‌شود:

1. سیستم را روشن کرده و وارد BIOS یا UEFI شوید.
2. به بخش Advanced یا CPU Configuration بروید.
3. گزینه‌ای به نام SVM Mode یا AMD Virtualization را پیدا کنید.
4. این گزینه را به Enabled تغییر دهید.
5. تغییرات را ذخیره کرده و سیستم را ریبوت کنید.

---

3. چک کردن وضعیت فعال بودن مجازی‌سازی

پس از فعال‌سازی Intel VT-x یا AMD-V، می‌توانید با استفاده از ابزارهای مختلف سیستم عامل مانند Intel Processor Identification Utility برای Intel و AMD Virtualization Technology and Microsoft Hyper-V System Compatibility Check Utility برای AMD، از فعال بودن مجازی‌سازی اطمینان حاصل کنید.

برای چک کردن از طریق سیستم‌عامل Linux:

1. از دستور زیر استفاده کنید تا بررسی کنید که آیا مجازی‌سازی فعال است:

   egrep -c '(vmx|svm)' /proc/cpuinfo
   

   • در صورتی که خروجی عددی بیشتر از 0 باشد، مجازی‌سازی فعال است.

---

4. مشکلات رایج در فعال‌سازی مجازی‌سازی

• غیرفعال بودن مجازی‌سازی در BIOS/UEFI: گاهی اوقات ممکن است مجازی‌سازی به‌طور پیش‌فرض غیرفعال باشد و نیاز به فعال‌سازی دستی داشته باشد.
• عدم شناسایی قابلیت مجازی‌سازی توسط سیستم‌عامل: اگر سیستم‌عامل به‌طور خودکار مجازی‌سازی را شناسایی نمی‌کند، ممکن است نیاز باشد تا مجدداً تنظیمات BIOS/UEFI را بررسی کرده و تغییرات را ذخیره کنید.
• عدم پشتیبانی پردازنده: در صورتی که پردازنده سیستم از Intel VT-x یا AMD-V پشتیبانی نمی‌کند، نمی‌توانید ماشین‌های مجازی را به‌صورت سخت‌افزاری اجرا کنید.

---

جمع‌بندی

فعال‌سازی Intel VT-x یا AMD-V در BIOS یا UEFI بخش مهمی از مراحل نصب و پیکربندی برای اجرای ماشین‌های مجازی است. با فعال‌سازی این قابلیت، پردازنده شما از مجازی‌سازی سخت‌افزاری پشتیبانی کرده و کارایی بهتری برای اجرای ماشین‌های مجازی در Virtualizor ارائه می‌دهد. پس از فعال‌سازی این ویژگی در BIOS یا UEFI، با استفاده از دستوراتی ساده در سیستم‌عامل، می‌توانید از فعال بودن مجازی‌سازی مطمئن شوید و در صورت نیاز، تنظیمات را اصلاح کنید.

در هنگام تصمیم‌گیری برای نصب Virtualizor، یکی از مهم‌ترین انتخاب‌ها، انتخاب بین نصب آن روی یک سرور فیزیکی یا ماشین مجازی است. هر یک از این گزینه‌ها مزایا و معایب خاص خود را دارند که باید با توجه به نیازهای شما انتخاب شوند. در این بخش، تفاوت‌ها و شرایط هر کدام را به‌طور مفصل بررسی خواهیم کرد.

---

1. نصب Virtualizor بر روی سرور فیزیکی

نصب Virtualizor بر روی یک سرور فیزیکی به‌طور مستقیم با منابع سیستم (CPU، RAM، فضای دیسک) در ارتباط است و به شما این امکان را می‌دهد که منابع را به‌طور کامل و اختصاصی برای ماشین‌های مجازی مدیریت کنید.

مزایا:

• عملکرد بهینه: از آنجایی که Virtualizor به‌طور مستقیم بر روی سخت‌افزار نصب می‌شود، هیچ‌گونه لایه مجازی‌سازی دیگری وجود ندارد که بر عملکرد تأثیر بگذارد. این باعث می‌شود که Virtualizor بیشترین منابع را برای ایجاد و مدیریت ماشین‌های مجازی فراهم کند.
• پایداری بیشتر: در سرور فیزیکی، مشکلاتی مانند تداخل منابع مجازی‌سازی (که ممکن است در ماشین‌های مجازی رخ دهد) وجود ندارد.
• دسترسی به منابع کامل: با نصب بر روی سرور فیزیکی، شما می‌توانید به‌طور کامل از تمامی منابع سخت‌افزاری سیستم (مانند پردازنده، حافظه و ذخیره‌سازی) استفاده کنید.

معایب:

• هزینه بالا: سرورهای فیزیکی معمولاً هزینه‌های بیشتری نسبت به ماشین‌های مجازی دارند. علاوه بر این، نیاز به فضای فیزیکی و نگهداری سخت‌افزار واقعی وجود دارد.
• عدم انعطاف‌پذیری: در صورت نیاز به تغییرات یا ارتقاء سخت‌افزار، باید به‌طور فیزیکی به سرور دسترسی داشته باشید، که ممکن است زمان‌بر و هزینه‌بر باشد.

بهترین سناریو برای استفاده:

• سازمان‌های بزرگ که نیاز به بیشترین کارایی و تخصیص منابع دارند.
• مراکز داده که ماشین‌های مجازی را با منابع سنگین و کارایی بالا اجرا می‌کنند.

---

2. نصب Virtualizor بر روی ماشین مجازی

نصب Virtualizor بر روی یک ماشین مجازی، به‌طور معمول گزینه‌ای مقرون‌به‌صرفه‌تر است. در این حالت، Virtualizor درون یک ماشین مجازی نصب شده و ماشین‌های مجازی دیگر را مدیریت می‌کند.

مزایا:

• هزینه کمتر: نصب Virtualizor بر روی یک ماشین مجازی معمولاً به سخت‌افزار کمتری نیاز دارد، زیرا از منابع موجود سرور فیزیکی استفاده می‌کند.
• انعطاف‌پذیری بیشتر: ماشین‌های مجازی به راحتی می‌توانند اضافه، حذف یا تغییر اندازه داده شوند. این امکان به شما می‌دهد که به راحتی منابع را با توجه به نیازهایتان تغییر دهید.
• ساده‌تر در مقیاس‌گذاری: با استفاده از ماشین‌های مجازی می‌توان به راحتی منابع اضافی را به سیستم اضافه کرد، بدون نیاز به ارتقاء سخت‌افزار فیزیکی.

معایب:

• کاهش کارایی: به دلیل وجود لایه‌های اضافی مجازی‌سازی، عملکرد می‌تواند کمی کاهش یابد، به‌ویژه زمانی که نیاز به منابع سنگین داشته باشید.
• محدودیت در منابع: در صورتی که ماشین مجازی منابع کمتری از سیستم فیزیکی داشته باشد، ممکن است با مشکلاتی مانند عدم تخصیص منابع به‌طور کامل مواجه شوید.

بهترین سناریو برای استفاده:

• کسب‌وکارهای کوچک یا سازمان‌های با بودجه محدود که نیاز به مقیاس‌گذاری راحت دارند.
• کاربرانی که به دنبال انعطاف‌پذیری بیشتری در مدیریت منابع هستند و نمی‌خواهند به سرورهای فیزیکی پیچیده نیاز داشته باشند.

---

3. انتخاب بهینه بر اساس نیازها

انتخاب بین نصب Virtualizor بر روی سرور فیزیکی یا ماشین مجازی به نیازهای خاص شما بستگی دارد. در اینجا چند نکته برای کمک به تصمیم‌گیری آورده شده است:

• برای کسب‌وکارهای بزرگ که نیاز به عملکرد بالا و منابع اختصاصی دارند، انتخاب سرور فیزیکی گزینه مناسب‌تری است.
• برای محیط‌های تست و توسعه یا کسب‌وکارهای کوچک، نصب Virtualizor بر روی ماشین مجازی می‌تواند هزینه‌ها را کاهش داده و انعطاف‌پذیری را افزایش دهد.
• در صورتی که مقیاس‌پذیری و مدیریت منابع به صورت دینامیک برای شما مهم است، نصب Virtualizor بر روی ماشین مجازی ممکن است گزینه بهتری باشد.

---

جمع‌بندی

انتخاب بین سرور فیزیکی و ماشین مجازی برای نصب Virtualizor به نیازهای خاص سازمان شما بستگی دارد. نصب بر روی سرور فیزیکی باعث بهبود عملکرد و پایداری می‌شود، اما هزینه‌های بیشتری دارد. از سوی دیگر، نصب بر روی ماشین مجازی هزینه کمتری دارد و انعطاف‌پذیری بیشتری ارائه می‌دهد، اما ممکن است عملکرد بهینه‌ای نداشته باشد. برای کسب‌وکارهایی که به منابع اختصاصی و عملکرد بالا نیاز دارند، سرور فیزیکی گزینه بهتری است، در حالی که برای محیط‌های با بودجه محدود و نیاز به مقیاس‌پذیری، ماشین مجازی انتخاب مناسبی خواهد بود.

در این بخش، مراحل نصب و راه‌اندازی سیستم‌عامل‌های پایه مانند CentOS، Ubuntu یا دیگر توزیع‌های لینوکس را برای استفاده به‌عنوان پلتفرم نصب Virtualizor به‌طور دقیق بررسی خواهیم کرد. این مراحل شامل انتخاب سیستم‌عامل مناسب، مراحل نصب، پیکربندی اولیه و تنظیمات ضروری برای اجرای موفقیت‌آمیز Virtualizor خواهند بود.

---

1. انتخاب سیستم‌عامل مناسب

قبل از شروع مراحل نصب، انتخاب سیستم‌عامل مناسب برای نصب Virtualizor بسیار مهم است. CentOS و Ubuntu از جمله محبوب‌ترین توزیع‌های لینوکس برای نصب Virtualizor هستند.

ویژگی‌های هر سیستم‌عامل:

• CentOS:
  • یک توزیع لینوکس پایدار و با پشتیبانی طولانی مدت است.
  • مناسب برای سرورهای با نیاز به عملکرد بالا و پایداری.
  • بسیاری از دیتاسنترها و شرکت‌های میزبانی وب از CentOS برای نصب Hypervisor ها استفاده می‌کنند.
• Ubuntu:
  • یکی از محبوب‌ترین توزیع‌ها است که دارای رابط کاربری گرافیکی (GUI) است.
  • نصب و پیکربندی آن ساده‌تر است و برای کاربران تازه‌کار نیز مناسب است.
  • برای کاربردهای توسعه و سرورهای کوچک و متوسط عالی است.
• سایر توزیع‌ها:
  • بسته به نیاز شما، می‌توانید از توزیع‌های دیگری مانند Debian یا Fedora نیز استفاده کنید.

---

2. نصب سیستم‌عامل

نصب CentOS:

1. دانلود CentOS: به سایت رسمی CentOS بروید و آخرین نسخه ISO را دانلود کنید.
2. ساخت رسانه نصب: اگر می‌خواهید سیستم‌عامل را روی یک سرور فیزیکی نصب کنید، یک USB بوتیبل با استفاده از ابزارهایی مانند Rufus بسازید.
3. بوت از USB: سرور را از USB بوت کنید و مراحل نصب را آغاز کنید.
4. پیکربندی نصب:
   • زبان و منطقه را انتخاب کنید.
   • نوع نصب (Minimal Install) را انتخاب کنید.
   • تنظیمات شبکه، پارتیشن‌بندی و تنظیمات امنیتی را طبق نیاز خود پیکربندی کنید.
5. شروع نصب: پس از پیکربندی، نصب را آغاز کنید و پس از اتمام، سیستم را راه‌اندازی مجدد کنید.

نصب Ubuntu:

1. دانلود Ubuntu: به سایت رسمی Ubuntu بروید و نسخه سروری آن (Ubuntu Server) را دانلود کنید.
2. ساخت رسانه نصب: مشابه CentOS، یک USB بوتیبل با Ubuntu بسازید.
3. بوت از USB: سرور را از USB بوت کنید و مراحل نصب را آغاز کنید.
4. پیکربندی نصب:
   • زبان و منطقه را انتخاب کنید.
   • انتخاب گزینه “Minimal Install” برای نصب نسخه کم‌حجم Ubuntu.
   • تنظیمات شبکه و پارتیشن‌بندی را انجام دهید.
5. شروع نصب: پس از اتمام پیکربندی‌ها، نصب را آغاز کنید.

---

3. پیکربندی اولیه پس از نصب

پس از نصب سیستم‌عامل، باید مراحل پیکربندی اولیه را برای راه‌اندازی صحیح سیستم انجام دهید.

برای CentOS و Ubuntu:

1. بروزرسانی سیستم:
   • برای CentOS:

     yum update -y
     

   • برای Ubuntu:

     apt update && apt upgrade -y
     

2. نصب بسته‌های ضروری: پس از نصب سیستم‌عامل، نصب بسته‌های ضروری برای کار با Virtualizor و سرور مورد نظر بسیار مهم است.
   • برای CentOS:

     yum install -y wget curl vim net-tools
     

   • برای Ubuntu:

     apt install -y wget curl vim net-tools
     

3. تنظیمات شبکه:
   • بررسی وضعیت شبکه و اطمینان از اتصال به اینترنت:

     ifconfig
     

   • برای تنظیم IP استاتیک، فایل پیکربندی شبکه را ویرایش کنید.
     • CentOS: فایل /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0 را ویرایش کنید.
     • Ubuntu: فایل /etc/netplan/00-installer-config.yaml را ویرایش کنید.

---

4. فعال‌سازی و پیکربندی Virtualizor

پس از نصب و پیکربندی سیستم‌عامل پایه، اکنون می‌توانید مراحل نصب Virtualizor را دنبال کنید.

1. دانلود و نصب Virtualizor: برای نصب Virtualizor، دستورات زیر را اجرا کنید:
   • دانلود اسکریپت نصب:

     wget http://files.virtualizor.com/install.sh
     

   • اجرای اسکریپت نصب:

     sh install.sh
     

2. پیکربندی اولیه Virtualizor: پس از نصب Virtualizor، باید تنظیمات اولیه آن را انجام دهید. از طریق صفحه وب Virtualizor به آدرس http://your-server-ip:4085 وارد شوید.
3. ورود به پنل مدیریتی: با وارد کردن نام کاربری و رمز عبور، وارد پنل مدیریت شوید و از آنجا تنظیمات لازم را انجام دهید.

---

جمع‌بندی

در این بخش مراحل نصب و راه‌اندازی سیستم‌عامل‌های پایه مانند CentOS و Ubuntu بررسی شد. انتخاب سیستم‌عامل باید بر اساس نیازهای شما انجام شود. CentOS به‌خاطر پایداری و عملکرد بالا مناسب سرورهای بزرگ و دیتاسنترهاست، در حالی که Ubuntu برای محیط‌های توسعه و کسب‌وکارهای کوچک مناسب‌تر است. پس از نصب سیستم‌عامل، تنظیمات اولیه مانند به‌روزرسانی سیستم و نصب بسته‌های ضروری انجام می‌شود تا سیستم آماده نصب و راه‌اندازی Virtualizor باشد.

یکی از مراحل مهم پس از نصب سیستم‌عامل، به‌روزرسانی آن به آخرین نسخه است. به‌روزرسانی سیستم‌عامل موجب بهبود عملکرد، افزایش امنیت و نصب بسته‌های جدید مورد نیاز می‌شود. در این بخش، نحوه به‌روزرسانی سیستم‌عامل‌های CentOS و Ubuntu به آخرین نسخه به‌طور کامل توضیح داده خواهد شد.

---

1. به‌روزرسانی سیستم‌عامل CentOS

برای به‌روزرسانی CentOS به آخرین نسخه، ابتدا باید از صحت اتصال به اینترنت و به‌روز بودن مخازن اطمینان حاصل کنید. سپس مراحل زیر را دنبال کنید:

1. بروزرسانی مخازن سیستم: ابتدا سیستم را با استفاده از دستور زیر بروزرسانی می‌کنیم تا از جدیدترین بسته‌ها و منابع اطمینان حاصل کنیم.

   yum update -y
   

2. آپگرید سیستم به نسخه جدید: اگر می‌خواهید CentOS را به آخرین نسخه اصلی آن (مثلاً از CentOS 7 به CentOS 8) ارتقا دهید، می‌توانید از ابزار centos-release استفاده کنید. ابتدا مطمئن شوید که نسخه سیستم‌عامل شما به روز است، سپس دستور زیر را برای ارتقا به نسخه جدیدتر اجرا کنید:

   yum upgrade -y
   

3. راه‌اندازی مجدد سرور: پس از اعمال به‌روزرسانی‌ها، سیستم را مجدداً راه‌اندازی کنید تا تغییرات به درستی اعمال شوند:

   reboot
   

4. بررسی نسخه فعلی سیستم‌عامل: برای اطمینان از به‌روزرسانی صحیح سیستم‌عامل، از دستور زیر برای نمایش نسخه نصب شده استفاده کنید:

   cat /etc/centos-release
   

---

2. به‌روزرسانی سیستم‌عامل Ubuntu

برای به‌روزرسانی Ubuntu، دستورالعمل مشابهی وجود دارد که شامل به‌روزرسانی بسته‌ها و ارتقا به نسخه جدیدتر است.

1. بروزرسانی مخازن سیستم: ابتدا باید سیستم را از نظر بسته‌های نصب شده به‌روز کنیم:

   apt update && apt upgrade -y
   

2. ارتقا سیستم به نسخه جدید: برای ارتقا به نسخه جدید Ubuntu (مثلاً از 20.04 به 22.04)، دستور زیر را اجرا کنید:

   do-release-upgrade
   

   در صورتی که این دستور با خطا مواجه شد، می‌توانید با نصب ابزار update-manager-core ابتدا آن را نصب کنید:

   apt install update-manager-core
   

3. راه‌اندازی مجدد سرور: پس از تکمیل به‌روزرسانی، سرور را مجدداً راه‌اندازی کنید:

   reboot
   

4. بررسی نسخه فعلی سیستم‌عامل: پس از ارتقا به نسخه جدید، از دستور زیر برای بررسی نسخه فعلی استفاده کنید:

   lsb_release -a
   

---

جمع‌بندی

به‌روزرسانی سیستم‌عامل به آخرین نسخه یک قدم مهم در حفظ امنیت و بهبود عملکرد سیستم است. برای CentOS و Ubuntu، دستورات خاصی برای به‌روزرسانی بسته‌ها و ارتقا به نسخه جدیدتر وجود دارد. پس از به‌روزرسانی، راه‌اندازی مجدد سیستم برای اعمال تغییرات الزامی است. این فرآیند کمک می‌کند تا سرور شما همیشه به‌روز، ایمن و آماده پذیرش نرم‌افزارها و ابزارهای جدید باشد.

برای نصب و راه‌اندازی Virtualizor و اطمینان از عملکرد صحیح آن، نیاز به نصب و پیکربندی برخی از ابزارها و پکیج‌های وابسته داریم. این ابزارها شامل ابزارهای مدیریتی، ابزارهای شبکه، و برخی پکیج‌ها هستند که در ادامه به توضیح نحوه نصب و پیکربندی هرکدام خواهیم پرداخت.

---

1. نصب ابزارهای مدیریتی

ابزارهای مدیریتی برای کنترل و نظارت بر سیستم و ماشین‌های مجازی ضروری هستند. این ابزارها معمولاً شامل cURL, wget, nano, و vim برای ویرایش فایل‌ها و دستورات شبکه می‌شوند. برای نصب این ابزارها، دستور زیر را اجرا کنید:

1. نصب cURL:

   yum install curl -y  # برای CentOS
   apt install curl -y  # برای Ubuntu
   

2. نصب wget:

   yum install wget -y  # برای CentOS
   apt install wget -y  # برای Ubuntu
   

3. نصب nano و vim (ویرایشگرهای متنی):

   yum install nano vim -y  # برای CentOS
   apt install nano vim -y  # برای Ubuntu
   

---

2. نصب ابزارهای شبکه

ابزارهای شبکه برای پیکربندی اتصال شبکه و برقراری ارتباط بین ماشین‌های مجازی و شبکه‌های خارجی ضروری هستند. ابزارهایی مانند net-tools, ifconfig, و iptables از جمله ابزارهای مهم در این زمینه هستند.

1. نصب net-tools:

   yum install net-tools -y  # برای CentOS
   apt install net-tools -y  # برای Ubuntu
   

2. نصب iptables:

   yum install iptables -y  # برای CentOS
   apt install iptables -y  # برای Ubuntu
   

3. راه‌اندازی و تنظیم فایروال: برای اطمینان از این‌که فایروال سرور به درستی پیکربندی شده است و دسترسی به پورت‌های مورد نظر برای Virtualizor باز است، باید پیکربندی فایروال را بررسی و تنظیم کنید.
   • برای CentOS:

     systemctl start firewalld
     systemctl enable firewalld
     firewall-cmd --zone=public --add-port=4080/tcp --permanent
     firewall-cmd --reload
     

   • برای Ubuntu:

     ufw allow 4080/tcp
     ufw enable
     

---

3. نصب پکیج‌های وابسته

برای اطمینان از نصب صحیح Virtualizor و عملکرد صحیح آن، باید پکیج‌های وابسته‌ای مثل PHP, MySQL, و Apache یا Nginx را نصب و پیکربندی کنید. این پکیج‌ها به‌طور معمول در نصب‌های اولیه Virtualizor مورد نیاز هستند.

1. نصب PHP:

   yum install php php-cli php-mysql -y  # برای CentOS
   apt install php php-cli php-mysql -y  # برای Ubuntu
   

2. نصب MySQL: برای نصب MySQL می‌توانید از دستورات زیر استفاده کنید:
   • برای CentOS:

     yum install mysql-server -y
     systemctl start mysqld
     systemctl enable mysqld
     

   • برای Ubuntu:

     apt install mysql-server -y
     systemctl start mysql
     systemctl enable mysql
     

3. نصب Apache (وب سرور): برای نصب وب‌سرور Apache، از دستورات زیر استفاده کنید:
   • برای CentOS:

     yum install httpd -y
     systemctl start httpd
     systemctl enable httpd
     

   • برای Ubuntu:

     apt install apache2 -y
     systemctl start apache2
     systemctl enable apache2
     

4. نصب Nginx (اختیاری برای استفاده به‌جای Apache): در صورتی که بخواهید از Nginx به‌جای Apache استفاده کنید:
   • برای CentOS:

     yum install nginx -y
     systemctl start nginx
     systemctl enable nginx
     

   • برای Ubuntu:

     apt install nginx -y
     systemctl start nginx
     systemctl enable nginx
     

---

4. نصب ابزارهای ذخیره‌سازی

اگر قرار است ماشین‌های مجازی شما نیاز به استفاده از ذخیره‌سازی اختصاصی داشته باشند، باید ابزارهای ذخیره‌سازی مانند LVM, ZFS, یا NFS را نصب کنید.

1. نصب LVM: برای نصب LVM روی سرور، از دستور زیر استفاده کنید:

   yum install lvm2 -y  # برای CentOS
   apt install lvm2 -y  # برای Ubuntu
   

2. نصب NFS: برای نصب NFS جهت استفاده از ذخیره‌سازی شبکه، دستور زیر را اجرا کنید:

   yum install nfs-utils -y  # برای CentOS
   apt install nfs-common -y  # برای Ubuntu
   

---

جمع‌بندی

نصب و پیکربندی پیش‌نیازها برای نصب و راه‌اندازی Virtualizor از اهمیت بالایی برخوردار است. ابزارهای مدیریتی، ابزارهای شبکه، و پکیج‌های وابسته برای عملکرد صحیح سیستم ضروری هستند. با نصب و پیکربندی این ابزارها، شما می‌توانید از عملکرد بهینه سرور و ماشین‌های مجازی خود اطمینان حاصل کنید. همچنین توجه به پیکربندی فایروال و شبکه به‌منظور جلوگیری از مشکلات امنیتی و ارتباطی بسیار حائز اهمیت است.

برای نصب و راه‌اندازی Virtualizor، ابتدا باید نسخه‌ی جدیدترین نرم‌افزار را از وب‌سایت رسمی دانلود کنید. در این بخش، نحوه دانلود و دریافت آخرین نسخه Virtualizor را به شما توضیح خواهیم داد.

---

1. مراجعه به وب‌سایت رسمی Virtualizor

برای دریافت آخرین نسخه Virtualizor، ابتدا باید به وب‌سایت رسمی آن مراجعه کنید. آدرس وب‌سایت رسمی به شرح زیر است:

Virtualizor Official Website

در این سایت، شما می‌توانید نسخه‌های مختلف Virtualizor برای سیستم‌عامل‌های مختلف را مشاهده کرده و فایل مورد نظر را دانلود کنید.

---

2. دانلود آخرین نسخه برای سیستم‌عامل مورد نظر

بعد از ورود به وب‌سایت، نسخه مناسب برای سیستم‌عامل خود را انتخاب کنید. برای مثال، اگر قصد دارید Virtualizor را روی یک سرور CentOS یا Ubuntu نصب کنید، باید نسخه مناسب را از لیست دانلودها انتخاب نمایید.

• برای CentOS / RHEL: نسخه‌ای که با سیستم‌عامل شما سازگار است را از بخش دانلودهای سایت انتخاب کنید.
• برای Ubuntu / Debian: نسخه سازگار با این سیستم‌عامل‌ها را از همان بخش انتخاب کنید.

---

3. دانلود از طریق دستور خط فرمان

برای دانلود آخرین نسخه Virtualizor از طریق خط فرمان، می‌توانید از دستور wget استفاده کنید. ابتدا آدرس دانلود مربوط به نسخه سیستم‌عامل خود را از وب‌سایت پیدا کرده و سپس دستور زیر را اجرا کنید:

• برای CentOS/RHEL:

  wget http://files.virtualizor.com/install.sh
  

• برای Ubuntu/Debian:

  wget http://files.virtualizor.com/install.sh
  

این دستور فایل نصب را از سرور Virtualizor دانلود خواهد کرد.

---

4. تأیید و بررسی فایل دانلودی

بعد از دانلود فایل install.sh، می‌توانید بررسی کنید که فایل به درستی دانلود شده است یا خیر. برای این کار از دستور زیر استفاده کنید:

ls -lh install.sh

در صورتی که فایل با حجم مناسب دانلود شده باشد، آماده نصب است.

---

جمع‌بندی

برای نصب Virtualizor، ابتدا باید به وب‌سایت رسمی مراجعه کرده و آخرین نسخه سازگار با سیستم‌عامل خود را دانلود کنید. شما همچنین می‌توانید از طریق خط فرمان با استفاده از ابزار wget فایل نصب را دانلود کنید. پس از دانلود فایل، می‌توانید مراحل نصب را ادامه دهید.

برای نصب Virtualizor روی سیستم‌عامل‌های CentOS یا Ubuntu، شما باید مراحل زیر را دنبال کنید. در این بخش، تمام مراحل نصب به صورت گام به گام و با استفاده از دستورات خط فرمان توضیح داده خواهد شد.

---

1. دانلود فایل نصب Virtualizor

قبل از هر چیز، باید فایل نصب Virtualizor را دانلود کنید. برای این کار از دستور wget استفاده کنید:

• برای CentOS/RHEL:

  wget http://files.virtualizor.com/install.sh
  

• برای Ubuntu/Debian:

  wget http://files.virtualizor.com/install.sh
  

این دستور فایل install.sh را از سرور رسمی Virtualizor دانلود می‌کند.

---

2. تغییر مجوزهای فایل نصب

پس از دانلود فایل، باید مجوزهای لازم را برای اجرای آن فراهم کنید. از دستور زیر برای تغییر مجوز استفاده کنید:

chmod +x install.sh

این دستور اجازه می‌دهد که فایل نصب به‌صورت اجرایی درآید.

---

3. اجرای فایل نصب

پس از آنکه فایل به‌صورت اجرایی در آمد، باید آن را اجرا کنید. برای این کار دستور زیر را وارد کنید:

./install.sh

این دستور فرآیند نصب Virtualizor را شروع می‌کند. در حین نصب، سیستم از شما می‌خواهد که برخی تنظیمات را تأیید کنید، از جمله انتخاب نوع نصب (برای مثال، نصب Virtualizor به‌عنوان مدیریت اصلی ماشین‌های مجازی).

---

4. وارد کردن اطلاعات لایسنس

در حین نصب، از شما خواسته می‌شود که کلید لایسنس خود را وارد کنید. این کلید را باید از سایت رسمی Virtualizor دریافت کرده باشید. برای وارد کردن کلید لایسنس، کافی است آن را در فیلد مربوطه وارد کنید و مراحل را ادامه دهید.

---

5. اتمام نصب

بعد از وارد کردن اطلاعات لایسنس و اتمام مراحل نصب، Virtualizor نصب شده و آماده استفاده خواهد بود. پس از اتمام نصب، شما می‌توانید برای دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor از طریق مرورگر خود به آدرس زیر بروید:

https://your-server-ip:4085

در اینجا your-server-ip آدرس IP سرور شما است.

---

6. تنظیمات اولیه پس از نصب

پس از نصب، شما می‌توانید تنظیمات اولیه را انجام دهید. برای این کار، می‌توانید وارد پنل مدیریت شوید و تنظیمات مختلفی مانند ایجاد ماشین‌های مجازی، مدیریت منابع، و پیکربندی شبکه را انجام دهید.

---

جمع‌بندی

نصب Virtualizor بر روی CentOS یا Ubuntu به‌راحتی با استفاده از دستورات خط فرمان امکان‌پذیر است. ابتدا باید فایل نصب را دانلود کرده، سپس آن را با دستور chmod به‌صورت اجرایی درآورده و با استفاده از دستور ./install.sh نصب را شروع کنید. پس از اتمام نصب، شما باید اطلاعات لایسنس را وارد کرده و تنظیمات اولیه را انجام دهید.

برای نصب Virtualizor روی سیستم‌عامل CentOS، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید که به‌طور مستقیم فایل نصب را از اینترنت دانلود کرده و نصب را شروع می‌کند:

---

1. اجرای دستور نصب

ابتدا باید دستور زیر را در ترمینال وارد کنید تا اسکریپت نصب به‌طور خودکار دانلود و اجرا شود:

sh <(curl -s https://www.virtualizor.com/install.sh)

این دستور به صورت زیر عمل می‌کند:

• دستور curl برای دانلود اسکریپت نصب از سایت رسمی Virtualizor به کار می‌رود.
• سپس با استفاده از دستور sh، اسکریپت دانلود شده اجرا می‌شود.

---

2. تأیید نصب و اجرای مراحل آن

پس از اجرای دستور بالا، نصب Virtualizor شروع می‌شود و سیستم از شما خواسته می‌شود که چند تنظیمات اولیه را تأیید کنید، مانند انتخاب نوع نصب و وارد کردن کلید لایسنس خود.

---

3. وارد کردن کلید لایسنس

در طول فرآیند نصب، سیستم از شما خواسته می‌شود تا کلید لایسنس خود را وارد کنید. این کلید را باید از وب‌سایت رسمی Virtualizor دریافت کرده باشید.

---

4. دسترسی به پنل مدیریت

بعد از اتمام نصب، شما می‌توانید وارد پنل مدیریتی Virtualizor شوید. برای دسترسی به پنل مدیریت، از مرورگر وب خود به آدرس زیر بروید:

https://your-server-ip:4085

در اینجا your-server-ip باید به آدرس IP سرور شما اشاره داشته باشد.

---

جمع‌بندی

نصب Virtualizor بر روی CentOS بسیار ساده است و می‌توان از دستور sh <(curl -s https://www.virtualizor.com/install.sh) برای دانلود و نصب آن استفاده کرد. این دستور به‌طور خودکار اسکریپت نصب را دانلود کرده و آن را اجرا می‌کند. پس از وارد کردن کلید لایسنس و اتمام مراحل نصب، شما می‌توانید به پنل مدیریت Virtualizor دسترسی داشته باشید.

برای نصب Virtualizor روی سیستم‌عامل Ubuntu، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید که اسکریپت نصب را دانلود کرده و به‌طور خودکار اجرا می‌کند:

---

1. اجرای دستور نصب

برای شروع فرآیند نصب Virtualizor، دستور زیر را در ترمینال وارد کنید:

wget -N http://files.virtualizor.com/install.sh && sh install.sh

در این دستور:

• دستور wget برای دانلود اسکریپت نصب از وب‌سایت رسمی Virtualizor استفاده می‌شود.
• دستور sh برای اجرای اسکریپت دانلود شده به کار می‌رود.

---

2. تأیید نصب و وارد کردن کلید لایسنس

پس از اجرای دستور بالا، فرآیند نصب آغاز می‌شود و سیستم از شما خواسته می‌شود تا اطلاعات مورد نیاز را وارد کنید. یکی از این اطلاعات، کلید لایسنس است که باید از وب‌سایت Virtualizor دریافت کرده باشید.

---

3. دسترسی به پنل مدیریت

بعد از اتمام نصب، برای دسترسی به پنل مدیریتی Virtualizor، از مرورگر خود به آدرس زیر بروید:

https://your-server-ip:4085

در اینجا your-server-ip به آدرس IP سرور شما اشاره دارد.

---

جمع‌بندی

نصب Virtualizor در Ubuntu به سادگی با استفاده از دستور wget -N http://files.virtualizor.com/install.sh && sh install.sh انجام می‌شود. این دستور اسکریپت نصب را از وب‌سایت رسمی دانلود کرده و آن را اجرا می‌کند. پس از وارد کردن کلید لایسنس و تکمیل مراحل نصب، شما می‌توانید به پنل مدیریتی Virtualizor دسترسی داشته باشید.

پس از نصب Virtualizor روی سیستم، لازم است تا اطمینان حاصل کنید که فرآیند نصب به درستی انجام شده است و سیستم به‌طور کامل آماده استفاده است. برای این منظور، چندین گام کلیدی وجود دارد که باید به‌دقت انجام دهید.

---

1. بررسی وضعیت سرویس‌های Virtualizor

برای اطمینان از این که Virtualizor به درستی نصب و راه‌اندازی شده است، ابتدا باید وضعیت سرویس‌های مربوطه را بررسی کنید. برای این کار، از دستورات زیر استفاده کنید:

systemctl status virtualizor

این دستور وضعیت سرویس Virtualizor را نمایش می‌دهد و شما می‌توانید از طریق آن بررسی کنید که سرویس در حال اجرا است یا خیر.

اگر سرویس در حال اجرا نباشد، می‌توانید آن را با دستور زیر راه‌اندازی کنید:

systemctl start virtualizor

همچنین برای راه‌اندازی خودکار سرویس در هنگام بوت، از دستور زیر استفاده کنید:

systemctl enable virtualizor

---

2. بررسی فایل‌های لاگ

برای شناسایی مشکلات احتمالی یا خطاها، می‌توانید فایل‌های لاگ Virtualizor را بررسی کنید. لاگ‌های مربوط به نصب و اجرای برنامه معمولاً در مسیر زیر قرار دارند:

/var/log/virtualizor/

شما می‌توانید با استفاده از دستور cat یا tail به‌راحتی فایل‌های لاگ را مشاهده کنید:

tail -f /var/log/virtualizor/install.log

این دستور آخرین خطای نصب را در زمان واقعی نمایش می‌دهد.

---

3. دسترسی به پنل مدیریت

برای اطمینان از تکمیل موفقیت‌آمیز فرآیند نصب، به پنل مدیریتی Virtualizor وارد شوید. برای این کار، آدرس زیر را در مرورگر خود وارد کنید:

https://your-server-ip:4085

در اینجا your-server-ip آدرس IP سرور شما است. بعد از وارد کردن اطلاعات لاگین، باید به پنل مدیریتی دسترسی پیدا کنید. اگر به پنل وارد شدید، نشان‌دهنده این است که نصب موفقیت‌آمیز بوده است.

---

4. تست ایجاد یک ماشین مجازی

یکی دیگر از روش‌های مؤثر برای اطمینان از عملکرد صحیح Virtualizor، ایجاد یک ماشین مجازی است. با استفاده از پنل مدیریتی، یک ماشین مجازی جدید بسازید و مطمئن شوید که فرآیند ایجاد و راه‌اندازی ماشین مجازی به‌درستی انجام می‌شود.

---

جمع‌بندی

برای اطمینان از نصب صحیح Virtualizor، ابتدا باید وضعیت سرویس‌ها را بررسی کرده و از اجرای آن اطمینان حاصل کنید. سپس با بررسی فایل‌های لاگ از نبود خطا اطمینان پیدا کنید و در نهایت به پنل مدیریتی دسترسی پیدا کرده و یک ماشین مجازی ایجاد کنید. این مراحل به شما کمک می‌کند تا از تکمیل موفقیت‌آمیز نصب Virtualizor اطمینان حاصل کنید.

پس از نصب موفقیت‌آمیز Virtualizor، برای مدیریت ماشین‌های مجازی و انجام تنظیمات مختلف، باید وارد پنل مدیریتی شوید. این پنل از طریق مرورگر وب در دسترس است و دسترسی به آن از طریق آدرس IP سرور و پورت مشخص صورت می‌گیرد.

---

1. آدرس پنل مدیریت

برای دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor، آدرس سرور خود را به همراه پورت 4085 وارد کنید:

https://your-server-ip:4085

در اینجا your-server-ip آدرس IP سرور شما است که Virtualizor بر روی آن نصب شده است. توجه داشته باشید که از HTTPS برای اتصال امن استفاده می‌شود، بنابراین پورت 4085 باید باز باشد.

---

2. ورود به پنل با استفاده از اطلاعات کاربری

پس از وارد کردن آدرس پنل، صفحه ورود به پنل برای شما باز خواهد شد. در این صفحه باید نام کاربری و رمز عبور خود را وارد کنید. به‌طور پیش‌فرض، پس از نصب Virtualizor، اطلاعات ورود به شرح زیر است:

• نام کاربری: admin
• رمز عبور: در هنگام نصب به شما نمایش داده می‌شود و یا می‌توانید آن را از طریق فایل لاگ یا دستور زیر مشاهده کنید:

cat /root/virtualizor_installation.log | grep "admin password"

این دستور به شما رمز عبور پیش‌فرض admin را نمایش می‌دهد.

---

3. تنظیمات اولیه پس از ورود

پس از ورود به پنل Virtualizor، چندین تنظیم اولیه باید انجام شود تا پنل کاملاً آماده به کار باشد:

• تغییر رمز عبور پیش‌فرض: اولین اقدام بعد از ورود، تغییر رمز عبور پیش‌فرض برای امنیت بیشتر است. برای این کار به بخش تنظیمات پنل بروید و رمز عبور جدید خود را وارد کنید.
• تنظیمات شبکه: ممکن است نیاز به پیکربندی شبکه سرور و تعیین آدرس‌های IP و تنظیمات مرتبط با آن داشته باشید.
• تنظیمات منابع: بررسی منابع سیستم (CPU، RAM، فضای دیسک) و تنظیمات ماشین‌های مجازی.

---

4. رفع مشکلات احتمالی

اگر در فرآیند ورود به پنل با مشکلی مواجه شدید، می‌توانید مراحل زیر را بررسی کنید:

• اطمینان از فعال بودن سرویس Virtualizor: بررسی کنید که سرویس Virtualizor در حال اجرا باشد.

systemctl status virtualizor

• اطمینان از باز بودن پورت 4085 در فایروال: ممکن است نیاز به باز کردن پورت 4085 در فایروال سرور باشد. برای این کار از دستورات زیر استفاده کنید:

برای فایروال firewalld:

firewall-cmd --permanent --add-port=4085/tcp
firewall-cmd --reload

برای فایروال iptables:

iptables -A INPUT -p tcp --dport 4085 -j ACCEPT
service iptables save

---

5. بررسی وضعیت دسترسی به پنل

پس از انجام تنظیمات اولیه و رفع مشکلات احتمالی، دوباره تلاش کنید تا وارد پنل مدیریت شوید. اگر همه چیز به درستی پیکربندی شده باشد، باید دسترسی کامل به پنل Virtualizor را داشته باشید.

---

جمع‌بندی

ورود به پنل مدیریت Virtualizor از طریق مرورگر و آدرس IP سرور با پورت 4085 انجام می‌شود. پس از ورود، اطلاعات کاربری پیش‌فرض را وارد کرده و سپس به تنظیمات اولیه پرداخته تا محیط مدیریت آماده استفاده شود. همچنین برای حل مشکلات ورود، بررسی سرویس‌ها و تنظیمات فایروال بسیار مهم است.

پس از نصب و راه‌اندازی Virtualizor، انجام تنظیمات اولیه سرور برای بهبود کارایی و جلوگیری از مشکلات احتمالی در آینده بسیار مهم است. این تنظیمات شامل تغییر نام سرور، پیکربندی زمان، و تنظیمات منطقه زمانی می‌شود.

---

1. تغییر نام سرور (Hostname)

تغییر نام سرور یکی از اولین تنظیمات مهم است که باید انجام دهید. برای تغییر نام سرور، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

در CentOS و RHEL:

hostnamectl set-hostname new-hostname

در Ubuntu:

hostnamectl set-hostname new-hostname

در این دستور، new-hostname را با نام جدید سرور خود جایگزین کنید.

بعد از تغییر نام سرور، فایل‌های سیستم مانند /etc/hosts را بررسی کنید تا نام سرور به‌درستی به‌روز شود. برای این کار:

nano /etc/hosts

در این فایل، خطی که نام سرور قبلی را شامل می‌شود را پیدا کرده و آن را به نام جدید تغییر دهید.

---

2. تنظیم زمان و تاریخ (Time and Date Settings)

تنظیم صحیح زمان و تاریخ در سرور برای هماهنگی با دیگر سیستم‌ها و همچنین ثبت دقیق رویدادهای لاگ، اهمیت زیادی دارد.

برای بررسی تنظیمات زمان فعلی از دستور زیر استفاده کنید:

timedatectl

برای تنظیم تاریخ و زمان، از دستور زیر استفاده کنید:

timedatectl set-time "YYYY-MM-DD HH:MM:SS"

در اینجا YYYY-MM-DD باید تاریخ فعلی و HH:MM:SS زمان را نشان دهد.

---

3. تنظیم منطقه زمانی (Timezone)

برای تنظیم منطقه زمانی سرور، ابتدا باید منطقه زمانی مناسب را انتخاب کنید. به‌طور پیش‌فرض، سیستم ممکن است منطقه زمانی پیش‌فرض را نداشته باشد که ممکن است باعث مشکلات در هماهنگی زمان‌ها شود.

برای مشاهده منطقه زمانی فعلی از دستور زیر استفاده کنید:

timedatectl show --property=Timezone

برای تغییر منطقه زمانی به منطقه‌ای خاص، از دستور زیر استفاده کنید:

timedatectl set-timezone "Region/City"

برای مثال، اگر می‌خواهید منطقه زمانی سرور را به تهران (Asia/Tehran) تغییر دهید:

timedatectl set-timezone Asia/Tehran

برای مشاهده لیست مناطق زمانی معتبر، از دستور زیر استفاده کنید:

timedatectl list-timezones

---

4. بررسی و اطمینان از تنظیمات

پس از اعمال تغییرات در نام سرور، زمان و منطقه زمانی، برای اطمینان از درست بودن تنظیمات، از دستور زیر استفاده کنید:

timedatectl
hostnamectl

این دستورات به شما اطلاعات مربوط به تنظیمات زمان، تاریخ، منطقه زمانی و نام سرور را نمایش می‌دهند.

---

جمع‌بندی

انجام تنظیمات اولیه سرور شامل تغییر نام سرور، پیکربندی زمان و تنظیمات منطقه زمانی است که برای عملکرد درست سیستم و هماهنگی با سایر سیستم‌ها ضروری است. با استفاده از دستورات hostnamectl و timedatectl می‌توان این تنظیمات را انجام داد و پس از آن با بررسی صحت تنظیمات از عملکرد درست سیستم اطمینان حاصل کرد.

برای دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor و انجام پیکربندی‌های آن از طریق شبکه، باید آدرس IP سرور به‌درستی تنظیم شده باشد. همچنین باید از تنظیمات فایروال و سایر تنظیمات شبکه اطمینان حاصل کنید تا دسترسی به پنل مدیریت برای کاربران مجاز امکان‌پذیر باشد.

---

1. تنظیم آدرس IP ثابت

برای پیکربندی آدرس IP ثابت در سرور، باید ابتدا فایل تنظیمات شبکه را ویرایش کنید. بسته به سیستم‌عامل شما، فایل‌های تنظیمات شبکه متفاوت خواهند بود.

در CentOS و RHEL:

در ابتدا باید به فایل تنظیمات کارت شبکه بروید:

nano /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0

در این فایل، موارد زیر را تنظیم کنید:

BOOTPROTO=static
ONBOOT=yes
IPADDR=your_ip_address
NETMASK=your_netmask
GATEWAY=your_gateway
DNS1=your_dns

• IPADDR: آدرس IP مورد نظر برای سرور
• NETMASK: ماسک شبکه (برای مثال، 255.255.255.0)
• GATEWAY: آدرس دروازه (Gateway)
• DNS1: آدرس سرور DNS

پس از ذخیره تغییرات، شبکه را مجدداً راه‌اندازی کنید:

systemctl restart network

در Ubuntu:

در Ubuntu، فایل تنظیمات شبکه به شکل زیر است:

nano /etc/netplan/01-netcfg.yaml

در این فایل، آدرس IP ثابت خود را تنظیم کنید:

network:
  version: 2
  renderer: networkd
  ethernets:
    eth0:
      dhcp4: no
      addresses:
        - your_ip_address/24
      gateway4: your_gateway
      nameservers:
        addresses:
          - your_dns

پس از اعمال تغییرات، برای بارگذاری تنظیمات از دستور زیر استفاده کنید:

netplan apply

---

2. تنظیمات فایروال برای دسترسی به پنل Virtualizor

برای اینکه دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor محدود به آدرس‌های IP مجاز باشد، باید تنظیمات فایروال را به‌درستی پیکربندی کنید. فایروال سرور باید به گونه‌ای پیکربندی شود که دسترسی به پورت‌های لازم برای پنل مدیریت Virtualizor را فراهم کند.

برای تنظیم فایروال با استفاده از firewalld در CentOS/RHEL، دستورات زیر را اجرا کنید:

# باز کردن پورت 4084 برای دسترسی به پنل مدیریت
firewall-cmd --zone=public --add-port=4084/tcp --permanent
firewall-cmd --reload

برای بررسی وضعیت فایروال و اطمینان از باز بودن پورت، از دستور زیر استفاده کنید:

firewall-cmd --list-all

در Ubuntu، از UFW برای تنظیم فایروال استفاده می‌شود:

# باز کردن پورت 4084
ufw allow 4084/tcp
ufw reload

برای بررسی وضعیت فایروال:

ufw status

---

3. بررسی دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor

پس از انجام تنظیمات شبکه و فایروال، برای بررسی دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor از طریق مرورگر وب، آدرس IP سرور خود را همراه با پورت 4084 وارد کنید:

http://your_ip_address:4084

پس از وارد کردن آدرس، باید به صفحه ورود پنل مدیریت Virtualizor هدایت شوید. برای ورود، از نام کاربری و رمز عبور پیش‌فرض استفاده کنید که پس از نصب Virtualizor از طریق خط فرمان در دسترس است.

---

جمع‌بندی

پیکربندی آدرس IP ثابت برای دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor و تنظیمات فایروال برای باز کردن پورت‌های مورد نیاز، از مراحل کلیدی برای دسترسی به سیستم از طریق شبکه هستند. با تنظیمات صحیح آدرس IP و پیکربندی فایروال، می‌توان از دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor اطمینان حاصل کرده و امنیت سیستم را نیز حفظ نمود.

برای دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor از طریق نام دامنه (DNS) به‌جای استفاده از آدرس IP مستقیم، باید تنظیمات مربوط به DNS سرور و ایجاد رکوردهای DNS مناسب را انجام دهید. این کار معمولاً در محیط‌هایی با چندین سرور یا در صورت استفاده از یک دامنه اختصاصی انجام می‌شود.

---

1. تنظیم DNS سرور در سیستم

در ابتدا باید سیستم‌عامل سرور خود را طوری پیکربندی کنید که از یک DNS سرور معتبر برای تبدیل نام دامنه به آدرس IP استفاده کند.

در CentOS و RHEL:

برای ویرایش تنظیمات DNS، فایل /etc/resolv.conf را باز کنید:

nano /etc/resolv.conf

در این فایل، باید آدرس‌های DNS سرور خود را اضافه کنید. به عنوان مثال:

nameserver 8.8.8.8
nameserver 8.8.4.4

این آدرس‌ها مربوط به DNS سرورهای گوگل هستند. شما می‌توانید از DNS سرورهای دیگری نیز استفاده کنید، مانند DNS سرورهای شرکت‌ها یا ISP خود.

پس از ذخیره تغییرات، برای اعمال تنظیمات لازم است فایل را ذخیره و بسته کنید.

در Ubuntu:

در Ubuntu، تنظیمات DNS در فایل /etc/netplan/*.yaml قرار دارد. این فایل را با ویرایش زیر تنظیم کنید:

nano /etc/netplan/01-netcfg.yaml

در بخش nameservers آدرس‌های DNS سرور خود را وارد کنید:

network:
  version: 2
  renderer: networkd
  ethernets:
    eth0:
      dhcp4: no
      addresses:
        - your_ip_address/24
      gateway4: your_gateway
      nameservers:
        addresses:
          - 8.8.8.8
          - 8.8.4.4

پس از ذخیره و بستن فایل، تنظیمات را با دستور زیر اعمال کنید:

netplan apply

---

2. ایجاد رکوردهای DNS برای دامنه Virtualizor

برای اینکه بتوانید به پنل مدیریت Virtualizor از طریق نام دامنه دسترسی پیدا کنید، باید رکوردهای DNS مربوط به آن دامنه را ایجاد کنید. این رکوردها معمولاً در پنل مدیریت DNS سرویس‌دهنده دامنه شما (مانند Cloudflare، GoDaddy یا هر سرویس‌دهنده دیگری) تنظیم می‌شوند.

رکوردهای DNS معمولی شامل موارد زیر هستند:

• A Record: این رکورد IP سرور را به نام دامنه مربوطه متصل می‌کند.
• CNAME Record: این رکورد نام دامنه مستعار (Alias) برای دسترسی به دامنه اصلی ایجاد می‌کند.

برای ایجاد رکورد A:

فرض کنید نام دامنه شما yourdomain.com است و آدرس IP سرور شما your_ip_address است. رکورد A به‌صورت زیر تنظیم می‌شود:

1. وارد پنل مدیریت دامنه خود شوید.
2. به بخش DNS Management بروید.
3. رکورد A جدید ایجاد کنید:
   • نام (Name): virtualizor (نام زیر دامنه)
   • نوع رکورد (Type): A
   • مقدار (Value): your_ip_address (آدرس IP سرور)

این رکورد باعث می‌شود که دسترسی به virtualizor.yourdomain.com امکان‌پذیر باشد.

برای ایجاد رکورد CNAME (اختیاری):

اگر می‌خواهید یک نام مستعار برای دامنه خود ایجاد کنید، مانند vz.yourdomain.com که به دامنه اصلی متصل شود، از رکورد CNAME استفاده کنید:

1. رکورد CNAME ایجاد کنید:
   • نام (Name): vz (نام مستعار)
   • نوع رکورد (Type): CNAME
   • مقدار (Value): virtualizor.yourdomain.com (نام دامنه اصلی)

این رکورد باعث می‌شود که دسترسی به vz.yourdomain.com مستقیماً به virtualizor.yourdomain.com هدایت شود.

---

3. بررسی و آزمایش رکوردهای DNS

برای بررسی اینکه رکوردهای DNS به درستی تنظیم شده‌اند، می‌توانید از دستور dig یا nslookup استفاده کنید.

با استفاده از دستور dig:

dig virtualizor.yourdomain.com

این دستور باید IP سرور شما را برگرداند.

با استفاده از دستور nslookup:

nslookup virtualizor.yourdomain.com

اگر همه چیز به درستی پیکربندی شده باشد، باید آدرس IP مربوط به سرور شما نمایش داده شود.

---

4. تنظیمات فایروال برای دسترسی از طریق DNS

اگر از DNS برای دسترسی به پنل Virtualizor استفاده می‌کنید، باید اطمینان حاصل کنید که فایروال سرور تنظیم شده است تا از طریق نام دامنه دسترسی به پورت‌های مربوطه (پورت 4084 برای پنل مدیریت Virtualizor) را ممکن سازد.

برای باز کردن پورت 4084 در فایروال، از دستورات زیر استفاده کنید:

در CentOS/RHEL (firewalld):

firewall-cmd --zone=public --add-port=4084/tcp --permanent
firewall-cmd --reload

در Ubuntu (ufw):

ufw allow 4084/tcp
ufw reload

---

جمع‌بندی

برای دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor از طریق نام دامنه، ابتدا باید تنظیمات DNS سرور خود را پیکربندی کرده و رکوردهای DNS مناسب ایجاد کنید. همچنین، فایروال سرور باید به‌درستی تنظیم شده باشد تا دسترسی به پورت‌های مربوط به پنل مدیریت امکان‌پذیر باشد. این کار باعث می‌شود که دسترسی به Virtualizor ساده‌تر و از طریق دامنه‌های آسان‌تر انجام شود.

برای افزایش امنیت سرور و جلوگیری از دسترسی‌های غیرمجاز به پنل Virtualizor و سایر بخش‌های سیستم، ایجاد حساب‌های کاربری مناسب و پیکربندی امنیتی اولیه ضروری است. یکی از اولین اقداماتی که باید انجام دهید، ایجاد یک حساب کاربری مدیر سیستم (Admin) برای دسترسی ایمن به سرور است.

---

1. ایجاد حساب کاربری جدید

برای ایجاد یک حساب کاربری جدید به‌عنوان مدیر، باید از دستور useradd استفاده کنید. ابتدا وارد سرور خود شوید و دستور زیر را برای ایجاد یک کاربر جدید وارد کنید:

sudo useradd -m adminuser

در اینجا adminuser نام کاربری است که شما می‌خواهید به‌عنوان مدیر سیستم انتخاب کنید. گزینه -m باعث ایجاد دایرکتوری خانگی برای کاربر جدید خواهد شد.

---

2. تنظیم رمز عبور قوی برای حساب کاربری

پس از ایجاد حساب کاربری، باید یک رمز عبور قوی برای آن تنظیم کنید. برای این کار از دستور passwd استفاده کنید:

sudo passwd adminuser

در اینجا شما باید رمز عبور جدید برای کاربر adminuser وارد کنید و آن را تأیید نمایید. به یاد داشته باشید که رمز عبور باید ترکیبی از حروف بزرگ و کوچک، اعداد و نمادها باشد تا از امنیت بالاتری برخوردار باشد.

---

3. افزودن کاربر به گروه wheel یا sudo

برای اینکه کاربر جدید دسترسی‌های مدیریتی داشته باشد و بتواند دستورات با دسترسی روت را اجرا کند، باید این کاربر را به گروه wheel (در CentOS/RHEL) یا گروه sudo (در Ubuntu) اضافه کنید.

برای CentOS/RHEL:

sudo usermod -aG wheel adminuser

برای Ubuntu:

sudo usermod -aG sudo adminuser

این دستور باعث می‌شود که کاربر adminuser اجازه اجرای دستورات با دسترسی روت را داشته باشد.

---

4. پیکربندی دسترسی‌های SSH

برای مدیریت امنیت بیشتر، توصیه می‌شود که دسترسی SSH فقط از طریق کلیدهای عمومی (Public Key) به جای استفاده از رمز عبور انجام شود. این کار سطح امنیتی سرور شما را افزایش می‌دهد.

الف. ایجاد کلید SSH جدید (در صورت نداشتن):

در سیستم محلی خود، دستور زیر را برای ایجاد یک جفت کلید SSH اجرا کنید:

ssh-keygen -t rsa -b 2048

پس از اجرای این دستور، شما باید محل ذخیره کلید را انتخاب کنید. پس از ایجاد کلید، فایل کلید عمومی id_rsa.pub در محل مشخص شده ذخیره می‌شود.

ب. کپی کردن کلید عمومی به سرور:

برای کپی کردن کلید عمومی به سرور، از دستور ssh-copy-id استفاده کنید:

ssh-copy-id adminuser@your_server_ip

این دستور کلید عمومی شما را به فایل authorized_keys در دایرکتوری ~/.ssh/ کاربر adminuser در سرور کپی می‌کند.

---

5. غیر فعال کردن دسترسی SSH با استفاده از رمز عبور

برای تقویت بیشتر امنیت، بهتر است که دسترسی SSH با استفاده از رمز عبور را غیرفعال کنید تا فقط از کلیدهای عمومی برای احراز هویت استفاده شود.

برای این کار، فایل پیکربندی SSH را ویرایش کنید:

sudo nano /etc/ssh/sshd_config

سپس خط زیر را پیدا کرده و مقدار آن را به no تغییر دهید:

PasswordAuthentication no

پس از ذخیره و بستن فایل، سرویس SSH را مجدداً راه‌اندازی کنید تا تغییرات اعمال شوند:

sudo systemctl restart sshd

---

6. پیکربندی فایروال برای محدود کردن دسترسی

برای افزایش امنیت، باید دسترسی‌های ورودی به سرور را محدود کنید. این کار به ویژه در صورتی مفید است که بخواهید دسترسی به پنل Virtualizor یا SSH را تنها از آی‌پی‌های خاص مجاز کنید.

در CentOS/RHEL (با استفاده از firewalld):

برای اجازه دادن دسترسی به SSH فقط از یک آی‌پی خاص، دستور زیر را وارد کنید:

sudo firewall-cmd --zone=public --add-rich-rule='rule family="ipv4" source address="your_ip_address" service name="ssh" accept' --permanent
sudo firewall-cmd --reload

در Ubuntu (با استفاده از ufw):

برای اجازه دادن دسترسی به SSH فقط از آی‌پی خاص:

sudo ufw allow from your_ip_address to any port 22
sudo ufw enable

---

جمع‌بندی

برای تأمین امنیت سرور و پیکربندی اولیه دسترسی‌های مدیریتی، ایجاد یک حساب کاربری مدیر جدید و تنظیم آن برای دسترسی روت از جمله مهم‌ترین مراحل است. همچنین، استفاده از کلیدهای SSH برای دسترسی امن، غیرفعال کردن دسترسی به SSH از طریق رمز عبور و پیکربندی فایروال برای محدود کردن دسترسی‌ها از دیگر اقداماتی است که باعث افزایش سطح امنیت سرور شما می‌شود.

برای مدیریت سرور و دسترسی به آن از طریق اینترنت، راه‌اندازی وب پنل مدیریتی ضروری است. Virtualizor یکی از بهترین پنل‌های مدیریتی است که برای مدیریت ماشین‌های مجازی و سرورهای مجازی از راه دور مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این بخش، نحوه راه‌اندازی و پیکربندی وب پنل Virtualizor برای دسترسی از راه دور توضیح داده می‌شود.

---

1. دسترسی به پنل مدیریت Virtualizor

پس از نصب Virtualizor روی سرور، برای دسترسی به پنل مدیریت از مرورگر وب استفاده می‌شود. به طور پیش‌فرض، پنل Virtualizor روی پورت 4084 تنظیم شده است. برای دسترسی به پنل، کافی است که آدرس IP عمومی سرور خود را در مرورگر وارد کرده و پورت مناسب را اضافه کنید:

https://your_server_ip:4084

در اینجا your_server_ip آدرس IP عمومی سرور شماست.

---

2. پیکربندی SSL برای ایمنی بیشتر

برای ایمن‌سازی ارتباطات با پنل، بهتر است از SSL برای رمزنگاری داده‌ها استفاده کنید. در Virtualizor، شما می‌توانید گواهی SSL را از طریق تنظیمات پنل فعال کنید.

الف. تهیه گواهی SSL:

شما می‌توانید از گواهی SSL رایگان از Let’s Encrypt استفاده کنید یا یک گواهی SSL معتبر از یک مرجع صدور گواهی تهیه کنید.

ب. نصب گواهی SSL در سرور:

اگر گواهی SSL را از Let’s Encrypt دریافت کرده‌اید، برای نصب آن از دستورات زیر استفاده کنید:

sudo certbot --apache

پس از نصب گواهی SSL، شما باید پنل Virtualizor را پیکربندی کنید تا از HTTPS استفاده کند. برای این کار، ابتدا وارد پوشه تنظیمات Virtualizor شوید:

cd /usr/local/virtualizor

سپس فایل تنظیمات config.php را ویرایش کنید:

sudo nano config.php

در فایل تنظیمات، مقدار SSL را روی true تنظیم کنید:

$config['SSL'] = 'true';

پس از ذخیره تغییرات، پنل Virtualizor به طور خودکار از HTTPS برای ارتباطات استفاده خواهد کرد.

---

3. پیکربندی فایروال برای دسترسی از راه دور

برای اینکه دسترسی به پنل مدیریت فقط از IP‌های خاص انجام شود، لازم است که تنظیمات فایروال سرور خود را به‌روز کنید. این کار به ایمن‌تر شدن سرور و جلوگیری از حملات احتمالی کمک می‌کند.

الف. پیکربندی فایروال با استفاده از firewalld (در CentOS/RHEL):

برای اجازه دادن دسترسی به پنل Virtualizor از یک آی‌پی خاص، دستور زیر را وارد کنید:

sudo firewall-cmd --zone=public --add-rich-rule='rule family="ipv4" source address="your_ip_address" service name="https" accept' --permanent
sudo firewall-cmd --reload

ب. پیکربندی فایروال با استفاده از ufw (در Ubuntu):

برای اجازه دادن دسترسی به پنل Virtualizor از یک آی‌پی خاص، دستور زیر را وارد کنید:

sudo ufw allow from your_ip_address to any port 4084
sudo ufw enable

---

4. تنظیمات مربوط به DNS برای دسترسی آسان به پنل

برای دسترسی راحت‌تر به پنل، می‌توانید یک رکورد DNS برای نام دامنه خود ایجاد کنید. فرض کنید که نام دامنه شما myvirtualizor.com است.

الف. اضافه کردن رکورد DNS در پنل مدیریت DNS:

ابتدا وارد پنل مدیریت DNS خود شوید و رکورد A جدیدی برای نام دامنه خود به آدرس IP عمومی سرور اضافه کنید. به عنوان مثال، رکورد DNS شما باید به صورت زیر باشد:

Host: virtualizor
Type: A
Value: your_server_ip
TTL: 3600

این تنظیمات باعث می‌شود که بتوانید به پنل Virtualizor با استفاده از آدرس https://virtualizor.myvirtualizor.com دسترسی پیدا کنید.

---

5. محدود کردن دسترسی به پنل با استفاده از فیلترهای IP

اگر نیاز دارید که دسترسی به پنل را تنها برای مجموعه‌ای از آدرس‌های IP خاص محدود کنید، می‌توانید این کار را از طریق تنظیمات Virtualizor انجام دهید.

الف. محدود کردن دسترسی از طریق تنظیمات پنل:

برای انجام این کار، وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید، به بخش Admin Panel بروید و مسیر زیر را دنبال کنید:

Admin Panel → Settings → Security Settings

در بخش امنیت، گزینه‌ای برای IP Access Control وجود دارد که می‌توانید آن را فعال کنید و سپس آدرس‌های IP مجاز را وارد کنید. این کار باعث می‌شود که فقط از آی‌پی‌های خاصی به پنل دسترسی داشته باشید.

---

6. فعال کردن احراز هویت دو مرحله‌ای (2FA)

برای افزایش امنیت دسترسی به پنل، توصیه می‌شود که احراز هویت دو مرحله‌ای (2FA) را فعال کنید. این امکان دسترسی به پنل را ایمن‌تر می‌کند و از دسترسی‌های غیرمجاز جلوگیری می‌کند.

الف. فعال کردن 2FA در پنل Virtualizor:

1. وارد پنل Virtualizor شوید.
2. به مسیر Admin Panel → Settings → Security Settings بروید.
3. گزینه Two Factor Authentication (2FA) را فعال کنید.
4. از شما خواسته می‌شود که یک برنامه تولید کد 2FA مانند Google Authenticator را نصب کنید و آن را به پنل متصل کنید.

با فعال‌سازی این ویژگی، برای هر بار ورود به پنل مدیریت، علاوه بر رمز عبور، باید کد تولید شده توسط اپلیکیشن 2FA را وارد کنید.

---

جمع‌بندی

راه‌اندازی و پیکربندی وب پنل Virtualizor برای دسترسی از راه دور شامل تنظیمات امنیتی مختلفی از جمله نصب گواهی SSL، پیکربندی فایروال، تنظیمات DNS، و محدود کردن دسترسی بر اساس آدرس‌های IP است. همچنین، برای اطمینان از امنیت بیشتر، توصیه می‌شود که احراز هویت دو مرحله‌ای فعال شود. با این تنظیمات، دسترسی به پنل Virtualizor ایمن‌تر و قابل مدیریت‌تر خواهد بود.

استفاده از SSL (Secure Socket Layer) در پنل مدیریت Virtualizor به‌منظور رمزنگاری داده‌های بین مرورگر و سرور ضروری است. این اقدام به‌ویژه برای محافظت از اطلاعات حساس مانند نام کاربری، رمز عبور و سایر داده‌های مربوط به سرور بسیار حیاتی است. در اینجا به نحوه تنظیم SSL برای دسترسی ایمن به پنل Virtualizor پرداخته می‌شود.

---

1. تهیه گواهی SSL

قبل از هر چیز، شما نیاز به یک گواهی SSL دارید. دو گزینه برای این کار وجود دارد:

الف. استفاده از گواهی رایگان Let’s Encrypt:

برای استفاده از گواهی Let’s Encrypt، شما باید Certbot را روی سرور خود نصب کنید و از آن برای درخواست و نصب گواهی SSL استفاده کنید. این گواهی به‌صورت رایگان از Let’s Encrypt صادر می‌شود.

برای نصب Certbot روی CentOS یا RHEL:

sudo yum install epel-release
sudo yum install certbot

برای نصب Certbot روی Ubuntu یا Debian:

sudo apt-get update
sudo apt-get install certbot

سپس از دستور زیر برای درخواست گواهی SSL از Let’s Encrypt استفاده کنید:

sudo certbot certonly --standalone -d your_domain.com

ب. استفاده از گواهی SSL تجاری:

اگر نیاز به گواهی SSL تجاری دارید، می‌توانید گواهی را از یک مرکز صدور گواهی معتبر خریداری کنید. پس از خرید، شما باید گواهی صادر شده و کلید خصوصی خود را به سرور انتقال دهید.

---

2. نصب گواهی SSL در سرور

پس از دریافت گواهی SSL، شما باید آن را به سرور خود منتقل کرده و در تنظیمات Apache یا Nginx نصب کنید. این مراحل برای Apache و Nginx به‌طور جداگانه آورده شده است.

الف. نصب گواهی SSL در Apache:

1. ابتدا، گواهی SSL و کلید خصوصی را به پوشه مناسب در سرور منتقل کنید. به‌طور معمول این فایل‌ها در مسیر /etc/ssl/ یا /etc/letsencrypt/live/ قرار دارند.
2. سپس فایل پیکربندی Apache را باز کرده و تنظیمات مربوط به SSL را وارد کنید:

sudo nano /etc/httpd/conf.d/ssl.conf

در این فایل، بخش‌های زیر را برای گواهی و کلید SSL اضافه کنید:

SSLEngine on
SSLCertificateFile /etc/ssl/certs/your_domain.crt
SSLCertificateKeyFile /etc/ssl/private/your_domain.key
SSLCertificateChainFile /etc/ssl/certs/your_domain_chain.crt

3. پس از تنظیم این موارد، Apache را ریستارت کنید:

sudo systemctl restart httpd

ب. نصب گواهی SSL در Nginx:

1. گواهی SSL و کلید خصوصی خود را به پوشه مناسب منتقل کنید، به‌طور معمول در مسیر /etc/ssl/ قرار دارند.
2. سپس فایل پیکربندی Nginx را باز کرده و تنظیمات مربوط به SSL را وارد کنید:

sudo nano /etc/nginx/sites-available/default

در بخش مربوط به سرور، موارد زیر را برای گواهی و کلید SSL اضافه کنید:

server {
    listen 443 ssl;
    server_name your_domain.com;
    
    ssl_certificate /etc/ssl/certs/your_domain.crt;
    ssl_certificate_key /etc/ssl/private/your_domain.key;
    ssl_session_cache shared:SSL:1m;
    ssl_session_timeout  5m;
    
    # دیگر تنظیمات مربوط به سرور
}

3. پس از ویرایش پیکربندی، Nginx را ریستارت کنید:

sudo systemctl restart nginx

---

3. تنظیمات SSL در Virtualizor

پس از نصب گواهی SSL روی سرور، شما باید تنظیمات Virtualizor را به‌گونه‌ای پیکربندی کنید که از SSL استفاده کند و ارتباطات با پنل به‌طور امن برقرار شود.

1. ابتدا، وارد پوشه تنظیمات Virtualizor شوید:

cd /usr/local/virtualizor

2. سپس فایل پیکربندی config.php را برای ویرایش باز کنید:

sudo nano config.php

3. در این فایل، مقدار SSL را به 'true' تغییر دهید تا از SSL برای ارتباطات استفاده شود:

$config['SSL'] = 'true';

4. پس از ذخیره تغییرات، پنل Virtualizor به‌طور خودکار از HTTPS برای دسترسی به پنل استفاده خواهد کرد.

---

4. تست اتصال به پنل با HTTPS

بعد از اعمال تنظیمات، شما می‌توانید به پنل Virtualizor از طریق آدرس زیر دسترسی پیدا کنید:

https://your_domain.com:4084

این آدرس باید با پروتکل HTTPS شروع شود و در صورت صحیح بودن تنظیمات SSL، اتصال به پنل به‌طور ایمن و رمزنگاری شده برقرار خواهد شد.

---

5. حل مشکلات رایج SSL

در صورتی که هنگام دسترسی به پنل Virtualizor با استفاده از HTTPS با مشکل مواجه شدید، می‌توانید از ابزارهای زیر برای رفع مشکل استفاده کنید:

• بررسی گواهی SSL: برای بررسی صحت گواهی SSL و اینکه آیا به درستی نصب شده است، می‌توانید از ابزارهای آنلاین مثل SSL Labs استفاده کنید.
• بررسی پیکربندی وب سرور: اگر اتصال HTTPS به درستی برقرار نشد، باید فایل‌های پیکربندی Apache یا Nginx خود را بررسی کنید و اطمینان حاصل کنید که مسیر گواهی SSL و کلید خصوصی به درستی تنظیم شده‌اند.
• بررسی تنظیمات فایروال: اطمینان حاصل کنید که پورت 443 برای اتصال امن از طریق HTTPS باز است.

---

جمع‌بندی

تنظیمات SSL برای پنل مدیریت Virtualizor موجب امنیت ارتباطات و محافظت از اطلاعات حساس می‌شود. با استفاده از گواهی‌های SSL (رایگان یا تجاری)، نصب آن‌ها در Apache یا Nginx، و پیکربندی مناسب Virtualizor، می‌توان ارتباطات امن را برقرار کرده و از دسترسی‌های غیرمجاز جلوگیری کرد.

رابط کاربری Virtualizor به‌طور پیش‌فرض با تنظیمات عمومی و استاندارد ارائه می‌شود که ممکن است برای تمام کاربران مناسب نباشد. با این حال، امکان شخصی‌سازی رابط کاربری و تغییر تنظیمات پیش‌فرض وجود دارد تا تجربه کاربری بهتر و مطابق با نیازهای خاص فراهم شود. این شخصی‌سازی‌ها می‌توانند شامل تغییرات در ظاهر، رفتار پنل، و تنظیمات مربوط به کاربران و دسترسی‌ها باشند.

---

1. تغییر تنظیمات پیش‌فرض پنل مدیریت

برای تغییر تنظیمات پیش‌فرض پنل Virtualizor، می‌توان از بخش‌های مختلف پیکربندی استفاده کرد. برای شروع، ابتدا باید وارد پوشه Virtualizor شوید و فایل‌های پیکربندی را ویرایش کنید.

cd /usr/local/virtualizor

در این پوشه، تنظیمات مختلف پنل در فایل‌های پیکربندی مختلف قرار دارند. اصلی‌ترین فایل پیکربندی برای تغییرات پیش‌فرض، فایل config.php است. برای ویرایش این فایل از ویرایشگر متن استفاده کنید:

sudo nano config.php

در این فایل می‌توان تغییرات مختلفی اعمال کرد:

1. تنظیمات نمایش: این بخش به شما این امکان را می‌دهد که ظاهر پنل را تغییر دهید، مانند رنگ‌ها، فونت‌ها، یا افزودن لوگو.

   // تغییر رنگ پس‌زمینه پنل
   $config['background_color'] = '#f0f0f0';  // رنگ خاکی روشن به عنوان پس‌زمینه
   

2. تنظیمات زبان و منطقه: اگر پنل را برای کاربران مختلف از زبان‌های مختلف می‌خواهید استفاده کنید، می‌توانید زبان پیش‌فرض را تغییر دهید.

   $config['lang'] = 'en';  // زبان انگلیسی
   

3. تنظیمات لوگو: برای شخصی‌سازی بیشتر، می‌توانید لوگوی سازمان خود را به پنل اضافه کنید. در اینجا مسیر لوگوی جدید را مشخص می‌کنید.

   $config['logo'] = '/usr/local/virtualizor/your_logo.png';  // مسیر لوگوی جدید
   

4. تنظیمات تاریخ و زمان پیش‌فرض: برای تطابق بهتر با نیازهای منطقه‌ای خود، می‌توانید تنظیمات مربوط به تاریخ و زمان را تغییر دهید.

   $config['timezone'] = 'Asia/Tehran';  // تنظیم منطقه زمانی
   

---

2. تغییر تنظیمات پیش‌فرض برای کاربران و دسترسی‌ها

یکی از قابلیت‌های دیگر Virtualizor، امکان تغییر پیش‌فرض‌های دسترسی برای کاربران مختلف است. می‌توانید سطح دسترسی کاربران را بر اساس نیاز تغییر دهید. این تغییرات شامل محدود کردن یا مجاز کردن برخی از گزینه‌های موجود در پنل برای کاربران خاص است.

1. ایجاد سطح دسترسی جدید برای کاربران: شما می‌توانید برای کاربران سطح دسترسی خاصی ایجاد کنید تا هر کاربر فقط به بخش‌های خاصی از پنل دسترسی داشته باشد.برای تنظیم دسترسی‌ها، به بخش Admin Panel رفته و از قسمت User Roles می‌توانید سطح دسترسی‌ها را تغییر دهید. از این بخش می‌توان تعیین کرد که چه کارهایی برای هر نوع کاربر (مدیر، مشتری، یا کاربر معمولی) مجاز باشد.
2. تنظیمات مربوط به منابع:
   شما می‌توانید برای هر کاربر تنظیم کنید که چند منابع (پردازنده، حافظه، فضای دیسک) به طور پیش‌فرض در دسترس داشته باشد. این تنظیمات در زمان ایجاد یا ویرایش حساب کاربری انجام می‌شود.

   برای مثال، برای محدود کردن منابع CPU، RAM، یا فضای دیسک برای کاربران خاص، به قسمت User Settings بروید و این مقادیر را تنظیم کنید.

---

3. تغییرات در قالب‌ها و استایل‌ها

Virtualizor به شما این امکان را می‌دهد که ظاهر پنل را به طور کامل تغییر دهید. با تغییر استایل‌های CSS، می‌توانید نحوه نمایش اجزای مختلف پنل را شخصی‌سازی کنید.

1. ویرایش فایل‌های CSS: فایل‌های CSS مربوط به ظاهر پنل در مسیر زیر قرار دارند:

   /usr/local/virtualizor/ui/css/
   

   در اینجا می‌توانید فایل‌های CSS را ویرایش کنید تا تغییراتی در رنگ‌ها، اندازه‌ها، فونت‌ها، و دیگر اجزا ایجاد کنید. برای ویرایش این فایل‌ها، از ویرایشگر متن مانند nano استفاده کنید:

   sudo nano /usr/local/virtualizor/ui/css/style.css
   

   در این فایل‌ها، می‌توانید تنظیمات مختلفی مثل تغییر رنگ پس‌زمینه، اندازه فونت، و استایل‌های مختلف را انجام دهید. به عنوان مثال، برای تغییر رنگ دکمه‌ها:

   .btn {
       background-color: #ff5722;  /* رنگ نارنجی برای دکمه‌ها */
   }
   

---

4. اعمال تغییرات و ریستارت پنل

پس از انجام تغییرات در پیکربندی و فایل‌های استایل، برای اعمال تغییرات نیاز به راه‌اندازی مجدد Virtualizor دارید. برای این کار، از دستور زیر استفاده کنید:

sudo systemctl restart virtualizor

این دستور پنل مدیریت را مجدداً راه‌اندازی می‌کند تا تغییرات اعمال شده فعال شوند.

---

جمع‌بندی

شخصی‌سازی رابط کاربری Virtualizor از طریق تغییرات در تنظیمات پیش‌فرض، سطح دسترسی کاربران، قالب‌ها و استایل‌ها امکان‌پذیر است. با ویرایش فایل‌های پیکربندی و استایل، شما می‌توانید تجربه کاربری منحصر به فردی برای خود و کاربران خود ایجاد کنید. پس از انجام تغییرات، اطمینان حاصل کنید که پنل را مجدداً راه‌اندازی کنید تا تغییرات اعمال شوند.

برای تأمین امنیت Virtualizor و جلوگیری از دسترسی‌های غیرمجاز به پنل مدیریت، باید اقداماتی از جمله تنظیم فایروال، محدود کردن دسترسی بر اساس آدرس IP، استفاده از SSL و ایجاد احراز هویت چندمرحله‌ای را انجام داد. در این بخش، روش‌های مختلف ایمن‌سازی دسترسی به وب پنل Virtualizor را بررسی خواهیم کرد.

---

1. محدود کردن دسترسی به پنل بر اساس آدرس IP

یکی از راه‌های افزایش امنیت، محدود کردن دسترسی به Virtualizor Admin Panel فقط به آدرس‌های IP مجاز است. این کار را می‌توان از طریق تنظیمات iptables یا firewalld انجام داد.

روش 1: محدود کردن دسترسی با iptables

اگر از iptables استفاده می‌کنید، برای اجازه دادن به یک IP خاص (مثلاً 192.168.1.100) و مسدود کردن سایر IPها، از دستورات زیر استفاده کنید:

sudo iptables -A INPUT -p tcp --dport 4085 -s 192.168.1.100 -j ACCEPT
sudo iptables -A INPUT -p tcp --dport 4085 -j DROP

اگر از پورت HTTPS (4083) برای پنل استفاده می‌کنید، این دستور را نیز اجرا کنید:

sudo iptables -A INPUT -p tcp --dport 4083 -s 192.168.1.100 -j ACCEPT
sudo iptables -A INPUT -p tcp --dport 4083 -j DROP

برای ذخیره تغییرات:

sudo service iptables save
sudo systemctl restart iptables

روش 2: محدود کردن دسترسی با firewalld

اگر از firewalld استفاده می‌کنید، برای محدود کردن دسترسی به پنل از یک IP خاص:

sudo firewall-cmd --zone=public --add-rich-rule='rule family="ipv4" source address="192.168.1.100" port protocol="tcp" port="4085" accept'
sudo firewall-cmd --zone=public --add-rich-rule='rule family="ipv4" source address="192.168.1.100" port protocol="tcp" port="4083" accept'
sudo firewall-cmd --zone=public --add-rich-rule='rule family="ipv4" port protocol="tcp" port="4085" drop'
sudo firewall-cmd --zone=public --add-rich-rule='rule family="ipv4" port protocol="tcp" port="4083" drop'
sudo firewall-cmd --runtime-to-permanent
sudo systemctl restart firewalld

---

2. فعال‌سازی SSL برای اتصال امن به پنل

برای جلوگیری از حملات مرد میانی (MITM) و افزایش امنیت ارتباطات، باید SSL را برای دسترسی ایمن به پنل فعال کنید.

ایجاد و نصب گواهینامه SSL با Let’s Encrypt

sudo apt install certbot -y
sudo certbot certonly --standalone -d yourdomain.com --email your@email.com --agree-tos --no-eff-email

سپس مسیر SSL را در تنظیمات Virtualizor تعریف کنید:

sudo nano /usr/local/virtualizor/conf/ssl.conf

و مقادیر زیر را تنظیم کنید:

ssl_cert = /etc/letsencrypt/live/yourdomain.com/fullchain.pem
ssl_key = /etc/letsencrypt/live/yourdomain.com/privkey.pem

سپس Virtualizor را مجدداً راه‌اندازی کنید:

sudo systemctl restart virtualizor

---

3. استفاده از احراز هویت چندمرحله‌ای (2FA)

برای فعال کردن احراز هویت دو مرحله‌ای (Two-Factor Authentication) در Virtualizor:

1. وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید.
2. به بخش Admin Panel → Security Settings بروید.
3. گزینه Two-Factor Authentication (2FA) را فعال کنید.
4. از یک اپلیکیشن احراز هویت مانند Google Authenticator یا Authy برای دریافت کدهای ورود استفاده کنید.

---

4. تغییر پورت‌های پیش‌فرض برای کاهش حملات

یکی از روش‌های امنیتی مفید، تغییر پورت‌های پیش‌فرض برای کاهش احتمال حملات Brute Force است. به جای استفاده از پورت‌های 4083 و 4085، می‌توانید آنها را تغییر دهید.

برای تغییر پورت‌ها:

sudo nano /usr/local/virtualizor/conf/config.php

و مقدار زیر را تغییر دهید:

$config['port'] = 5000;  // تغییر پورت به 5000

سپس Virtualizor را راه‌اندازی مجدد کنید:

sudo systemctl restart virtualizor

---

5. مسدود کردن دسترسی‌های مشکوک و استفاده از Fail2Ban

نصب Fail2Ban برای جلوگیری از حملات مکرر:

sudo apt install fail2ban -y

ایجاد یک فایل قوانین جدید برای محافظت از Virtualizor:

sudo nano /etc/fail2ban/jail.local

و اضافه کردن تنظیمات زیر:

[virtualizor]
enabled = true
port = 4083,4085
filter = virtualizor
logpath = /var/log/virtualizor.log
maxretry = 3
findtime = 600
bantime = 3600

فعال‌سازی و راه‌اندازی مجدد Fail2Ban:

sudo systemctl restart fail2ban
sudo systemctl enable fail2ban

---

جمع‌بندی

برای ایمن‌سازی پنل مدیریت Virtualizor اقدامات زیر انجام شد:

• محدود کردن دسترسی به پنل بر اساس آدرس IP
• فعال‌سازی SSL برای اتصالات رمزگذاری‌شده
• تنظیم احراز هویت چندمرحله‌ای (2FA)
• تغییر پورت‌های پیش‌فرض جهت کاهش حملات
• نصب Fail2Ban برای مسدودسازی دسترسی‌های مخرب

با این تنظیمات، امنیت پنل Virtualizor به میزان قابل توجهی افزایش می‌یابد و از حملات احتمالی جلوگیری خواهد شد.

Virtualizor به عنوان یک پنل مدیریت مجازی‌سازی، قابلیت تعریف کاربران مختلف با سطوح دسترسی متفاوت را ارائه می‌دهد. این قابلیت به مدیران سیستم اجازه می‌دهد تا کنترل دقیقی بر نحوه استفاده از منابع و مدیریت کاربران داشته باشند. در این بخش، روش‌های ایجاد و پیکربندی نقش‌های کاربری در Virtualizor را بررسی خواهیم کرد.

---

1. انواع کاربران در Virtualizor

در Virtualizor، کاربران به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند:

1. مدیر کل (Admin): دسترسی کامل به تمام بخش‌ها، از جمله مدیریت سرورها، ایجاد و حذف ماشین‌های مجازی، تنظیمات شبکه و امنیت، مدیریت کاربران و تنظیمات کلی سیستم.
2. نماینده (Reseller): دارای دسترسی محدودتر، که می‌تواند ماشین‌های مجازی برای کاربران خود ایجاد کند، منابع را مدیریت کند و کاربران زیرمجموعه را کنترل کند.
3. کاربر نهایی (End User): فقط می‌تواند ماشین‌های مجازی خود را مدیریت کند، شامل روشن/خاموش کردن، تغییر تنظیمات محدود و دسترسی به گزارش‌ها.

---

2. ایجاد و مدیریت حساب‌های کاربران در Virtualizor

ایجاد حساب کاربری مدیر کل (Admin)

برای ایجاد یک مدیر جدید:

1. وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید.
2. به بخش Admin Panel → Admins بروید.
3. گزینه Create New Admin را انتخاب کنید.
4. اطلاعات زیر را وارد کنید:
   • نام کاربری (Username)
   • رمز عبور (Password)
   • آدرس ایمیل (Email)
5. سطح دسترسی را روی Admin قرار دهید و ذخیره کنید.

ایجاد حساب نماینده (Reseller)

برای ایجاد یک نماینده:

1. در پنل مدیریت به مسیر Admin Panel → Resellers بروید.
2. گزینه Create New Reseller را انتخاب کنید.
3. اطلاعات نماینده را وارد کنید:
   • نام کاربری (Username)
   • رمز عبور (Password)
   • آدرس ایمیل (Email)
   • حداکثر منابعی که می‌تواند تخصیص دهد (RAM، CPU، فضای دیسک، تعداد ماشین‌های مجازی)
4. سطح دسترسی را روی Reseller تنظیم کرده و ذخیره کنید.

ایجاد حساب کاربر نهایی (End User)

برای ایجاد یک کاربر عادی:

1. در پنل مدیریت به مسیر Admin Panel → Users بروید.
2. گزینه Create New User را انتخاب کنید.
3. اطلاعات کاربر را تکمیل کنید:
   • نام کاربری (Username)
   • رمز عبور (Password)
   • آدرس ایمیل (Email)
   • تخصیص ماشین مجازی مشخص (VM Assignment)
4. سطح دسترسی را روی End User تنظیم کرده و ذخیره کنید.

---

3. تنظیم محدودیت‌های دسترسی برای کاربران

اعمال محدودیت‌های منابع برای نمایندگان

مدیر کل می‌تواند میزان منابعی که یک نماینده می‌تواند تخصیص دهد را محدود کند:

1. در پنل مدیریت به بخش Admin Panel → Resellers بروید.
2. نماینده موردنظر را انتخاب کنید و گزینه Edit Reseller را بزنید.
3. مقادیر زیر را تنظیم کنید:
   • حداکثر RAM قابل تخصیص
   • حداکثر CPU (Core/Thread)
   • حداکثر فضای دیسک
   • حداکثر تعداد ماشین‌های مجازی (VMs)
4. تغییرات را ذخیره کنید.

محدود کردن کاربران نهایی به یک ماشین مجازی خاص

اگر می‌خواهید یک کاربر فقط به یک ماشین مجازی خاص دسترسی داشته باشد:

1. به Admin Panel → Users بروید.
2. کاربر موردنظر را انتخاب کنید و روی Assign VM کلیک کنید.
3. ماشین مجازی موردنظر را انتخاب کرده و ذخیره کنید.

---

4. تغییر دسترسی‌ها و تنظیم مجوزها

اگر نیاز به تغییر سطح دسترسی کاربران داشته باشید:

1. به Admin Panel → Users بروید.
2. نام کاربری موردنظر را پیدا کرده و روی Edit User کلیک کنید.
3. در قسمت User Type می‌توانید سطح دسترسی را تغییر دهید:
   • تغییر از کاربر نهایی به نماینده
   • تغییر از نماینده به مدیر
4. تغییرات را ذخیره کنید.

---

5. بررسی لاگ‌های دسترسی کاربران

برای بررسی فعالیت کاربران و جلوگیری از دسترسی‌های مشکوک:

1. وارد Admin Panel شوید.
2. به مسیر Admin Panel → Logs & Reports بروید.
3. فعالیت‌های مربوط به ورود، تغییرات ماشین‌های مجازی، تخصیص منابع و سایر تنظیمات را بررسی کنید.

---

جمع‌بندی

برای مدیریت کاربران و تنظیم دسترسی‌های مختلف در Virtualizor اقدامات زیر انجام شد:

• تعریف مدیر کل، نماینده و کاربر نهایی با سطوح دسترسی مختلف.
• ایجاد حساب کاربری برای هر نوع کاربر از طریق پنل مدیریت.
• اعمال محدودیت‌های منابع برای نمایندگان و تخصیص ماشین‌های مجازی خاص به کاربران نهایی.
• تغییر سطح دسترسی‌ها در صورت نیاز.
• بررسی لاگ‌های کاربران برای افزایش امنیت و نظارت بر فعالیت‌ها.

با استفاده از این تنظیمات، می‌توان کنترل دقیقی بر نحوه دسترسی کاربران به سیستم داشت و از سوءاستفاده‌های احتمالی جلوگیری کرد.

اعتبارسنجی دو مرحله‌ای (Two-Factor Authentication – 2FA) یکی از مهم‌ترین روش‌های افزایش امنیت در Virtualizor است. این قابلیت باعث می‌شود که علاوه بر رمز عبور، یک لایه امنیتی دیگر به فرآیند ورود اضافه شود. این لایه معمولاً از طریق کد یک‌بارمصرف (OTP) که به تلفن همراه یا ایمیل کاربر ارسال می‌شود، عمل می‌کند.

---

1. فعال‌سازی اعتبارسنجی دو مرحله‌ای در Virtualizor

برای فعال‌سازی 2FA در Virtualizor، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید.
2. از منوی سمت چپ، به مسیر Configuration → Security Settings بروید.
3. گزینه Enable Two-Factor Authentication را پیدا کرده و آن را فعال کنید.
4. روش موردنظر برای احراز هویت را انتخاب کنید:
   • Google Authenticator (اپلیکیشن موبایل)
   • ایمیل OTP (ارسال کد یک‌بارمصرف به ایمیل)
5. پس از انتخاب روش مناسب، روی Save Changes کلیک کنید.
6. کاربران بعد از ورود، باید کد تولیدشده را از طریق روش انتخاب‌شده وارد کنند.

---

2. فعال‌سازی 2FA برای کاربران و مدیران

فعال‌سازی برای مدیران (Admin)

اگر می‌خواهید فقط برای مدیران سیستم اعتبارسنجی دو مرحله‌ای را فعال کنید:

1. به Admin Panel → Admins بروید.
2. مدیر موردنظر را انتخاب کرده و گزینه Edit Admin را بزنید.
3. گزینه Enable Two-Factor Authentication را فعال کنید.
4. روش تأیید هویت را مشخص کنید و تنظیمات را ذخیره کنید.

فعال‌سازی برای کاربران و نمایندگان

اگر قصد دارید کاربران و نمایندگان نیز از 2FA استفاده کنند:

1. به Admin Panel → Users یا Admin Panel → Resellers بروید.
2. کاربر موردنظر را پیدا کرده و روی Edit User کلیک کنید.
3. گزینه Enable Two-Factor Authentication را فعال کنید.
4. تغییرات را ذخیره کنید.

---

3. پیکربندی Google Authenticator برای 2FA در Virtualizor

Google Authenticator یکی از محبوب‌ترین روش‌های احراز هویت دو مرحله‌ای است. برای تنظیم این روش:

1. وارد پنل کاربری یا مدیریت شوید.
2. به قسمت Profile Settings → Security بروید.
3. روی گزینه Enable Google Authenticator کلیک کنید.
4. یک کد QR نمایش داده می‌شود.
5. اپلیکیشن Google Authenticator را روی گوشی خود باز کنید و گزینه Scan QR Code را بزنید.
6. پس از اسکن کد، یک کد یک‌بارمصرف (OTP) نمایش داده می‌شود.
7. این کد را در Virtualizor وارد کرده و تنظیمات را ذخیره کنید.

از این پس، هنگام ورود به Virtualizor، علاوه بر رمز عبور، باید کد یک‌بارمصرف را از Google Authenticator وارد کنید.

---

4. فعال‌سازی احراز هویت دو مرحله‌ای با ارسال کد به ایمیل

اگر به جای Google Authenticator، بخواهید کد OTP را از طریق ایمیل دریافت کنید:

1. وارد Admin Panel → Configuration → Security Settings شوید.
2. گزینه Enable Email OTP را فعال کنید.
3. نوع ارسال OTP را مشخص کنید:
   • ارسال به ایمیل مدیر
   • ارسال به ایمیل کاربر هنگام ورود
4. تغییرات را ذخیره کنید.

از این پس، هنگام ورود، کاربران باید کدی که به ایمیل‌شان ارسال می‌شود را وارد کنند.

---

5. بررسی و مدیریت کاربران دارای 2FA

برای مشاهده وضعیت کاربران:

1. به Admin Panel → Users بروید.
2. در ستون 2FA Status می‌توانید مشاهده کنید که کدام کاربران احراز هویت دو مرحله‌ای را فعال کرده‌اند.
3. برای تغییر تنظیمات، می‌توانید روی Edit User کلیک کنید و گزینه 2FA را فعال یا غیرفعال کنید.

---

6. غیرفعال کردن 2FA برای کاربران خاص

اگر کاربری دسترسی به کد 2FA را از دست داده باشد و نیاز به بازیابی داشته باشد:

1. به Admin Panel → Users بروید.
2. کاربر موردنظر را پیدا کرده و روی Edit User کلیک کنید.
3. گزینه Disable Two-Factor Authentication را انتخاب کنید.
4. تغییرات را ذخیره کنید.

اکنون کاربر می‌تواند بدون نیاز به 2FA وارد شود و مجدداً آن را فعال کند.

---

جمع‌بندی

• فعال‌سازی 2FA در Virtualizor می‌تواند با Google Authenticator یا OTP ایمیلی انجام شود.
• مدیران می‌توانند دسترسی به 2FA را برای کاربران و نمایندگان فعال یا غیرفعال کنند.
• کاربران می‌توانند QR Code مربوط به Google Authenticator را اسکن کرده و کدهای یک‌بارمصرف دریافت کنند.
• در صورت نیاز، می‌توان 2FA را برای کاربران خاص غیرفعال کرد.

با اجرای این تنظیمات، سطح امنیت Virtualizor افزایش پیدا می‌کند و از دسترسی‌های غیرمجاز جلوگیری خواهد شد.

برای افزایش امنیت پنل مدیریت Virtualizor، می‌توان IPهای مجاز را مشخص کرد تا فقط دستگاه‌هایی با آدرس IP تعیین‌شده بتوانند به پنل مدیریت دسترسی داشته باشند. این کار از حملات نفوذی، دسترسی‌های غیرمجاز و حملات بروت فورس جلوگیری می‌کند.

---

1. تنظیم محدودیت دسترسی از طریق Virtualizor

1. ورود به پنل مدیریت
   وارد Virtualizor Admin Panel شوید.
2. دسترسی به تنظیمات امنیتی
   از منوی سمت چپ، مسیر Configuration → Security Settings را دنبال کنید.
3. افزودن IPهای مجاز
   • در بخش Allowed Admin IPs، آدرس‌های IP موردنظر را اضافه کنید.
   • اگر می‌خواهید بیش از یک IP اضافه کنید، آن‌ها را با کاما (,) جدا کنید.
4. ذخیره تنظیمات
   روی Save Changes کلیک کنید تا تنظیمات اعمال شوند.

پس از این تغییر، فقط IPهای مشخص‌شده قادر به ورود به پنل مدیریت خواهند بود.

---

2. تنظیم محدودیت دسترسی از طریق فایروال

برای امنیت بیشتر، می‌توان دسترسی را از طریق فایروال سرور نیز محدود کرد. در ادامه، تنظیمات لازم برای دو فایروال iptables و firewalld آورده شده است.

محدود کردن دسترسی به پنل از طریق iptables

در CentOS 7/8 و Ubuntu می‌توانید دستورات زیر را اجرا کنید تا فقط یک IP مشخص اجازه دسترسی به پورت 4085 (HTTPS) و 4084 (HTTP) را داشته باشد:

iptables -A INPUT -p tcp --dport 4085 -s 192.168.1.100 -j ACCEPT
iptables -A INPUT -p tcp --dport 4084 -s 192.168.1.100 -j ACCEPT
iptables -A INPUT -p tcp --dport 4085 -j DROP
iptables -A INPUT -p tcp --dport 4084 -j DROP
iptables-save > /etc/sysconfig/iptables

🔹 نکته:

• به جای 192.168.1.100، IP موردنظر خود را وارد کنید.
• در صورت نیاز به افزودن چند IP، برای هر کدام یک خط مشابه اضافه کنید.

محدود کردن دسترسی از طریق firewalld

اگر از firewalld استفاده می‌کنید (CentOS 7 به بعد)، دستورات زیر را اجرا کنید:

firewall-cmd --permanent --zone=trusted --add-source=192.168.1.100
firewall-cmd --permanent --zone=trusted --add-port=4085/tcp
firewall-cmd --permanent --zone=trusted --add-port=4084/tcp
firewall-cmd --reload

---

3. استفاده از fail2ban برای جلوگیری از ورودهای غیرمجاز

fail2ban ابزاری است که می‌تواند دسترسی‌های مشکوک و تلاش‌های ناموفق ورود را شناسایی کرده و IPهای مخرب را به‌صورت خودکار مسدود کند.

نصب و پیکربندی fail2ban در CentOS و Ubuntu

apt install fail2ban -y   # برای Ubuntu و Debian
yum install fail2ban -y   # برای CentOS و RHEL

ایجاد قانون برای Virtualizor

1. فایل زیر را ویرایش کنید:

nano /etc/fail2ban/jail.local

2. تنظیمات زیر را اضافه کنید:

[virtualizor]
enabled = true
port = 4085,4084
filter = virtualizor
logpath = /var/log/secure
maxretry = 5
bantime = 3600

3. سرویس را مجدداً راه‌اندازی کنید:

systemctl restart fail2ban

با این تنظیمات، اگر یک IP بیش از 5 بار ورود ناموفق داشته باشد، برای 1 ساعت مسدود خواهد شد.

---

جمع‌بندی

• در تنظیمات Virtualizor، IPهای مجاز را مشخص کنید تا فقط این آدرس‌ها دسترسی داشته باشند.
• از فایروال (iptables یا firewalld) برای مسدودسازی IPهای غیرمجاز استفاده کنید.
• با نصب fail2ban، حملات بروت فورس را مسدود کنید تا امنیت بیشتری داشته باشید.

با اجرای این روش‌ها، امنیت پنل مدیریت Virtualizor به میزان زیادی افزایش پیدا می‌کند.

اتصال صحیح سرور به شبکه مدیریت Virtualizor یکی از مراحل کلیدی در راه‌اندازی این پلتفرم است. این فرآیند شامل تنظیمات شبکه، آدرس‌دهی IP، ارتباط با سایر نودهای مجازی‌سازی و امنیت ارتباطات شبکه‌ای می‌شود.

---

1. بررسی تنظیمات شبکه سرور

قبل از پیکربندی Virtualizor، مطمئن شوید که سرور دارای یک آدرس IP ثابت و دسترسی مناسب به شبکه است. بررسی وضعیت اتصال شبکه با دستور زیر:

ip a

یا

ifconfig

همچنین، برای اطمینان از اتصال سرور به اینترنت، می‌توانید از دستور ping استفاده کنید:

ping -c 4 8.8.8.8

---

2. تنظیم آدرس IP برای سرور

برای تنظیم IP ثابت (Static IP) در سیستم‌عامل‌های مختلف، مراحل زیر را دنبال کنید:

CentOS/RHEL 7 و بالاتر

1. ویرایش فایل تنظیمات شبکه:

nano /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0

2. مقدارهای زیر را تنظیم کنید:

BOOTPROTO=static
IPADDR=192.168.1.10
NETMASK=255.255.255.0
GATEWAY=192.168.1.1
DNS1=8.8.8.8
DNS2=8.8.4.4
ONBOOT=yes

3. اعمال تغییرات:

systemctl restart network

Ubuntu/Debian (Netplan)

1. ویرایش فایل Netplan:

nano /etc/netplan/01-netcfg.yaml

2. پیکربندی زیر را اضافه کنید:

network:
  ethernets:
    eth0:
      dhcp4: no
      addresses:
        - 192.168.1.10/24
      gateway4: 192.168.1.1
      nameservers:
        addresses: [8.8.8.8, 8.8.4.4]
  version: 2

3. ذخیره و اعمال تغییرات:

netplan apply

---

3. تنظیمات شبکه در Virtualizor

پس از راه‌اندازی شبکه در سیستم‌عامل، نوبت به پیکربندی شبکه مدیریت در Virtualizor می‌رسد:

1. ورود به پنل مدیریت Virtualizor
   • وارد Virtualizor Admin Panel شوید.
   • به Configuration → Network Settings بروید.
2. افزودن یک آدرس IP به سرور
   • بر روی Add IP Pool کلیک کنید.
   • شبکه موردنظر را مشخص کرده و IPها را اضافه کنید.
   • رنج IPهای مجاز برای سرورهای مجازی را تعیین کنید.
3. تنظیم Gateway و Subnet
   • مقدار Gateway و Subnet Mask را مطابق تنظیمات شبکه خود وارد کنید.
4. ذخیره تغییرات و راه‌اندازی مجدد شبکه
   • پس از ذخیره تغییرات، سرویس شبکه را در Virtualizor ریستارت کنید:

   service virtnetwork restart
   

---

4. تنظیمات فایروال برای اتصال به شبکه مدیریت

برای اطمینان از اتصال صحیح سرور به شبکه مدیریت Virtualizor، باید پورت‌های موردنیاز را در فایروال باز کنید.

در iptables

iptables -A INPUT -p tcp --dport 4085 -j ACCEPT
iptables -A INPUT -p tcp --dport 4084 -j ACCEPT
iptables -A INPUT -p tcp --dport 22 -j ACCEPT
iptables -A INPUT -p tcp --dport 5900:5999 -j ACCEPT
iptables-save > /etc/sysconfig/iptables

در firewalld

firewall-cmd --permanent --add-port=4085/tcp
firewall-cmd --permanent --add-port=4084/tcp
firewall-cmd --permanent --add-port=22/tcp
firewall-cmd --permanent --add-port=5900-5999/tcp
firewall-cmd --reload

---

5. بررسی ارتباط سرور با Virtualizor

پس از انجام تنظیمات، می‌توانید ارتباط سرور با Virtualizor را آزمایش کنید:

ping -c 4 مدیریت-سرور-Virtualizor

یا

curl -I http://سرور-Virtualizor:4084

اگر پاسخ دریافت کردید، یعنی ارتباط برقرار است.

---

جمع‌بندی

• بررسی وضعیت شبکه سرور با دستورات ip a و ping
• تنظیم آدرس IP استاتیک در CentOS و Ubuntu/Debian
• پیکربندی شبکه در Virtualizor از طریق پنل مدیریت
• باز کردن پورت‌های لازم در فایروال برای ارتباط سرور و Virtualizor
• بررسی اتصال سرور به Virtualizor با ping و curl

با این تنظیمات، سرور به شبکه مدیریت Virtualizor متصل شده و آماده استفاده است.

برای راه‌اندازی یک سرور Node در Virtualizor، ابتدا باید سیستم‌عامل مناسب نصب‌شده باشد و سپس Hypervisor موردنظر، مانند KVM، پیکربندی شود. این راهنما شامل مراحل انتخاب و پیکربندی KVM به‌عنوان Hypervisor در Virtualizor است.

---

1. بررسی پشتیبانی سخت‌افزاری برای KVM

KVM به یک پردازنده با قابلیت Intel VT-x یا AMD-V نیاز دارد. برای بررسی اینکه CPU سرور از این ویژگی پشتیبانی می‌کند، دستور زیر را اجرا کنید:

egrep -c '(vmx|svm)' /proc/cpuinfo

• خروجی 1 یا بیشتر: پردازنده شما از مجازی‌سازی سخت‌افزاری پشتیبانی می‌کند.
• خروجی 0: پردازنده از KVM پشتیبانی نمی‌کند یا مجازی‌سازی در BIOS غیرفعال است.

در صورت غیرفعال بودن، وارد BIOS/UEFI شوید و گزینه Intel VT-x یا AMD-V را فعال کنید.

---

2. نصب KVM و ابزارهای موردنیاز

برای CentOS / RHEL

yum install -y qemu-kvm libvirt libvirt-python libguestfs-tools virt-install
systemctl enable --now libvirtd

برای Ubuntu / Debian

apt update
apt install -y qemu-kvm libvirt-daemon-system libvirt-clients bridge-utils virtinst
systemctl enable --now libvirtd

بررسی وضعیت KVM با دستور:

lsmod | grep kvm

در صورت فعال بودن، باید خروجی‌ای شامل kvm_intel یا kvm_amd مشاهده کنید.

---

3. تنظیمات شبکه برای KVM

برای ایجاد یک Bridge Network جهت اتصال ماشین‌های مجازی به شبکه، مراحل زیر را دنبال کنید:

CentOS / RHEL

ویرایش فایل /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-eth0:

DEVICE=eth0
ONBOOT=yes
BRIDGE=br0

ایجاد فایل Bridge /etc/sysconfig/network-scripts/ifcfg-br0:

DEVICE=br0
TYPE=Bridge
BOOTPROTO=static
IPADDR=192.168.1.100
NETMASK=255.255.255.0
GATEWAY=192.168.1.1
ONBOOT=yes

اعمال تغییرات:

systemctl restart network

Ubuntu / Debian (Netplan)

ویرایش فایل /etc/netplan/01-netcfg.yaml:

network:
  version: 2
  ethernets:
    eth0:
      dhcp4: no
  bridges:
    br0:
      interfaces: [eth0]
      dhcp4: no
      addresses: [192.168.1.100/24]
      gateway4: 192.168.1.1
      nameservers:
        addresses: [8.8.8.8, 8.8.4.4]

اعمال تغییرات:

netplan apply

---

4. اضافه کردن Node به Virtualizor

1. ورود به پنل Virtualizor

• وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید.
• از بخش Servers → Add Server گزینه Add New Server را انتخاب کنید.

2. وارد کردن اطلاعات سرور Node

• Hostname: نام سرور (مثلاً node1.example.com)
• Main IP: آدرس IP سرور
• Root Password: رمز عبور کاربر روت سرور
• SSH Port: شماره پورت SSH (معمولاً 22)
• Server OS: سیستم‌عامل نصب‌شده
• Server Type: گزینه KVM را انتخاب کنید.

3. ذخیره تنظیمات و تست ارتباط

• روی Test Connection کلیک کنید.
• در صورت موفقیت‌آمیز بودن اتصال، روی Add Server کلیک کنید.

---

5. بررسی و تأیید نصب Node

پس از افزودن سرور به Virtualizor، با اجرای دستور زیر، لیست سرورها و وضعیت آن‌ها را بررسی کنید:

virtualizor list

برای بررسی وضعیت KVM:

virsh list --all

---

6. تنظیمات امنیتی برای Node

باز کردن پورت‌های موردنیاز در فایروال

firewall-cmd --permanent --add-port=4085/tcp
firewall-cmd --permanent --add-port=4084/tcp
firewall-cmd --permanent --add-port=5900-5999/tcp
firewall-cmd --reload

غیرفعال کردن SELinux (در CentOS)

setenforce 0
sed -i 's/SELINUX=enforcing/SELINUX=disabled/' /etc/selinux/config

---

جمع‌بندی

• بررسی پشتیبانی سخت‌افزاری و فعال‌سازی Intel VT-x / AMD-V
• نصب KVM و ابزارهای مدیریتی لازم
• پیکربندی شبکه Bridge برای ارتباط ماشین‌های مجازی
• افزودن Node به Virtualizor و تنظیمات مربوطه
• بررسی اتصال و وضعیت سرور با virsh list --all
• تنظیمات امنیتی شامل باز کردن پورت‌ها و غیرفعال کردن SELinux

پس از انجام این مراحل، سرور شما به‌عنوان یک Node در Virtualizor با KVM پیکربندی شده و آماده اجرای ماشین‌های مجازی خواهد بود.

Virtualizor برای مدیریت ماشین‌های مجازی، به منابع سخت‌افزاری سرور میزبان نیاز دارد. این منابع شامل CPU، RAM، و Storage هستند که باید به‌درستی تخصیص داده شوند تا عملکرد بهینه‌ای برای ماشین‌های مجازی فراهم شود. در این بخش، نحوه تخصیص و پیکربندی این منابع توضیح داده می‌شود.

---

1. تخصیص CPU به Virtualizor

بررسی تعداد هسته‌های پردازنده سرور

برای بررسی پردازنده و تعداد هسته‌ها در سرور، از دستور زیر استفاده کنید:

lscpu

یا

cat /proc/cpuinfo | grep "processor" | wc -l

این دستور تعداد هسته‌های پردازشی (vCPUs) را نمایش می‌دهد.

تنظیم تعداد vCPU برای ماشین‌های مجازی

در هنگام ایجاد ماشین‌های مجازی، می‌توان تعداد vCPU اختصاص داده‌شده به هر ماشین را تعیین کرد. این مقدار نباید از تعداد هسته‌های واقعی CPU فراتر برود.

در Virtualizor، این کار را می‌توان در پنل مدیریت انجام داد:

1. وارد Virtualizor Admin Panel شوید.
2. از منوی Virtual Servers گزینه Create Virtual Server را انتخاب کنید.
3. در قسمت CPU Cores، تعداد هسته‌های موردنظر را وارد کنید.

برای تخصیص vCPU از طریق خط فرمان:

virt-install --name VM1 --vcpus 4 --memory 4096 --disk size=50 --cdrom /path/to/iso

این دستور یک ماشین مجازی با 4 vCPU و 4GB RAM ایجاد می‌کند.

---

2. تخصیص RAM به Virtualizor

بررسی مقدار حافظه RAM در سرور

برای مشاهده مقدار کل RAM و میزان استفاده‌شده، از دستور زیر استفاده کنید:

free -h

همچنین، می‌توان از این دستور برای مشاهده مقدار RAM موجود استفاده کرد:

cat /proc/meminfo | grep MemTotal

تخصیص RAM به ماشین‌های مجازی

حداکثر مقدار RAM قابل‌تخصیص به ماشین‌های مجازی باید کمتر از مقدار کل RAM سرور باشد تا Virtualizor و سایر فرآیندهای پس‌زمینه دچار کمبود حافظه نشوند.

در Virtualizor Panel، هنگام ایجاد ماشین مجازی:

1. در قسمت RAM, مقدار حافظه موردنیاز (برحسب مگابایت یا گیگابایت) را وارد کنید.

یا با استفاده از خط فرمان در هنگام ایجاد ماشین مجازی:

virt-install --name VM1 --memory 8192 --vcpus 4 --disk size=50 --cdrom /path/to/iso

این دستور یک ماشین مجازی با 8GB RAM و 4 vCPU ایجاد می‌کند.

---

3. تخصیص Storage به Virtualizor

بررسی میزان فضای دیسک موجود

برای مشاهده فضای موجود در دیسک، از دستور زیر استفاده کنید:

df -h

برای مشاهده فضای اختصاص داده‌شده به هر ماشین مجازی، دستور زیر را اجرا کنید:

lsblk

ایجاد فضای ذخیره‌سازی برای ماشین‌های مجازی

در هنگام ایجاد ماشین مجازی در Virtualizor Panel، مقدار فضای Storage موردنظر را وارد کنید.

با استفاده از خط فرمان می‌توان دیسک را به‌صورت زیر ایجاد کرد:

virt-install --name VM1 --disk path=/var/lib/libvirt/images/vm1.img,size=50

این دستور یک دیسک 50GB برای ماشین مجازی VM1 ایجاد می‌کند.

افزودن فضای بیشتر به یک ماشین مجازی

اگر بخواهید فضای ذخیره‌سازی یک ماشین مجازی را افزایش دهید، از این دستورات استفاده کنید:

1. افزایش اندازه دیسک اصلی ماشین مجازی:

qemu-img resize /var/lib/libvirt/images/vm1.img +20G

2. اعمال تغییرات در داخل ماشین مجازی:

resize2fs /dev/vda1

---

جمع‌بندی

• CPU: تعداد vCPUهای تخصیص داده‌شده نباید بیشتر از هسته‌های پردازشی واقعی باشد.
• RAM: میزان RAM اختصاص‌یافته باید به‌گونه‌ای تنظیم شود که سرور میزبان دچار کمبود حافظه نشود.
• Storage: حجم دیسک برای هر ماشین مجازی به‌صورت دیسک خام (RAW) یا دیسک QCOW2 قابل‌تخصیص است.

این تنظیمات نقش کلیدی در عملکرد بهینه Virtualizor و ماشین‌های مجازی دارند.

برای اجرای ماشین‌های مجازی در Virtualizor، باید فضای ذخیره‌سازی مناسبی را برای نگهداری دیسک‌های مجازی (VM Disks) و سایر داده‌های مرتبط تنظیم کرد. این فضا می‌تواند به‌صورت محلی (Local Storage)، شبکه‌ای (NFS)، یا پروتکل ذخیره‌سازی iSCSI باشد. در این بخش، روش‌های مختلف پیکربندی این منابع ذخیره‌سازی توضیح داده می‌شود.

---

1. پیکربندی ذخیره‌سازی محلی (Local Storage)

بررسی فضای دیسک موجود

برای مشاهده میزان فضای دیسک در سرور:

df -h

برای مشاهده لیست دیسک‌های متصل:

lsblk

ایجاد یک دایرکتوری برای ذخیره ماشین‌های مجازی

mkdir -p /var/lib/virtualizor/images
chmod 777 /var/lib/virtualizor/images

این مسیر به‌عنوان محل نگهداری دیسک‌های ماشین‌های مجازی استفاده خواهد شد.

افزودن یک دیسک جدید به سرور و فرمت کردن آن

اگر دیسک جدیدی اضافه شده باشد، ابتدا باید پارتیشن‌بندی و فرمت شود:

fdisk /dev/sdb
mkfs.ext4 /dev/sdb1
mkdir /mnt/virtualizor-storage
mount /dev/sdb1 /mnt/virtualizor-storage

سپس برای ثبت تغییرات در fstab جهت اتصال خودکار پس از ریبوت:

echo '/dev/sdb1 /mnt/virtualizor-storage ext4 defaults 0 0' >> /etc/fstab

اضافه کردن ذخیره‌سازی محلی به Virtualizor

1. ورود به Virtualizor Admin Panel
2. از منوی Storage گزینه Add Storage را انتخاب کنید.
3. نوع ذخیره‌سازی را Local Storage تنظیم کنید.
4. مسیر /var/lib/virtualizor/images یا /mnt/virtualizor-storage را برای ذخیره‌سازی انتخاب کنید.
5. تنظیمات را ذخیره کرده و تغییرات را اعمال کنید.

---

2. پیکربندی NFS برای ذخیره‌سازی شبکه‌ای

نصب و راه‌اندازی NFS Server

بر روی سرور ذخیره‌سازی:

yum install -y nfs-utils      # برای CentOS
apt install -y nfs-kernel-server  # برای Ubuntu

ایجاد دایرکتوری NFS و پیکربندی اشتراک‌گذاری

mkdir -p /mnt/nfs_storage
chmod 777 /mnt/nfs_storage
echo '/mnt/nfs_storage *(rw,sync,no_root_squash)' >> /etc/exports
exportfs -a
systemctl restart nfs-server

اتصال NFS روی سرور Virtualizor

بر روی سرور Virtualizor:

yum install -y nfs-utils      # برای CentOS
apt install -y nfs-common      # برای Ubuntu
mkdir -p /mnt/nfs_virtualizor
mount -t nfs 192.168.1.100:/mnt/nfs_storage /mnt/nfs_virtualizor

برای ثبت اتصال دائم در fstab:

echo '192.168.1.100:/mnt/nfs_storage /mnt/nfs_virtualizor nfs defaults 0 0' >> /etc/fstab

افزودن ذخیره‌سازی NFS به Virtualizor

1. ورود به Virtualizor Admin Panel
2. از Storage گزینه Add Storage را انتخاب کنید.
3. نوع ذخیره‌سازی را NFS تنظیم کرده و مسیر /mnt/nfs_virtualizor را مشخص کنید.
4. تنظیمات را ذخیره کنید.

---

3. پیکربندی iSCSI برای ذخیره‌سازی متمرکز

نصب بسته‌های iSCSI

بر روی سرور Virtualizor:

yum install -y iscsi-initiator-utils      # برای CentOS
apt install -y open-iscsi                 # برای Ubuntu

اتصال به سرور iSCSI

1. بررسی هدف‌های iSCSI موجود:

iscsiadm -m discovery -t st -p 192.168.1.200

2. ورود و اتصال به سرور iSCSI:

iscsiadm -m node -T iqn.2023-02.com.example:storage -p 192.168.1.200 --login

3. بررسی دیسک متصل شده:

lsblk

4. فرمت و مانت دیسک جدید:

mkfs.ext4 /dev/sdc
mkdir -p /mnt/iscsi_virtualizor
mount /dev/sdc /mnt/iscsi_virtualizor

5. افزودن به fstab برای مانت خودکار:

echo '/dev/sdc /mnt/iscsi_virtualizor ext4 defaults 0 0' >> /etc/fstab

افزودن ذخیره‌سازی iSCSI به Virtualizor

1. ورود به Virtualizor Admin Panel
2. از Storage گزینه Add Storage را انتخاب کنید.
3. نوع ذخیره‌سازی را iSCSI تنظیم کرده و مسیر /mnt/iscsi_virtualizor را مشخص کنید.
4. تغییرات را ذخیره کنید.

---

جمع‌بندی

• ذخیره‌سازی محلی (Local Storage) مناسب برای محیط‌های کوچک است و به‌صورت دیسک داخلی روی سرور ذخیره می‌شود.
• ذخیره‌سازی NFS برای محیط‌های چند سروره و توزیع‌شده ایده‌آل است و به اشتراک‌گذاری آسان منابع کمک می‌کند.
• ذخیره‌سازی iSCSI عملکرد بالاتری را برای دیتاسنترها و سازمان‌های بزرگ ارائه می‌دهد و برای مجازی‌سازی سطح بالا مناسب است.

با توجه به نیاز خود، نوع مناسب ذخیره‌سازی را انتخاب و پیکربندی کنید تا عملکرد Virtualizor بهینه شود.

برای اجرای Virtualizor به‌صورت پایدار و کامل، برخی ماژول‌های نرم‌افزاری باید نصب و پیکربندی شوند. این ماژول‌ها شامل ابزارهای مدیریت شبکه، درایورهای موردنیاز برای مجازی‌سازی، سرویس‌های وب و امنیتی هستند. در ادامه، مراحل نصب و پیکربندی این ماژول‌ها توضیح داده شده است.

---

1. نصب ماژول‌های موردنیاز برای KVM

اگر از KVM به‌عنوان Hypervisor استفاده می‌کنید، لازم است که پشتیبانی از KVM در سیستم فعال شود. برای بررسی اینکه پردازنده از Intel VT-x یا AMD-V پشتیبانی می‌کند:

egrep -c '(vmx|svm)' /proc/cpuinfo

اگر خروجی بیشتر از 0 باشد، پردازنده از مجازی‌سازی سخت‌افزاری پشتیبانی می‌کند.

نصب بسته‌های KVM روی CentOS

yum install -y qemu-kvm libvirt virt-install bridge-utils
systemctl enable libvirtd --now

نصب بسته‌های KVM روی Ubuntu

apt install -y qemu-kvm libvirt-daemon-system libvirt-clients bridge-utils
systemctl enable libvirtd --now

بررسی فعال بودن KVM:

lsmod | grep kvm

---

2. نصب و فعال‌سازی ماژول‌های موردنیاز برای LXC

برای پشتیبانی از LXC (Linux Containers)، باید ابزارهای مرتبط نصب شوند:

نصب روی CentOS

yum install -y lxc lxc-templates libvirt
systemctl restart libvirtd

نصب روی Ubuntu

apt install -y lxc lxc-templates libvirt-daemon
systemctl restart libvirtd

---

3. نصب بسته‌های شبکه برای مدیریت کنترل پنل

برای عملکرد صحیح کنترل پنل Virtualizor، سرویس‌های مرتبط با شبکه باید فعال باشند.

نصب و پیکربندی Bridge Networking

برای ایجاد یک Bridge Network جهت مدیریت ماشین‌های مجازی:

nmcli connection add type bridge con-name br0 ifname br0
nmcli connection modify br0 ipv4.addresses 192.168.1.100/24 ipv4.method manual
nmcli connection up br0

بررسی وضعیت:

ip a | grep br0

---

4. نصب وب سرور و ابزارهای مدیریت کنترل پنل

Virtualizor برای مدیریت تحت وب نیاز به وب سرور دارد. در صورت عدم نصب خودکار، می‌توان Apache یا Nginx را به همراه PHP نصب کرد.

نصب Apache و PHP روی CentOS

yum install -y httpd php php-cli php-mysql
systemctl enable httpd --now

نصب Apache و PHP روی Ubuntu

apt install -y apache2 php php-cli php-mysql
systemctl enable apache2 --now

---

5. نصب بسته‌های امنیتی و فایروال

برای ایمن‌سازی کنترل پنل Virtualizor، تنظیمات فایروال و SELinux باید انجام شود.

تنظیمات Firewalld روی CentOS

firewall-cmd --add-service=http --permanent
firewall-cmd --add-service=https --permanent
firewall-cmd --add-port=4081/tcp --permanent
firewall-cmd --reload

تنظیمات UFW روی Ubuntu

ufw allow 80/tcp
ufw allow 443/tcp
ufw allow 4081/tcp
ufw enable

---

جمع‌بندی

• برای اجرای Virtualizor باید ماژول‌های مرتبط با KVM یا LXC نصب و فعال شوند.
• پیکربندی شبکه Bridge برای مدیریت ماشین‌های مجازی الزامی است.
• وب سرور Apache/Nginx به همراه PHP باید نصب و راه‌اندازی شود.
• فایروال تنظیم شود تا دسترسی ایمن به کنترل پنل فراهم شود.

پس از نصب این ماژول‌ها، کنترل پنل Virtualizor آماده اجرا و مدیریت سرورهای مجازی خواهد بود.

پس از نصب و راه‌اندازی Virtualizor، باید تنظیمات لازم برای مدیریت ماشین‌های مجازی، تخصیص منابع و مدیریت کاربران انجام شود. در این بخش، نحوه انجام این تنظیمات را بررسی می‌کنیم.

---

1. تنظیمات اولیه مدیریت ماشین‌های مجازی

پس از ورود به Virtualizor Admin Panel از طریق آدرس زیر:

https://<SERVER_IP>:4085

با نام کاربری admin و رمز عبوری که در هنگام نصب تنظیم کرده‌اید وارد شوید.

ایجاد اولین ماشین مجازی

1. از منوی Virtual Servers گزینه Create Virtual Server را انتخاب کنید.
2. نوع مجازی‌سازی (مانند KVM یا LXC) را مشخص کنید.
3. منابع موردنیاز شامل CPU، RAM، فضای دیسک، و آدرس IP را تعیین کنید.
4. روی Create Virtual Server کلیک کنید تا ماشین مجازی ساخته شود.

ایجاد ماشین مجازی از طریق خط فرمان

/usr/local/emps/bin/php /usr/local/virtualizor/scripts/create_vs.php --user=admin --password=PASSWORD --os=centos-7 --ram=2048 --cpu=2 --space=50 --ip=192.168.1.101

این دستور یک ماشین مجازی CentOS 7 با 2 گیگابایت رم، 2 هسته پردازنده و 50 گیگابایت فضای دیسک ایجاد می‌کند.

---

2. مدیریت منابع سرور

برای اطمینان از عملکرد بهینه، باید منابع سخت‌افزاری سرور بین ماشین‌های مجازی تقسیم شوند.

تنظیم محدودیت‌های منابع برای کاربران

1. از منوی Plans گزینه Create Plan را انتخاب کنید.
2. نام پلن، مقدار RAM، CPU، Disk Space و تعداد ماشین‌های مجازی مجاز را تعیین کنید.
3. روی Create Plan کلیک کنید تا محدودیت‌ها اعمال شوند.

بررسی میزان استفاده از منابع

می‌توان از خط فرمان برای مشاهده منابع استفاده شده استفاده کرد:

free -m     # بررسی میزان استفاده از RAM  
df -h       # بررسی فضای دیسک  
htop        # نمایش مصرف CPU در لحظه  

---

3. مدیریت کاربران در Virtualizor

ایجاد کاربر جدید از طریق پنل مدیریت

1. از منوی Users گزینه Add User را انتخاب کنید.
2. اطلاعات موردنیاز مانند نام کاربری، ایمیل، پسورد و نوع کاربر (Admin، Reseller، User) را مشخص کنید.
3. منابعی که این کاربر می‌تواند استفاده کند را تعیین کرده و روی Create کلیک کنید.

ایجاد کاربر از طریق خط فرمان

/usr/local/emps/bin/php /usr/local/virtualizor/scripts/create_user.php --username=user1 --email=user@example.com --password=StrongPass123 --type=user

این دستور یک کاربر جدید با نام user1 و ایمیل user@example.com ایجاد می‌کند.

مدیریت دسترسی کاربران

برای محدود کردن کاربران، از گزینه ACL (Access Control List) در پنل مدیریت استفاده کنید.

/usr/local/emps/bin/php /usr/local/virtualizor/scripts/set_acl.php --username=user1 --disable_kvm

این دستور قابلیت استفاده از KVM را برای کاربر user1 غیرفعال می‌کند.

---

4. تنظیمات شبکه و آدرس‌های IP

افزودن یک IP جدید به Virtualizor

1. از منوی IP Pool گزینه Add IP Pool را انتخاب کنید.
2. رنج IP، گیت‌وی، نت‌ماسک، و سرور مرتبط را وارد کنید.
3. روی Add Pool کلیک کنید.

افزودن IP از طریق خط فرمان

/usr/local/emps/bin/php /usr/local/virtualizor/scripts/add_ip.php --ip=192.168.1.105 --netmask=255.255.255.0 --gateway=192.168.1.1

بررسی تنظیمات شبکه

ip a       # نمایش آدرس‌های IP  
nmcli d s  # نمایش وضعیت رابط‌های شبکه  

---

5. تنظیمات امنیتی برای مدیریت ماشین‌های مجازی و کاربران

فعال‌سازی احراز هویت دو مرحله‌ای (2FA)

1. از منوی Security Settings گزینه Enable Two-Factor Authentication را انتخاب کنید.
2. روش احراز هویت را (مانند Google Authenticator) انتخاب کرده و تنظیمات را ذخیره کنید.

محدود کردن دسترسی به پنل مدیریت فقط از IPهای خاص

/usr/local/emps/bin/php /usr/local/virtualizor/scripts/whitelist_ip.php --ip=192.168.1.100

این دستور فقط به IP 192.168.1.100 اجازه دسترسی به پنل مدیریت را می‌دهد.

---

جمع‌بندی

• ماشین‌های مجازی از طریق پنل مدیریت و خط فرمان قابل ایجاد و تنظیم هستند.
• منابع سرور (RAM، CPU، Disk) باید بهینه‌سازی شوند تا عملکرد مطلوبی داشته باشند.
• کاربران و نقش‌های آنها در سیستم باید به‌درستی تعریف شوند تا مدیریت بهینه انجام شود.
• تنظیمات امنیتی از جمله احراز هویت دو مرحله‌ای و محدود کردن IPهای مجاز برای جلوگیری از نفوذ اهمیت دارد.
• مدیریت آدرس‌های IP و شبکه باید به‌درستی انجام شود تا ماشین‌های مجازی به اینترنت و سایر سرورها متصل شوند.

پس از انجام این تنظیمات، سرور شما برای اجرای ماشین‌های مجازی با امنیت و کارایی بالا آماده خواهد بود.

در Virtualizor، امکان تعریف سطوح مختلف دسترسی برای کاربران وجود دارد. این دسترسی‌ها می‌تواند شامل مدیران سیستم، نمایندگان فروش و کاربران نهایی باشد. هر کدام از این سطوح دسترسی نقش خاص خود را دارند و تنظیمات آنها باید به‌صورت جداگانه اعمال شود.

---

1. تنظیم دسترسی مدیر سیستم

مدیر سیستم بالاترین سطح دسترسی را در Virtualizor دارد و می‌تواند تمام امکانات پنل را مدیریت کند. این دسترسی به مدیر امکان انجام تنظیمات، ایجاد کاربران جدید، تغییر پیکربندی سرور، و نظارت بر وضعیت سیستم را می‌دهد.

ایجاد یا ویرایش حساب مدیر سیستم

1. از منوی Users گزینه Add User را انتخاب کنید.
2. در قسمت User Type گزینه Admin را انتخاب کنید.
3. اطلاعات لازم شامل نام کاربری، ایمیل، رمز عبور را وارد کرده و روی Create کلیک کنید.

محدود کردن دسترسی مدیر سیستم به منابع خاص

1. از منوی Plans گزینه Create Plan را انتخاب کنید و در قسمت منابع، محدودیت‌های استفاده از RAM، CPU و فضای دیسک را برای حساب مدیر تعیین کنید.
2. بعد از ایجاد پلن، در تنظیمات کاربر مدیر، منابع مربوطه را به آن تخصیص دهید.

---

2. تنظیم دسترسی نماینده (Reseller)

نمایندگان در Virtualizor دسترسی محدودی دارند. آنها می‌توانند ماشین‌های مجازی ایجاد کنند، منابع را به کاربران نهایی تخصیص دهند و وضعیت سرورها را بررسی کنند، اما دسترسی به تنظیمات سیستم یا مدیریت سرورها را ندارند.

ایجاد یا ویرایش حساب نماینده

1. از منوی Users گزینه Add User را انتخاب کنید.
2. در قسمت User Type گزینه Reseller را انتخاب کنید.
3. اطلاعات لازم را وارد کرده و روی Create کلیک کنید.

تعریف محدودیت‌های دسترسی برای نماینده

1. از منوی Plans گزینه Create Plan را انتخاب کنید و منابعی مانند RAM، CPU، Disk Space را محدود کنید.
2. این پلن را به حساب نماینده تخصیص دهید تا دسترسی وی به منابع محدود باشد.

ایجاد ماشین مجازی توسط نماینده

نماینده‌ها می‌توانند ماشین‌های مجازی ایجاد کنند اما محدود به پلن‌های از پیش تعریف‌شده هستند. برای ایجاد ماشین مجازی توسط نماینده، از پنل نماینده وارد شوید و سپس گزینه Create Virtual Server را انتخاب کنید.

---

3. تنظیم دسترسی کاربران نهایی (End Users)

کاربران نهایی پایین‌ترین سطح دسترسی را دارند و معمولاً فقط می‌توانند ماشین‌های مجازی خود را مدیریت کنند. آنها نمی‌توانند تنظیمات سرور یا منابع دیگر کاربران را تغییر دهند.

ایجاد یا ویرایش حساب کاربری نهایی

1. از منوی Users گزینه Add User را انتخاب کنید.
2. در قسمت User Type گزینه User را انتخاب کنید.
3. اطلاعات لازم شامل نام کاربری، ایمیل، رمز عبور را وارد کرده و روی Create کلیک کنید.

تعریف محدودیت‌های منابع برای کاربران نهایی

برای اینکه کاربران نهایی نتوانند منابع بیشتری از حد تعیین‌شده استفاده کنند، یک Plan برای آنها تعریف کنید که در آن منابع مشخصی نظیر RAM، CPU و فضای دیسک اختصاص داده شده باشد.

---

4. تنظیم دسترسی برای هر سطح کاربری

تخصیص پلن‌های مختلف به هر کاربر

1. برای هر سطح دسترسی (مدیر، نماینده، کاربر نهایی)، یک Plan ایجاد کنید که شامل منابع خاصی باشد.
2. پس از ایجاد پلن، آن را به کاربر مربوطه تخصیص دهید.

ایجاد دسترسی‌های خاص برای کاربران

از بخش Access Control می‌توانید دسترسی‌های خاص برای هر سطح کاربری را تنظیم کنید. برای مثال، می‌توانید اجازه دهید که نماینده فقط بتواند ماشین‌های مجازی خاصی را مدیریت کند و یا دسترسی به برخی از تنظیمات سرور را محدود کنید.

---

5. تنظیمات امنیتی برای دسترسی‌های مختلف

فعال‌سازی 2FA برای کاربران مختلف

برای افزایش امنیت، می‌توانید احراز هویت دو مرحله‌ای را برای همه کاربران فعال کنید.

1. از منوی Security Settings گزینه Enable Two-Factor Authentication را انتخاب کنید.
2. روش احراز هویت (مثلاً Google Authenticator) را انتخاب کرده و آن را برای همه کاربران فعال کنید.

محدود کردن دسترسی به پنل مدیریت برای IPهای خاص

برای هر سطح کاربری می‌توانید دسترسی به پنل را تنها برای IPهای خاص محدود کنید. این کار با اضافه کردن IPهای مجاز به فهرست whitelist انجام می‌شود.

/usr/local/emps/bin/php /usr/local/virtualizor/scripts/whitelist_ip.php --ip=192.168.1.100

این دستور فقط به IP 192.168.1.100 دسترسی به پنل مدیریت را می‌دهد.

---

جمع‌بندی

• مدیر سیستم بالاترین سطح دسترسی را دارد و می‌تواند تمام تنظیمات و منابع را مدیریت کند.
• نمایندگان دسترسی به ایجاد و مدیریت ماشین‌های مجازی دارند، اما محدود به منابع و تنظیمات تعریف‌شده هستند.
• کاربران نهایی معمولاً تنها می‌توانند ماشین‌های مجازی خود را مدیریت کنند و نمی‌توانند منابع یا تنظیمات سرور را تغییر دهند.
• دسترسی‌ها و منابع باید به‌درستی برای هر نوع کاربر تخصیص داده شوند تا امنیت و کارایی سیستم حفظ شود.
• امنیت باید با فعال‌سازی احراز هویت دو مرحله‌ای و محدود کردن دسترسی به پنل برای IPهای خاص تقویت شود.

پس از نصب و راه‌اندازی Virtualizor، مهم است که بررسی کنید آیا فرآیند نصب به درستی انجام شده و سیستم آماده به‌کار است. برای این منظور، باید وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید و وضعیت سیستم را بررسی کنید.

---

1. ورود به پنل مدیریت Virtualizor

برای ورود به پنل مدیریت Virtualizor، ابتدا باید از طریق مرورگر وب به آدرس سرور خود وارد شوید. آدرس پنل به‌طور پیش‌فرض به شکل زیر خواهد بود:

https://<your_server_ip>:4085

برای مثال، اگر آدرس IP سرور شما 192.168.1.100 باشد، به آدرس زیر بروید:

https://192.168.1.100:4085

---

2. وارد کردن اطلاعات ورود

در صفحه ورود، نام کاربری و رمز عبور خود را وارد کنید. اگر این اطلاعات را برای اولین بار تنظیم کرده‌اید، نام کاربری به‌طور پیش‌فرض admin است.

برای ورود:

• Username: admin
• Password: رمز عبوری که در هنگام نصب وارد کرده‌اید.

---

3. بررسی وضعیت کلی سیستم

پس از ورود موفق به پنل، اولین صفحه‌ای که مشاهده می‌کنید، نمای کلی از وضعیت سرور و ماشین‌های مجازی است. برای بررسی سلامت سیستم، به موارد زیر توجه کنید:

• وضعیت سرور: در قسمت بالای صفحه، وضعیت کلی سرور شما نمایش داده می‌شود که باید به‌طور سالم باشد.
• وضعیت Hypervisor: اطمینان حاصل کنید که نوع Hypervisor شما (مثل KVM، Xen، OpenVZ) به‌درستی پیکربندی شده باشد.
• تعداد ماشین‌های مجازی: تعداد ماشین‌های مجازی که ایجاد کرده‌اید و وضعیت آنها را در این بخش مشاهده خواهید کرد.
• وضعیت منابع: منابع سرور از جمله CPU، RAM، و فضای دیسک نمایش داده می‌شوند و باید در حالت بهینه باشند.

---

4. بررسی لاگ‌ها و گزارش‌ها

برای اطمینان از سلامت نصب، می‌توانید به گزارش‌های logs و system status سرور دسترسی پیدا کنید:

1. از منوی Reports گزینه System Health را انتخاب کنید.
2. در این بخش، گزارش‌هایی از فعالیت‌های اخیر سرور و مشکلات احتمالی نمایش داده می‌شود.

همچنین از بخش Logs می‌توانید خطاها و مشکلات مرتبط با نصب و راه‌اندازی را مشاهده کنید.

---

5. بررسی سرویس‌های ضروری

• Apache یا Nginx (برای وب‌سرویس): اطمینان حاصل کنید که وب‌سرویس شما به درستی در حال اجرا است.

systemctl status apache2
# یا
systemctl status nginx

• خدمات شبکه: از درست بودن تنظیمات شبکه، DNS و اتصال به اینترنت مطمئن شوید.

ping 8.8.8.8

---

6. تست عملکرد ماشین مجازی

برای اطمینان از اینکه ماشین‌های مجازی به‌درستی کار می‌کنند:

1. از منوی Virtual Servers ماشین مجازی جدیدی ایجاد کنید.
2. سپس با استفاده از گزینه Start آن را راه‌اندازی کنید.
3. بررسی کنید که ماشین مجازی بدون مشکل شروع به کار کند.

---

جمع‌بندی

ورود به پنل مدیریت Virtualizor و بررسی وضعیت کلی سیستم از مراحل اولیه برای اطمینان از سلامت نصب است. پس از ورود به پنل، وضعیت کلی سرور، منابع، و ماشین‌های مجازی را بررسی کرده و از درستی عملکرد آنها اطمینان حاصل کنید. همچنین بررسی گزارش‌ها و لاگ‌های سیستم برای شناسایی هرگونه خطا و مشکل احتمالی ضروری است.

پس از نصب و پیکربندی Virtualizor، گام بعدی ایجاد اولین ماشین مجازی است. در این بخش، شما یاد خواهید گرفت که چگونه یک ماشین مجازی (VM) جدید بسازید، منابع آن را تنظیم کنید و عملکرد آن را بررسی نمایید.

---

1. ورود به پنل مدیریت Virtualizor

ابتدا باید وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید. برای این کار، از مرورگر وب به آدرس سرور خود بروید:

https://<your_server_ip>:4085

بعد از وارد کردن نام کاربری و رمز عبور، وارد پنل مدیریت خواهید شد.

---

2. ایجاد ماشین مجازی جدید

برای ایجاد اولین ماشین مجازی در Virtualizor، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. انتخاب گزینه “Create Virtual Server”: از منوی بالای پنل، گزینه “Virtual Servers” را انتخاب کرده و سپس بر روی دکمه “Create Virtual Server” کلیک کنید.
2. انتخاب سیستم‌عامل: در بخش Operating System، سیستم‌عامل مورد نظر خود را از لیست موجود انتخاب کنید. شما می‌توانید از توزیع‌های مختلف لینوکس مانند CentOS، Ubuntu یا Debian استفاده کنید.
3. تنظیم منابع ماشین مجازی:
   • CPU: تعداد هسته‌های CPU که برای ماشین مجازی در نظر می‌گیرید.
   • RAM: میزان حافظه RAM که به ماشین مجازی اختصاص داده می‌شود.
   • Storage: میزان فضای دیسک سخت که ماشین مجازی نیاز دارد.

   به عنوان مثال، برای ایجاد یک ماشین مجازی با 2 هسته CPU، 4GB RAM و 20GB فضای دیسک، تنظیمات زیر را اعمال می‌کنید:

   • CPU: 2
   • RAM: 4096MB (4GB)
   • Disk: 20GB
4. انتخاب Hypervisor: بسته به نوع Hypervisor که در سرور شما پیکربندی شده است (مثلاً KVM)، گزینه مناسب را انتخاب کنید.
5. تنظیمات شبکه: شما می‌توانید انتخاب کنید که ماشین مجازی به شبکه داخلی یا شبکه عمومی متصل باشد.
6. تنظیمات اضافی: گزینه‌هایی مانند فعال‌سازی SSH، دسترسی به کنسول، تنظیمات IP و سایر موارد را طبق نیاز خود پیکربندی کنید.

---

3. نصب سیستم‌عامل در ماشین مجازی

پس از ایجاد ماشین مجازی، نوبت به نصب سیستم‌عامل می‌رسد. معمولاً برای نصب سیستم‌عامل در ماشین‌های مجازی از ISO فایل‌های نصب استفاده می‌شود.

1. انتخاب فایل ISO: برای نصب سیستم‌عامل، یک فایل ISO از سیستم‌عاملی که می‌خواهید نصب کنید را انتخاب کنید. به‌عنوان مثال، برای نصب CentOS، باید فایل ISO مربوطه را انتخاب نمایید.
2. دسترسی به کنسول ماشین مجازی: در پنل Virtualizor، برای دسترسی به کنسول ماشین مجازی، گزینه “Console” را انتخاب کنید. سپس از طریق کنسول می‌توانید مراحل نصب سیستم‌عامل را طی کنید.

---

4. بررسی عملکرد ماشین مجازی

بعد از نصب سیستم‌عامل، مهم است که عملکرد ماشین مجازی را بررسی کنید تا از کارکرد صحیح آن اطمینان حاصل کنید. برای انجام این کار:

1. پینگ به ماشین مجازی: از سرور مدیریت خود، یک پینگ به ماشین مجازی ارسال کنید تا مطمئن شوید که شبکه به درستی پیکربندی شده است.

   ping <VM_IP_address>
   

2. بررسی منابع: منابع تخصیص داده شده مانند CPU، RAM و Disk را در پنل مدیریت Virtualizor بررسی کنید و مطمئن شوید که ماشین مجازی به درستی از منابع استفاده می‌کند.
3. دسترسی به سیستم‌عامل: با استفاده از SSH یا کنسول Virtualizor، به ماشین مجازی وارد شوید و مطمئن شوید که سیستم‌عامل به درستی کار می‌کند.
4. بررسی عملکرد سیستم:
   • اجرای دستور top یا htop در ماشین مجازی برای بررسی استفاده از منابع:

     top
     # یا
     htop
     

   • بررسی فضای دیسک:

     df -h
     

5. راه‌اندازی مجدد ماشین مجازی: ماشین مجازی را ریستارت کرده و مطمئن شوید که پس از راه‌اندازی مجدد، تمامی سرویس‌ها به درستی در حال اجرا هستند.

---

جمع‌بندی

ایجاد اولین ماشین مجازی در Virtualizor فرآیند ساده‌ای است که با تنظیم منابع، انتخاب سیستم‌عامل و نصب آن انجام می‌شود. پس از ایجاد ماشین مجازی، بررسی عملکرد آن از اهمیت بالایی برخوردار است تا اطمینان حاصل شود که همه چیز به درستی کار می‌کند. این شامل بررسی شبکه، منابع و دسترسی به سیستم‌عامل است.

برای اطمینان از عملکرد صحیح Virtualizor و سیستم‌های زیرساختی، بررسی لاگ‌ها یکی از مهم‌ترین اقداماتی است که باید به طور منظم انجام شود. لاگ‌ها اطلاعات حیاتی در مورد عملکرد سیستم و وقوع مشکلات فراهم می‌کنند. در این بخش، شما با نحوه بررسی لاگ‌ها و تشخیص خطاهای احتمالی در سیستم آشنا خواهید شد.

---

1. دسترسی به لاگ‌ها در Virtualizor

لاگ‌های مختلفی در Virtualizor وجود دارند که اطلاعات مربوط به فعالیت‌های سیستم، ماشین‌های مجازی، و مشکلات ممکن را ثبت می‌کنند. برای مشاهده لاگ‌ها در Virtualizor، به مسیر زیر بروید:

1. ورود به پنل مدیریت Virtualizor: ابتدا وارد پنل Virtualizor خود شوید.
2. دسترسی به بخش Logs: در منوی مدیریت، بخش Logs را پیدا کرده و آن را باز کنید. این بخش شامل لاگ‌هایی است که به شما کمک می‌کند تا مشکلات احتمالی را شناسایی کنید.

---

2. بررسی لاگ‌های سیستم در CentOS/Ubuntu

لاگ‌های سیستم به طور معمول در پوشه /var/log/ قرار دارند. این پوشه شامل لاگ‌های مختلفی است که می‌توانند به شما در تشخیص مشکلات کمک کنند.

1. لاگ سیستم:
   برای بررسی وضعیت کلی سیستم، می‌توانید از دستور journalctl یا dmesg استفاده کنید:

   journalctl -xe
   

   این دستور تمام لاگ‌های اخیر سیستم را که مربوط به خطاها یا هشدارها می‌شود، نمایش می‌دهد. برای مشاهده اطلاعات بیشتر، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید:

   dmesg | grep -i error
   

2. لاگ سرویس‌های خاص:
   برای بررسی لاگ‌های مربوط به سرویس‌های خاص سیستم مانند NetworkManager، firewalld، یا sshd می‌توانید از این دستورات استفاده کنید:

   tail -f /var/log/messages
   tail -f /var/log/secure
   tail -f /var/log/firewalld
   

---

3. بررسی لاگ‌های خاص Virtualizor

Virtualizor دارای لاگ‌های مخصوص به خود است که اطلاعات مربوط به عملکرد پنل و ماشین‌های مجازی را در بر می‌گیرد. برخی از مهم‌ترین لاگ‌ها عبارتند از:

1. لاگ نصب:
   برای مشاهده لاگ‌های مربوط به فرآیند نصب یا به‌روزرسانی Virtualizor، می‌توانید به فایل‌های زیر مراجعه کنید:

   /var/virtualizor/log/install.log
   

2. لاگ عملیات ماشین مجازی:
   برای مشاهده لاگ‌های مربوط به ماشین‌های مجازی، به مسیر زیر بروید:

   /var/virtualizor/log/vm.log
   

3. لاگ‌های مربوط به لایسنس:
   Virtualizor برای مدیریت لایسنس خود لاگ‌هایی تولید می‌کند که می‌توانید از آن‌ها برای اطمینان از اعتبار لایسنس استفاده کنید:

   /var/virtualizor/log/license.log
   

4. لاگ‌های مدیریت پنل وب:
   برای بررسی لاگ‌های مربوط به وب پنل، به این مسیر بروید:

   /var/virtualizor/log/adminpanel.log
   

---

4. جستجوی خطاها و هشدارها

برای بررسی خطاها و هشدارها در لاگ‌ها، از دستور grep برای جستجوی عبارات خاص استفاده کنید. به‌عنوان مثال، برای جستجوی عبارت error یا fail در لاگ‌ها از دستور زیر استفاده کنید:

grep -i "error" /var/virtualizor/log/*.log
grep -i "fail" /var/virtualizor/log/*.log

این دستورات به شما کمک می‌کنند تا سریع‌تر مشکلات خاص را شناسایی کنید.

---

5. پیگیری خطاها و رفع مشکلات

1. شناسایی نوع خطا:
   پس از پیدا کردن خطاها، باید نوع آن‌ها را شناسایی کنید. آیا مشکل به علت منابع محدود است؟ آیا به دلیل پیکربندی نادرست است؟ شناسایی دقیق مشکل به شما کمک می‌کند تا راه‌حل مناسبی پیدا کنید.
2. رفع مشکلات منابع:
   اگر خطاها به علت کمبود منابع (مثل CPU، RAM یا فضای دیسک) ایجاد شده‌اند، ممکن است نیاز باشد تا منابع بیشتری به سیستم یا ماشین‌های مجازی اختصاص دهید. برای این کار، منابع مربوطه را از طریق پنل مدیریت Virtualizor تغییر دهید.
3. بررسی دسترسی‌ها و پیکربندی‌های شبکه:
   در صورت مواجهه با مشکلات شبکه یا دسترسی، بررسی تنظیمات فایروال، DNS و IP‌های مجاز ضروری است. از اطمینان از دسترسی به پورت‌های مورد نیاز Virtualizor اطمینان حاصل کنید.

---

جمع‌بندی

بررسی منظم لاگ‌ها برای اطمینان از عملکرد صحیح سیستم و شناسایی سریع مشکلات، ضروری است. لاگ‌های Virtualizor و سیستم عامل به شما کمک می‌کنند تا مشکلات را شناسایی و رفع کنید. با استفاده از دستورات مختلف برای جستجوی خطاها، می‌توانید به سرعت مشکل را تشخیص داده و اقدام لازم را انجام دهید.

یکی از مراحل حیاتی در پیکربندی و مدیریت سیستم‌های مبتنی بر Virtualizor، اطمینان از دسترسی مناسب به پنل مدیریت از راه دور و بررسی وضعیت اتصال شبکه است. این تست‌ها به شما کمک می‌کنند تا از قابلیت دسترسی به سرور و منابع شبکه اطمینان حاصل کرده و مشکلات احتمالی را شناسایی کنید.

---

1. تست دسترسی به پنل مدیریت از راه دور

برای اطمینان از دسترسی صحیح به پنل مدیریت Virtualizor از راه دور، باید چندین آزمایش انجام دهید.

1. تست از طریق مرورگر وب: ابتدا از یک مرورگر وب استفاده کنید و آدرس IP عمومی یا دامنه سرور خود را به همراه پورت مربوطه (معمولاً پورت 4085 برای HTTP و پورت 443 برای HTTPS) وارد کنید. به‌طور مثال:

   http://<IP_Servers>:4085
   

   یا برای دسترسی امن:

   https://<IP_Servers>:443
   

   پس از وارد کردن آدرس، صفحه ورود به پنل مدیریت Virtualizor باید بارگذاری شود. اگر صفحه به‌درستی بارگذاری نشد، باید پیکربندی شبکه و فایروال سرور را بررسی کنید.

2. تست از طریق SSH: برای تست اتصال SSH از راه دور، باید به سرور با استفاده از SSH متصل شوید. دستور زیر را وارد کنید:

   ssh root@<IP_Servers>
   

   اگر اتصال برقرار شد، به این معنی است که دسترسی SSH از راه دور به درستی کار می‌کند.

---

2. تست اتصال شبکه و پیکربندی فایروال

برای اطمینان از اینکه اتصال شبکه بین سرور و دستگاه‌های دیگر به درستی کار می‌کند، چندین ابزار مختلف وجود دارد.

1. پینگ کردن سرور: از دستور ping برای آزمایش اتصال شبکه به سرور استفاده کنید. این دستور به شما کمک می‌کند تا بررسی کنید که آیا سرور شما قابل دسترسی است یا خیر:

   ping <IP_Servers>
   

   اگر پاسخی از سرور دریافت کردید، این به این معنی است که اتصال شبکه برقرار است.

2. آزمایش اتصال به پورت‌ها: برای بررسی اینکه پورت‌های خاصی (مثل پورت‌های SSH یا HTTP) در دسترس هستند یا خیر، از دستور telnet یا nc استفاده کنید. به‌طور مثال، برای آزمایش اتصال به پورت 4085 (پورت پیش‌فرض پنل مدیریت Virtualizor)، دستور زیر را وارد کنید:

   telnet <IP_Servers> 4085
   

   یا با استفاده از nc (netcat):

   nc -zv <IP_Servers> 4085
   

   اگر اتصال موفقیت‌آمیز بود، به این معنی است که پورت مورد نظر در دسترس است.

3. بررسی تنظیمات فایروال: اگر در تست دسترسی به پنل یا پورت‌ها با مشکل مواجه شدید، ممکن است پیکربندی فایروال موجب مسدود شدن دسترسی‌ها شده باشد. برای بررسی وضعیت فایروال در CentOS یا Ubuntu، از دستورات زیر استفاده کنید:
   • برای CentOS:

     systemctl status firewalld
     

     اگر فایروال فعال است و دسترسی‌های مورد نیاز مسدود شده‌اند، می‌توانید پورت‌های مورد نیاز را با استفاده از دستور زیر باز کنید:

     firewall-cmd --zone=public --add-port=4085/tcp --permanent
     firewall-cmd --reload
     

   • برای Ubuntu:

     ufw status
     

     برای باز کردن پورت‌ها:

     ufw allow 4085/tcp
     ufw reload
     

---

3. بررسی وضعیت اتصال شبکه داخلی (داخل ماشین مجازی)

در صورتی که در حال استفاده از ماشین‌های مجازی هستید، باید اتصال شبکه ماشین‌های مجازی به درستی پیکربندی شده باشد.

1. تست اتصال شبکه داخل ماشین مجازی: وارد ماشین مجازی شوید و از دستور ping برای تست اتصال به شبکه استفاده کنید:

   ping <IP_Servers>
   

   این دستور باید اتصال ماشین مجازی به سرور میزبان را بررسی کند.

2. بررسی تنظیمات شبکه در Virtualizor: وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید و به بخش Network بروید. در این قسمت، باید اطمینان حاصل کنید که ماشین‌های مجازی به درستی به شبکه متصل هستند و آدرس IP آن‌ها به درستی تنظیم شده است.

---

جمع‌بندی

تست دسترسی از راه دور و اتصال شبکه برای اطمینان از عملکرد صحیح Virtualizor و ماشین‌های مجازی از اهمیت زیادی برخوردار است. با استفاده از ابزارهای ساده مانند ping، telnet و nc می‌توان از عملکرد صحیح اتصال شبکه اطمینان حاصل کرد. همچنین، بررسی فایروال و تنظیمات شبکه داخلی نیز از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است تا دسترسی به پنل مدیریت و ماشین‌های مجازی به درستی انجام شود.

برای اطمینان از اینکه Virtualizor همواره به آخرین نسخه و به‌روز رسانی‌های امنیتی دسترسی دارد، پیکربندی به‌روزرسانی خودکار یکی از مهم‌ترین مراحل مدیریت و نگهداری این نرم‌افزار است. به‌روزرسانی‌های منظم به شما کمک می‌کند تا از ویژگی‌های جدید بهره‌برداری کنید و همچنین مشکلات و آسیب‌پذیری‌های امنیتی را رفع نمایید.

---

1. پیکربندی به‌روزرسانی خودکار از طریق پنل مدیریت

Virtualizor به طور پیش‌فرض قابلیت به‌روزرسانی خودکار را پشتیبانی می‌کند. برای پیکربندی این قابلیت از پنل مدیریت باید مراحل زیر را طی کنید:

1. وارد پنل مدیریت Virtualizor شوید.
2. به بخش Settings بروید.
3. در منوی سمت چپ، گزینه Auto Updates را انتخاب کنید.
4. در این بخش می‌توانید گزینه “Enable Auto Updates” را فعال کنید تا به‌روزرسانی‌ها به طور خودکار انجام شوند.

با فعال کردن این گزینه، Virtualizor به طور خودکار به نسخه‌های جدید آپدیت می‌شود و شما نیازی به اقدام دستی برای نصب به‌روزرسانی‌ها نخواهید داشت.

---

2. تنظیمات به‌روزرسانی خودکار از طریق خط فرمان

اگر نیاز دارید که به‌روزرسانی‌ها را از طریق خط فرمان تنظیم کنید، Virtualizor ابزارهایی برای انجام این کار فراهم کرده است. برای پیکربندی به‌روزرسانی خودکار، ابتدا باید اطمینان حاصل کنید که سیستم به‌طور منظم به اینترنت متصل است و قادر به دریافت به‌روزرسانی‌ها می‌باشد.

برای فعال‌سازی به‌روزرسانی خودکار از طریق خط فرمان، مراحل زیر را دنبال کنید:

1. وارد سرور شوید و با استفاده از دستورات زیر، فایل پیکربندی مربوط به به‌روزرسانی را ویرایش کنید:

   nano /usr/local/virtualizor/virtualizor.conf
   

2. در این فایل پیکربندی، به دنبال خطی با عنوان AUTO_UPDATE بگردید. اگر این خط وجود نداشت، آن را به انتهای فایل اضافه کنید:

   AUTO_UPDATE = 1
   

3. سپس فایل را ذخیره کنید و از ویرایشگر خارج شوید (در صورت استفاده از nano، با فشار دادن Ctrl + X و تایید ذخیره با فشار دادن Y).
4. پس از این مرحله، برای اطمینان از انجام به‌روزرسانی خودکار، باید سرویس به‌روزرسانی را فعال کنید:

   systemctl enable virtualizor-update
   systemctl start virtualizor-update
   

این دستورات سرویس به‌روزرسانی خودکار Virtualizor را فعال کرده و به‌روزرسانی‌ها به طور خودکار در زمان‌های مشخص انجام خواهند شد.

---

3. بررسی وضعیت به‌روزرسانی‌های خودکار

برای اطمینان از اینکه به‌روزرسانی‌های خودکار به درستی فعال شده‌اند و به‌روز رسانی‌ها به درستی انجام می‌شوند، می‌توانید از دستورات زیر برای بررسی وضعیت به‌روزرسانی استفاده کنید:

1. برای بررسی وضعیت سرویس به‌روزرسانی:

   systemctl status virtualizor-update
   

2. برای مشاهده تاریخ آخرین به‌روزرسانی انجام شده:

   cat /usr/local/virtualizor/logs/update_log.txt
   

این دستور به شما تاریخ و جزئیات آخرین به‌روزرسانی انجام شده را نشان می‌دهد.

---

4. پیکربندی زمان‌بندی به‌روزرسانی‌ها

در صورتی که تمایل به انجام به‌روزرسانی‌ها در زمان مشخصی دارید، می‌توانید زمان‌بندی به‌روزرسانی‌ها را تنظیم کنید. برای این کار از ابزار cron استفاده خواهید کرد.

1. وارد سیستم شوید و دستور زیر را برای ویرایش جدول زمان‌بندی cron وارد کنید:

   crontab -e
   

2. برای به‌روزرسانی روزانه در ساعت مشخص، خط زیر را به جدول cron اضافه کنید:

   0 3 * * * /usr/local/virtualizor/cron/update.php
   

این دستور به این معنی است که به‌روزرسانی‌ها هر روز در ساعت 3 صبح به‌طور خودکار انجام خواهند شد.

---

جمع‌بندی

پیکربندی به‌روزرسانی خودکار برای Virtualizor یکی از مهم‌ترین مراحل در نگهداری و مدیریت سرورها است. با فعال‌سازی این ویژگی از طریق پنل مدیریت یا خط فرمان، می‌توانید اطمینان حاصل کنید که نرم‌افزار همیشه به آخرین نسخه‌های موجود به‌روز می‌شود. همچنین، تنظیم زمان‌بندی به‌روزرسانی‌ها و بررسی وضعیت به‌روزرسانی‌ها به شما این امکان را می‌دهد که همیشه از جدیدترین ویژگی‌ها و رفع مشکلات امنیتی بهره‌مند شوید.

برای مدیریت و بهینه‌سازی Virtualizor، تعیین سیاست‌های مناسب برای آپدیت و ارتقاء نرم‌افزار ضروری است. این سیاست‌ها باید شامل روش‌های ارتقاء، برنامه‌ریزی آپدیت‌ها، و تأمین امنیت و پایداری سیستم باشند.

---

1. تعیین استراتژی آپدیت و ارتقاء

برای به‌روزرسانی Virtualizor و اجتناب از ایجاد اختلال در سرویس‌دهی، سه استراتژی اصلی وجود دارد:

• آپدیت خودکار: مناسب برای سیستم‌هایی که نیاز به آخرین ویژگی‌ها و به‌روزرسانی‌های امنیتی دارند.
• آپدیت دستی پس از بررسی: برای جلوگیری از ناسازگاری احتمالی بین نسخه‌های جدید و تنظیمات موجود.
• آپدیت در محیط تست و سپس در محیط عملیاتی: پیشنهاد می‌شود در سرورهای حیاتی، آپدیت‌ها ابتدا در محیط آزمایشی انجام شوند و در صورت موفقیت، به محیط عملیاتی منتقل شوند.

---

2. فعال‌سازی یا غیرفعال‌سازی به‌روزرسانی خودکار

اگر تصمیم به استفاده از آپدیت خودکار دارید، می‌توانید این قابلیت را از پنل مدیریت Virtualizor یا از طریق خط فرمان تنظیم کنید.

فعال‌سازی از طریق پنل مدیریت:

1. ورود به Virtualizor Admin Panel.
2. رفتن به Settings.
3. انتخاب Auto Updates و فعال کردن گزینه Enable Auto Updates.

فعال‌سازی از طریق خط فرمان:

1. ویرایش فایل پیکربندی:

   nano /usr/local/virtualizor/virtualizor.conf
   

2. اضافه کردن یا تغییر مقدار:

   AUTO_UPDATE = 1
   

3. ذخیره فایل و راه‌اندازی مجدد سرویس:

   systemctl restart virtualizor-update
   

برای غیرفعال‌سازی آپدیت خودکار مقدار AUTO_UPDATE را برابر 0 قرار دهید.

---

3. تنظیم آپدیت‌های زمان‌بندی‌شده با استفاده از Cron

برای کنترل دقیق‌تر زمان‌های آپدیت، می‌توان از cron jobs استفاده کرد. به عنوان مثال، برای انجام آپدیت روزانه در ساعت 2 بامداد، می‌توان از دستور زیر استفاده کرد:

crontab -e

و اضافه کردن خط زیر:

0 2 * * * /usr/local/virtualizor/cron/update.php

این تنظیم باعث می‌شود که Virtualizor هر روز در ساعت 2 بامداد بررسی کند که آیا آپدیت جدیدی در دسترس است یا خیر.

---

4. اجرای آپدیت دستی در مواقع ضروری

در برخی موارد، ممکن است نیاز به اجرای دستی آپدیت داشته باشید. برای این کار:

1. بررسی آخرین نسخه موجود:

   curl -s https://www.virtualizor.com/version.php
   

2. اجرای دستور به‌روزرسانی:

   virtualizor update
   

3. بررسی وضعیت بعد از آپدیت:

   systemctl status virtualizor
   

---

5. ارتقاء به نسخه جدید (Major Upgrade)

برای ارتقاء به نسخه جدید (مانند تغییر از Virtualizor 3.x به Virtualizor 4.x)، باید مراحل زیر را دنبال کنید:

1. پشتیبان‌گیری کامل از سرور:

   tar -czvf virtualizor_backup_$(date +%F).tar.gz /usr/local/virtualizor
   

2. دانلود آخرین نسخه و نصب آن:

   wget -N http://files.virtualizor.com/install.sh && sh install.sh
   

3. بررسی و رفع مشکلات احتمالی پس از ارتقاء:

   tail -f /usr/local/virtualizor/logs/update_log.txt
   

---

6. بررسی تغییرات قبل از آپدیت (Changelog)

قبل از اعمال آپدیت، پیشنهاد می‌شود که تغییرات نسخه جدید را بررسی کنید. برای این کار می‌توانید به صفحه رسمی Virtualizor Changelog مراجعه کنید یا دستور زیر را اجرا کنید:

curl -s https://www.virtualizor.com/changelog.php

---

7. مدیریت ناسازگاری‌های پس از آپدیت

پس از هر آپدیت، باید سرویس‌ها و عملکرد کلی سرور را بررسی کنید. برخی از مواردی که باید بررسی شوند:

• بررسی وضعیت سرور:

  systemctl status virtualizor
  

• بررسی لاگ‌های Virtualizor برای شناسایی مشکلات احتمالی:

  cat /usr/local/virtualizor/logs/error.log
  

• در صورت بروز مشکل، امکان بازگشت به نسخه قبل با استفاده از نسخه پشتیبان وجود دارد:

  tar -xzvf virtualizor_backup_YYYY-MM-DD.tar.gz -C /
  

---

جمع‌بندی

تعیین یک سیاست مشخص برای آپدیت و ارتقاء Virtualizor به بهبود عملکرد و امنیت سرور کمک می‌کند. استفاده از آپدیت خودکار مناسب برای سرورهای کم‌ریسک است، اما در محیط‌های حیاتی بهتر است از آپدیت دستی و آزمایش‌شده استفاده شود. علاوه بر این، بررسی تغییرات نسخه جدید، تهیه نسخه پشتیبان قبل از ارتقاء، و بررسی لاگ‌ها پس از هر به‌روزرسانی از جمله اقدامات ضروری برای جلوگیری از مشکلات احتمالی است.

مدیریت امنیتی سرور و اطمینان از عملکرد صحیح Virtualizor نیازمند نظارت مداوم بر وضعیت سیستم و نصب پچ‌های امنیتی است. این بخش به بررسی روش‌های مختلف برای پایش سلامت سیستم، شناسایی مشکلات احتمالی، و اعمال اصلاحات امنیتی می‌پردازد.

---

1. پایش وضعیت کلی سیستم

برای اطمینان از عملکرد صحیح سرور، نظارت بر استفاده از منابع سیستم شامل پردازنده، حافظه، فضای دیسک و شبکه ضروری است.

بررسی وضعیت پردازنده و حافظه

برای مشاهده میزان مصرف CPU و RAM می‌توان از ابزار top یا htop استفاده کرد:

top

یا برای نمایش جزئیات بیشتر:

htop

بررسی فضای دیسک

برای جلوگیری از مشکلات ذخیره‌سازی، بررسی فضای خالی دیسک ضروری است:

df -h

پایش وضعیت شبکه

برای مشاهده کانکشن‌های فعال و میزان استفاده از پهنای باند:

netstat -tulnp

یا

iftop

---

2. بررسی لاگ‌ها برای شناسایی مشکلات امنیتی

یکی از مهم‌ترین اقدامات امنیتی، بررسی مداوم لاگ‌های سیستم و Virtualizor برای شناسایی خطاها و فعالیت‌های مشکوک است.

مشاهده لاگ‌های Virtualizor

tail -f /usr/local/virtualizor/logs/error.log

یا

cat /usr/local/virtualizor/logs/error.log | grep "error"

بررسی لاگ‌های سیستم

journalctl -xe

یا

cat /var/log/syslog | grep "failed"

---

3. بررسی و نصب پچ‌های امنیتی سیستم‌عامل

برای جلوگیری از آسیب‌پذیری‌های امنیتی، سرور باید همیشه آخرین پچ‌های امنیتی را دریافت کند.

بررسی آپدیت‌های موجود در CentOS

yum check-update

نصب آپدیت‌های امنیتی در CentOS

yum update --security -y

بررسی آپدیت‌های موجود در Ubuntu/Debian

apt update

نصب آپدیت‌های امنیتی در Ubuntu/Debian

apt upgrade -y

---

4. بررسی و نصب پچ‌های امنیتی Virtualizor

به‌روزرسانی Virtualizor به رفع مشکلات امنیتی و بهبود عملکرد کمک می‌کند.

بررسی نسخه جدید Virtualizor

curl -s https://www.virtualizor.com/version.php

به‌روزرسانی Virtualizor

virtualizor update

---

5. پیکربندی به‌روزرسانی خودکار برای پچ‌های امنیتی

اگر نیاز به به‌روزرسانی خودکار امنیتی وجود دارد، می‌توان از Cron Jobs استفاده کرد.

فعال‌سازی آپدیت خودکار در Ubuntu/Debian

echo "0 3 * * * apt update && apt upgrade -y" | crontab -

فعال‌سازی آپدیت خودکار در CentOS

echo "0 3 * * * yum update --security -y" | crontab -

---

6. اجرای اسکن امنیتی برای شناسایی آسیب‌پذیری‌ها

برای بررسی امنیت سرور می‌توان از ابزارهایی مثل Lynis یا Chkrootkit استفاده کرد.

نصب و اجرای Lynis برای اسکن امنیتی

apt install lynis -y  # برای Ubuntu/Debian
yum install lynis -y  # برای CentOS/RHEL
lynis audit system

اجرای Chkrootkit برای بررسی وجود بدافزارها

apt install chkrootkit -y  # برای Ubuntu/Debian
yum install chkrootkit -y  # برای CentOS/RHEL
chkrootkit

---

جمع‌بندی

نظارت بر وضعیت سیستم و بررسی پچ‌های امنیتی یکی از وظایف مهم مدیریت سرور است که از حملات سایبری و خرابی‌های غیرمنتظره جلوگیری می‌کند. برای حفظ امنیت و پایداری Virtualizor، باید به‌صورت دوره‌ای منابع سیستم بررسی شده، لاگ‌های امنیتی پایش شوند، پچ‌های امنیتی سیستم‌عامل و نرم‌افزار نصب شوند، و ابزارهای امنیتی برای شناسایی تهدیدات به کار گرفته شوند.

در هنگام نصب Virtualizor ممکن است با چالش‌هایی مانند عدم شناسایی سخت‌افزار، مشکلات وابستگی پکیج‌ها و ناسازگاری با سیستم‌عامل روبه‌رو شوید. در این بخش، مشکلات رایج و روش‌های حل آن‌ها بررسی می‌شوند.

---

1. عدم شناسایی سخت‌افزار

بررسی پشتیبانی از مجازی‌سازی در پردازنده

اگر سرور شما پشتیبانی از VT-x (Intel) یا AMD-V (AMD) ندارد، نصب Hypervisor ممکن است با مشکل مواجه شود. برای بررسی این قابلیت، دستور زیر را اجرا کنید:

egrep -c '(vmx|svm)' /proc/cpuinfo

• اگر مقدار خروجی 1 یا بیشتر باشد، پردازنده از مجازی‌سازی پشتیبانی می‌کند.
• اگر مقدار 0 باشد، باید این قابلیت را در BIOS/UEFI فعال کنید.

فعال‌سازی مجازی‌سازی در BIOS/UEFI

برای فعال‌سازی:

1. وارد BIOS/UEFI شوید.
2. گزینه‌ای مانند Intel VT-x یا AMD-V را پیدا کنید.
3. آن را فعال (Enable) کنید و تغییرات را ذخیره نمایید.

بررسی ماژول KVM در لینوکس

برای اطمینان از فعال بودن ماژول KVM در سیستم، دستور زیر را اجرا کنید:

lsmod | grep kvm

اگر خروجی نشان نداد، می‌توان ماژول را به‌صورت دستی بارگذاری کرد:

modprobe kvm
modprobe kvm_intel  # برای پردازنده Intel
modprobe kvm_amd    # برای پردازنده AMD

---

2. مشکلات وابستگی پکیج‌ها

در طول نصب Virtualizor، ممکن است برخی از وابستگی‌های نرم‌افزاری به‌درستی نصب نشوند. این مشکل معمولاً به دلیل منقضی شدن مخازن، عدم دسترسی به اینترنت یا ناسازگاری نسخه‌ها است.

به‌روزرسانی مخازن و نصب وابستگی‌ها در Ubuntu/Debian

apt update && apt upgrade -y
apt install -f -y

به‌روزرسانی مخازن و نصب وابستگی‌ها در CentOS/RHEL

yum update -y
yum install epel-release -y
yum install -f -y

حل مشکل عدم دسترسی به مخازن

اگر مخازن در دسترس نیستند، می‌توان از یک سرور جایگزین استفاده کرد. مثلاً در CentOS می‌توان مخزن EPEL را مجدداً تنظیم کرد:

yum clean all
yum install epel-release -y
yum update -y

---

3. ناسازگاری‌ها با سیستم‌عامل

برخی نسخه‌های Virtualizor ممکن است با نسخه‌های خاصی از سیستم‌عامل ناسازگار باشند. برای بررسی سیستم‌عامل پشتیبانی‌شده، دستور زیر را اجرا کنید:

cat /etc/os-release

این دستور اطلاعاتی درباره توزیع لینوکس نشان می‌دهد.

بررسی معماری سیستم

اگر در هنگام نصب با خطای معماری نادرست (Wrong Architecture) مواجه شدید، می‌توانید نوع معماری سیستم را بررسی کنید:

uname -m

• اگر خروجی x86_64 بود، معماری 64 بیتی است و پشتیبانی می‌شود.
• اگر خروجی i386 یا i686 بود، سیستم 32 بیتی است و ممکن است با Virtualizor سازگار نباشد.

استفاده از نسخه‌های سازگار Virtualizor

اگر نسخه‌ای که نصب می‌کنید با سیستم‌عامل ناسازگار است، می‌توان نسخه‌های قدیمی‌تر را از وب‌سایت رسمی دانلود و نصب کرد:

wget -N http://files.virtualizor.com/install.sh
sh install.sh --stable

---

4. بررسی لاگ‌های نصب برای شناسایی خطاها

اگر نصب Virtualizor با شکست مواجه شد، بررسی لاگ‌های نصب کمک می‌کند تا دلیل مشکل را پیدا کنید. مسیر لاگ‌های Virtualizor معمولاً این است:

cat /var/log/virtualizor-install.log

همچنین برای بررسی خطاهای مربوط به Virtualizor می‌توان از این دستور استفاده کرد:

journalctl -xe | grep virtualizor

---

5. حذف و نصب مجدد در صورت نیاز

اگر مشکلات رفع نشد، حذف Virtualizor و نصب مجدد آن می‌تواند کمک کند. برای حذف Virtualizor از سیستم، می‌توان از این دستورات استفاده کرد:

حذف Virtualizor در CentOS/RHEL

yum remove virtualizor -y
rm -rf /usr/local/virtualizor

حذف Virtualizor در Ubuntu/Debian

apt remove virtualizor -y
rm -rf /usr/local/virtualizor

سپس می‌توان نصب را مجدداً اجرا کرد:

wget -N http://files.virtualizor.com/install.sh && sh install.sh

---

جمع‌بندی

برای رفع مشکلات رایج در نصب Virtualizor باید ابتدا سخت‌افزار را بررسی و اطمینان حاصل کرد که پردازنده از مجازی‌سازی پشتیبانی می‌کند. سپس وابستگی‌های نرم‌افزاری باید نصب شده و در صورت نیاز مخازن نرم‌افزاری به‌روزرسانی شوند. اگر مشکل ناسازگاری وجود داشته باشد، بررسی معماری سیستم و استفاده از نسخه‌های سازگار Virtualizor ضروری است. در نهایت، بررسی لاگ‌ها و در صورت نیاز حذف و نصب مجدد نرم‌افزار می‌تواند راه‌حل نهایی باشد.

در برخی موارد، Virtualizor یا سرور ممکن است با مشکلاتی در اتصال به اینترنت، تنظیمات فایروال یا محدودیت‌های شبکه مواجه شود. این بخش روش‌های عیب‌یابی و رفع این مشکلات را بررسی می‌کند.

---

1. بررسی اتصال به اینترنت

بررسی پینگ و دسترسی به اینترنت

برای اطمینان از اتصال اینترنتی سرور، ابتدا یک پینگ ساده به یک آدرس معتبر مانند Google انجام دهید:

ping -c 4 8.8.8.8

• اگر پینگ موفق بود، اینترنت مشکلی ندارد.
• اگر پینگ ناموفق بود، بررسی کنید که آیا کارت شبکه فعال است یا خیر.

بررسی وضعیت کارت شبکه

ip a

خروجی این دستور باید یک آدرس IP معتبر برای اینترفیس شبکه نمایش دهد. اگر آدرس IP وجود ندارد، کارت شبکه را مجدداً راه‌اندازی کنید:

systemctl restart networking

یا در سیستم‌های جدیدتر:

systemctl restart NetworkManager

بررسی اتصال به DNS

ممکن است سرور به اینترنت متصل باشد اما به‌درستی نام دامنه‌ها را شناسایی نکند. برای بررسی:

nslookup google.com

اگر پاسخ دریافت نشد، تنظیمات DNS را بررسی کنید. می‌توانید DNS را به Google (8.8.8.8 و 8.8.4.4) تغییر دهید:

echo "nameserver 8.8.8.8" > /etc/resolv.conf
echo "nameserver 8.8.4.4" >> /etc/resolv.conf

---

2. بررسی و پیکربندی فایروال

بررسی وضعیت فایروال

اگر فایروال مانع اتصال Virtualizor به اینترنت شده باشد، می‌توان وضعیت آن را بررسی کرد:

systemctl status firewalld

یا برای Ubuntu و Debian:

ufw status

باز کردن پورت‌های مورد نیاز Virtualizor

Virtualizor برای کارکرد صحیح به برخی پورت‌ها نیاز دارد. می‌توان این پورت‌ها را به فایروال اضافه کرد:

در CentOS/RHEL (Firewalld)

firewall-cmd --zone=public --add-port=4081/tcp --permanent
firewall-cmd --zone=public --add-port=4085/tcp --permanent
firewall-cmd --reload

در Ubuntu/Debian (UFW)

ufw allow 4081/tcp
ufw allow 4085/tcp
ufw reload

غیرفعال کردن موقت فایروال برای تست

در برخی مواقع، فایروال ممکن است باعث مشکلاتی در اتصال شود. برای تست، می‌توان فایروال را موقتاً غیرفعال کرد:

در CentOS/RHEL

systemctl stop firewalld

در Ubuntu/Debian

ufw disable

پس از تست، اگر مشکل رفع شد، باید پورت‌های لازم را باز کنید و سپس فایروال را مجدداً فعال کنید.

---

3. بررسی تنظیمات NAT و مسیریابی

بررسی جدول مسیریابی

گاهی مشکلات اتصال ناشی از تنظیمات نادرست مسیریابی است. برای بررسی جدول مسیریابی:

ip route show

باید خروجی شامل یک مسیر پیش‌فرض (default route) باشد. اگر این مسیر وجود ندارد، می‌توان یک مسیر جدید اضافه کرد:

ip route add default via <gateway-ip>

به‌جای آدرس دروازه شبکه (Gateway) را وارد کنید که معمولاً 192.168.1.1 است.

بررسی تنظیمات NAT در ماشین‌های مجازی

اگر ماشین‌های مجازی به اینترنت متصل نیستند، باید NAT فعال باشد. در KVM می‌توان NAT را با دستورات زیر بررسی کرد:

iptables -t nat -L -n -v

اگر NAT تنظیم نشده باشد، می‌توان آن را اضافه کرد:

iptables -t nat -A POSTROUTING -o eth0 -j MASQUERADE

سپس تغییرات را ذخیره کنید:

iptables-save > /etc/iptables/rules.v4

---

4. بررسی تنظیمات پروکسی و فیلترینگ شبکه

بررسی استفاده از پروکسی

برخی سازمان‌ها یا دیتاسنترها از پروکسی استفاده می‌کنند که ممکن است مانع اتصال مستقیم به اینترنت شود. برای بررسی تنظیمات پروکسی:

echo $http_proxy
echo $https_proxy

اگر پروکسی فعال باشد، می‌توان آن را موقتاً غیرفعال کرد:

unset http_proxy
unset https_proxy

بررسی فیلترینگ توسط ISP یا شبکه داخلی

اگر سرور در شبکه داخلی (Intranet) قرار دارد، ممکن است دسترسی به اینترنت توسط ISP یا ادمین شبکه محدود شده باشد. در این حالت، ارتباط با ارائه‌دهنده شبکه ضروری است.

---

جمع‌بندی

برای رفع مشکلات مربوط به اتصال اینترنت، فایروال‌ها و محدودیت‌های شبکه باید ابتدا اتصال به اینترنت و کارت شبکه بررسی شود. سپس تنظیمات DNS، پورت‌های مورد نیاز Virtualizor و پیکربندی فایروال انجام شود. همچنین، بررسی مسیرهای NAT و مسیریابی شبکه می‌تواند در شناسایی و رفع مشکلات مؤثر باشد. در نهایت، در صورت وجود پروکسی یا فیلترینگ شبکه داخلی، باید تغییرات لازم را اعمال کرد.